ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

“แต่คนมากก็ไม่เห็นจะน่ากลัว เจ้าก็นึกเสียว่าฉางอันคือเมืองเว่ยที่ใหญ่ขึ้นมาอีกหน่อยก็เท่านั้น อีกอย่างถึงอย่างไรก็ยังเป็นข้าที่ต้องออกไปคบหาสมาคมกับคนภายนอก เจ้าก็ดูแลงานบ้านเหมือนเดิม น่ากลัวจะมีเรื่องออกนอกบ้านน้อยครั้งเข้าไปอีก”

ดวงตาเรียวยาวราวใบหลิวของซังซังเบิกกว้าง สองมือขยุ้มกระโปรงไว้แน่น ถามอย่างเป็นกังวล

“อยู่เมืองหลวงต้องใช้เงินซื้อเนื้อซื้อผักและข้าวสารประมาณเดือนละเท่าไหร่ จะเกินสี่ตำลึงหรือไม่ นั่นมันสองเท่าของราคาในเมืองเว่ยเชียวนะ”

“ถ้าหากข้าสอบเข้าสถานศึกษาได้จริงๆ เจ้าต้องเจียดเงินออกมาซื้อผ้าเนื้อดีตัดเสื้อผ้าให้ข้าด้วย อีกอย่างที่บ้านอาจจะมีแขกมาเยือน อย่างเช่นสหายร่วมเรียน หรือบางทีผู้อาวุโสท่านใดเกิดชมชอบในตัวนายน้อย เจ้าก็อาจจะมานั่งสนทนาที่บ้านด้วยก็ได้ ดังนั้นตัวเจ้าเองอย่างน้อยก็ต้องซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ ข้าลองคำนวณดูคร่าวๆ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องใช้เงินถึงสิบตำลึง”

หนิงเชวียทำท่าขบคิดขณะตอบ แต่ความจริงมันแค่คาดเดาเอาเท่านั้น เพราะแม้แต่มันเองก็ยังไม่รู้ชัด เงินสิบตำลึงอาจจะพอจ่ายแค่ค่าอาหารมื้อเดียวในเหลาสุราใหญ่เมืองฉางอันก็ได้ ความคิดของมันคล้ายกับเรื่องเล่าตลกๆ ที่โด่งดังของดินแดนเหอซี…ขณะดำนา บรรดาหญิงชาวนามักจะจินตนาการไปว่าพระนางวังตะวันออกกำลังย่างเซาปิ่งไส้เนื้อ พระนางวังตะวันตกกำลังลอกก้านต้นหอมใหญ่ เซาปิ่งไส้เนื้อมากมายดุจมหาสมุทร ต้นหอมใหญ่กองพะเนินดุจภูเขา*

แต่ถึงแม้ที่มันบอกออกไปจะเป็นจำนวนเงินที่น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก็ยังเกินกว่าที่ซังซังคำนวณเอาไว้ในใจมากมาย นางหน้าเสียมองหนิงเชวียพลางออกความเห็น

“แพงเกินไป…หนิงเชวีย พวกเราไม่ไปฉางอัน ท่านก็ไม่ต้องสอบเข้าสถานศึกษาดีหรือไม่”

“เด็กโง่”

หนิงเชวียตวาด

“ผู้ที่จบจากสถานศึกษาจะต้องได้เป็นขุนนาง ถึงตอนนั้นเจ้ากับข้าใช้เงินเดือนละสิบตำลึงแล้วเป็นไร ข้าได้ทำงานในที่ว่าการ มีหรือเดือนๆ หนึ่งจะไม่มีเงินกลับมาสักเจ็ดแปดสิบตำลึง อีกอย่างฉางอันมีอันใดไม่ดี แป้งน้ำหอมและชาดของร้านเฉินจิ่นจี้ไม่ทราบว่ามีมากมายเพียงใด”

แป้งน้ำหอมและชาดดูเหมือนจะเป็นจุดเป็นจุดตายของซังซังน้อย นางเม้มปากแน่น เห็นได้ชัดว่าในใจกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง ผ่านไปพักใหญ่จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวเสียงยุง

“แต่ช่วงเวลาหลายปีที่ท่านเข้าเรียนนั้นจะทำอย่างไร งานฝีมือของข้าอยู่ในระดับธรรมดา คนฉางอันจะต้องนัยน์ตาสูงส่งช่างเลือกช่างติ คงไม่ซื้องานฝีมือของข้าหรอก”

“นี่แหละที่น่าหนักใจ ได้ยินว่าบริเวณรอบๆ เมืองฉางอันห้ามล่าสัตว์ด้วย เพราะป่าเขาแถวนั้นล้วนเป็นทรัพย์สมบัติขององค์จักรพรรดิ…ไหนลองดูซิ พวกเรามีเงินอยู่ทั้งหมดเท่าไหร่”

นายบ่าวสบตากัน จากนั้นเดินตรงไปที่หีบไม้ซึ่งทำจากต้นอวี๋ (ต้นเอล์ม) เปิดหีบใบหนึ่งจากจำนวนสองใบที่วางอยู่ ก่อนล้วงเอากล่องไม้ที่ห่อไว้อย่างแน่นหนาออกมาจากก้นหีบ

* มาจากเรื่องเปาบุ้นจิ้น ตอนไปตรวจการเฉินโจว เล่าถึงเมืองเฉินโจวเกิดภัยแล้ง ราษฎรอดอยากทั้งยังถูกกดขี่ข่มเหง ความตอนหนึ่งเป็นบทสนทนาของหญิงชาวนาว่า ‘พระนางวังตะวันออกย่างเซาปิ่งไส้เนื้อ พระนางวังตะวันตกลอกก้านต้นหอมใหญ่’ สะท้อนภาพความคิดของคนจนซึ่งนึกเปรียบเทียบกับมเหสีชายาในวังสามารถทำอาหารพื้นๆ ธรรมดาๆ ได้มากมาย