ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

เด็กหญิงรับใช้รูปร่างผอมเล็กยกถุงสุราใบใหญ่ขึ้นดื่มอั้กๆ สุราแรงที่ปริมาณเพียงแค่สองชามก็สามารถโค่นชายฉกรรจ์ให้ล้มลงได้ถึงกับถูกนางดื่มไปครึ่งถุงจนท้องป่องขึ้นเล็กน้อย ภาพที่เห็นนี้ยากจะใช้คำว่าองอาจห้าวหาญมาบรรยาย บอกว่าแปลกประหลาดอยู่บ้างจะถูกกว่า

ซังซังใช้หลังมือเช็ดมุมปาก ดวงตาเรียวยาวเหมือนใบหลิวเปล่งประกายสุกใสในความมืด ดูไม่ออกสักนิดว่าเพิ่งจะดื่มสุรารสชาติบาดคอลงท้องไป หลังจากยิ้มให้หนิงเชวียก็เอนกายลงนอนต่อ

นอนอยู่ท่ามกลางกลิ่นฉุนเฉียวของสุราไปสักพัก เท้าเย็นเฉียบในอ้อมอกก็เริ่มเปลี่ยนเป็นอุ่นขึ้น หนิงเชวียจึงค่อยเบาใจ ยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผากตัวเอง

หลังจากเหน็บผ้าห่มขนแกะดีแล้วก็หลับตาลงช้าๆ อยู่ห่างจากศีรษะมันไปไม่ไกลคือ ‘คัมภีร์สนองตอบธรรมชาติ’ ที่สามารถท่องในใจได้จนจบ แต่ทุกคืนก่อนนอน ด้วยความเคยชินที่เพาะบ่มมานานหลายปี มันจะต้องเปิดอ่านสักหลายหน้าจนกระดาษเปื่อยยุ่ย

“ขอให้สรรพสัตว์ทั้งหลาย สมบูรณ์ในการฝึกฌาน ห่างไกลจากความแก่และความตาย ภัยพิบัติทั้งหลาย มิอาจทำลายล้างซึ่งชีวิต…ขอให้สรรพสัตว์ทั้งหลาย ไม่ชราไม่เจ็บไข้ อายุยืนยาว ก้าวสู่มรรคาแห่งสติปัญญาอย่างฮึกเหิมมีพลัง”

ขณะเคลิบเคลิ้ม จิตของมันก็ถูกตัวอักษรในคัมภีร์พาไป ถูกสิ่งที่ดูเหมือนจะธรรมดาไม่ซับซ้อน แต่แท้จริงกลับแฝงไว้ด้วยมนตราลึกลับคลุมเครือกระตุ้นให้เคลื่อนไหวขึ้นมา

ผ้าห่มขนแกะที่ห่มร่างมันกับซังซัง รวมทั้งกระโจมเล็กๆ ที่แสนจะเก่าโทรมพลันอันตรธานไปจากสายตา ทุ่งหญ้าเขียวขจีหายวับ ธารน้ำกลับกลายเป็นหมอกควันกลุ่มหนึ่ง จากนั้นค่อยๆ กลายสภาพเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่าไร้ตัวตน โลกทั้งโลกตกอยู่ในสภาวะ ‘ในเจ้ามีข้า ในข้ามีเจ้า’ และภายในสภาวะที่ว่านี้สามารถรับรู้ได้ถึงการหายใจของธรรมชาติซึ่งมีจังหวะจะโคนลึกลับพิสดาร ค่อยๆ แผ่กระจายออกเต็มดุจมหาสมุทร อบอุ่นน่าสบายไปทั้งแถบ

ความรู้สึกอันแปลกพิสดารนี้มิใช่เรื่องใหม่สำหรับหนิงเชวีย หลังจากได้อ่าน ‘คัมภีร์สนองตอบธรรมชาติ’ ก็มักจะมีปฏิกิริยาตอบสนองแบบนี้ก่อนหลับเสมอ มันตระหนักดีถึงความจริงอันน่าเจ็บปวดว่านี่มิใช่เป็นการสัมผัสรับรู้หลังการเข้าฌาน หากแต่เป็นเพียงแค่ความฝัน

มหาสมุทรอันอบอุ่นดูเหมือนจะเป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิดขณะฝัน เพราะน่าจะมาจากการที่เท้าในถุงเท้าฝ้ายคู่หนาในอ้อมอกค่อยๆ อุ่นขึ้น แต่ถึงกระนั้นก็ยังเป็นความเข้าใจผิดที่แสนจะงดงาม

ปลอบใจตัวเองแบบนี้แล้วหนิงเชวียก็ก้าวเข้าสู่ภวังค์หลับใหล หลับสนิทไปโดยไม่ฝันตลอดทั้งคืน

มาตื่นอีกทีตอนรุ่งเช้า แม้จะหลับจนเต็มอิ่ม แต่ท่าทางหนิงเชวียดูตื่นตะลึงและไม่พอใจ ทำท่าเหมือนอยากกลับไปนอนต่ออีกสักสามวันสามคืน

“ทำไมถึงเปลี่ยนเส้นทางกะทันหัน”

หนิงเชวียมองหญิงรับใช้ผู้มีสีหน้าไม่สะทกสะท้านตรงหน้า พยายามข่มอารมณ์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ผ่านเขาหมินซานตรงไปทางดินแดนหวาซี เส้นทางที่ข้าเลือกรับรองว่าไม่มีปัญหา”

ไม่มีใครตอบคำถามของมัน

“ข้าคือคนนำทาง ยิ่งกว่านั้นพวกท่านไม่คุ้นเคยกับเขาหมินซาน”