ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

“หนิงเชวีย ท่านรับปากแล้วนะ”

“เมื่อตะกี้บอกแล้วไงว่าพอไปถึงเมืองฉางอัน เจ้าจะต้องเรียกข้าว่านายน้อย จำไว้ให้ดีเล่า”

ปีนั้นหนิงเชวียช่วยซังซังน้อยที่ตัวเย็นเฉียบออกจากกองซากศพ จากนั้นก็พาร่อนเร่พเนจรผ่านสถานที่ต่างๆ มาจนถึงเมืองเว่ย ซังซังแม้จะมีชื่อในทะเบียนว่าเป็นสาวใช้ งานที่ทำก็เป็นงานของสาวใช้ แต่ยามอยู่ลำพังกลับไม่เคยเรียกหนิงเชวียว่านายน้อย นี่มิได้มีสาเหตุอื่นใดนอกเสียจากว่าเป็นความเคยชิน

วันนี้ซังซังน้อยถูกบังคับให้ละทิ้งความเคยชินเดิมๆ

“หนิงเชวีย…นายน้อย…<ท่านต้องจำไว้นะว่ารับปากข้าแล้วเรื่องเฉินจิ่นจี้”

หนิงเชวียร้องอืม สายตาตกลงที่แสงดาวบนพื้นซึ่งมองเผินๆ คล้ายกับเกล็ดน้ำค้างแข็ง หัวใจมันกระตุก จู่ๆ ความรู้สึกโหรงเหรงว่างเปล่าก็จู่โจมเข้าใส่อีกครั้ง หันไปมองท้องฟ้าสีดำทะมึนนอกหน้าต่าง มองดาวดารดาษเกลื่อนฟ้า จากนั้นเริ่มก้มหน้ารำลึกถึงบ้านเกิด พึมพำกับตัวเองว่า

“คืนนี้ยังคงไม่เห็นพระจันทร์…”

ซังซังน้อยบนหีบไม้ตรงมุมห้องนอนขดตัวอยู่กลางฟูกและผ้าห่มเย็นๆ ราวกับมุสิกตัวหนึ่ง นางเอื้อมมือไปด้านหลังดึงผ้าห่มมาเหน็บอยู่ใต้เอวเพื่อปิดกั้นลมเย็นจากด้านนอก และไม่ให้รอยต่อระหว่างหีบที่ไม่เรียบเสมอทำให้ไม่สบายตัวเกินไปนัก พอได้ยินเสียงพึมพำจากคนบนเตียงก็คิดในใจว่าหนิงเชวีย เอ่อ ไม่ใช่ นายน้อยเริ่มพูดจาเพ้อเจ้ออีกแล้ว

วันรุ่งขึ้น นายบ่าวทั้งสองตื่นขึ้นแต่เช้า อาศัยแสงขมุกขมัวยามฟ้าสางเริ่มเก็บข้าวของสัมภาระ บางครั้งมีส่งเสียงถกเถียงกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเงียบเสียมากกว่า

หนิงเชวียล้วงของออกจากกำแพงดินด้านนอก เป็นถุงผ้ายาวใหญ่ใบหนึ่ง หยิบธนูและลูกดอกในถุงออกมาตรวจสอบอยู่นาน เมื่อมั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไรก็ส่งให้ซังซัง ซังซังรับไปแล้วก็ยัดใส่ไว้ในห่อผ้า จากนั้นหยิบดาบสามเล่มพร้อมฝักที่ขึ้นสนิมเล็กน้อยออกจากชั้นวางของตรงรั้วยื่นให้เจ้านาย หนิงเชวียรับไปเช็ดขัดถูอย่างตั้งอกตั้งใจ ยกขึ้นส่องกับแสงอรุณเพื่อสำรวจความคมเป็นระยะ เมื่อพอใจแล้วจึงพยักหน้า ใช้เชือกหญ้ามัดจนแน่นสะพายไว้ที่ด้านหลัง

สุดท้ายหนิงเชวียก็หยิบร่มสีดำคันหนึ่งออกมาจากหลังประตู ใช้เชือกหญ้าที่เหลืออยู่มัดติดเข้ากับหลังของซังซัง ร่มคันนี้มิทราบว่าทำจากวัสดุชนิดใด ผิวหน้าคล้ายฉาบทาน้ำมันดำๆ เอาไว้ชั้นหนึ่ง ให้ความรู้สึกหนาทึบ ยิ่งกว่านั้นยังมีขนาดใหญ่มาก แม้หุบเอาไว้ แต่ยามอยู่บนร่างผอมแห้งของซังซังน้อย ยอดร่มก็ยังแทบครูดกับพื้น

เตรียมตัวสำหรับเดินทางไกลเสร็จแล้ว หนึ่งนายหนึ่งบ่าวก็เดินตามกันออกจากบ้าน เมื่อเดินออกจากรั้วโทรมๆ ทั้งสองหันกลับไปมองกระท่อมหญ้าคาและลานหินเล็กๆ ซังซังแหงนหน้ามองคางเจ้านาย ถามว่า

“นายน้อย ต้องใส่กุญแจหรือไม่”

“ไม่ต้อง”

ตอบแล้วหนิงเชวียก็เงียบงันไปก่อนกล่าวอีกประโยค

“ต่อไป…พวกเราคงยากที่จะได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว”