ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

แต่ละคนล้มคว่ำกระแทกกับพื้นอย่างหนักหน่วง แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเท่าไหร่ ทั้งนี้เพราะบนพื้นรองไว้ด้วยกิ่งไม้ใบไม้ผุๆ ที่ร่วงหล่นทับถมอยู่นานหลายร้อยหลายพันปี หนิงเชวียเงี่ยหูฟังเสียงลูกธนูแหวกอากาศถี่ยิบ บางครั้งบางคราวก็พุ่งเฉียดศีรษะไป พยายามคำนวณจำนวนมือธนูและชนิดของธนูที่ฝ่ายตรงข้ามใช้

รอบด้านได้ยินแต่เสียงตวาดสั่งการอย่างร้อนใจของเหล่าองครักษ์ และยังมีเสียงตั้งโล่หนักๆ ดังติดๆ กัน โล่ใหญ่ซึ่งก็คือผนังรถม้าที่สามารถถอดออกมาใช้งานในยามฉุกเฉินถูกเหล่าองครักษ์นำไปเสียบไว้รอบๆ รถม้าคันหรู เป็นประโยชน์ในการป้องกันศัตรูบุกโจมตีรถม้าได้อย่างดีเยี่ยม

ตึบๆๆ!

ลูกธนูพุ่งปักโล่ ก่อให้เกิดเสียงกระทบหนักๆ ราวกับเสียงลั่นกลองรบ แต่เมื่อเทียบกับกลองรบที่ลั่นอย่างบ้าระห่ำที่สุดแล้วยังรัวเร็วและน่ากลัวกว่า มีบางครั้งที่ลูกธนูพุ่งผ่านช่องว่างระหว่างโล่ เสียบถูกองครักษ์ที่หลบอยู่ด้านหลัง ก็จะเกิดเสียงครางหนักๆ คราหนึ่ง แต่หากเป็นม้าที่โชคร้าย พวกมันก็จะล้มลงนอนดิ้นพราด มิได้ทรหดอดทนเท่าบุรุษเหล็กของแคว้นถัง

เสียงลูกธนูแหวกอากาศ เสียงโล่ไม้ถูกยิง เสียงคนครางหนักๆ เสียงม้าร้องอย่างเจ็บปวด เสียงต่างๆ เหล่านี้ปะปนกลมกลืนเข้าด้วยกัน บันดาลให้ค่ายพักที่เมื่อครู่ยังห่อหุ้มไว้ด้วยแสงสายัณห์อันอบอุ่นและเสียงหัวเราะสนทนาอย่างครื้นเครงกลายเป็นอเวจีของพญายมไปโดยทันที

ฟิ้ว!

ธนูดอกหนึ่งปักลงบนพื้นห่างจากตัวหนิงเชวียไปไม่ถึงครึ่งเชียะ* ส่งผลให้ใบไม้ผุๆ และดินร่วนแฉะกระเด็นเปื้อนหน้า แต่หนิงเชวียไม่แม้แต่จะกะพริบตา ยังคงหมอบฟุบบนใบสนเน่าๆ อย่างสุขุม สายตามองข้ามลูกธนูดอกนั้นไปยังดินแดนเป่ยซานซึ่งอยู่ห่างไปทางใต้ พยายามสอดส่ายค้นหาไปตามช่องว่างของต้นไม้

ฝ่ายตรงข้ามมิได้เลือกดักซุ่มอยู่ในบริเวณป่าทึบของดินแดนเป่ยซาน และมิได้เลือกลงมือในตอนกลางคืน แต่เลือกยามโพล้เพล้ที่ขบวนรถม้าเพิ่งจะมาใกล้ปากทางเข้า แม้แต่หนิงเชวียที่มีสัญชาตญาณเฉียบไวต่อภัยอันตรายมาตั้งแต่เด็กก็ยังคิดไม่ถึง

ยามโพล้เพล้เป็นช่วงเวลาที่คนเราผ่อนคลายไม่ระวังตัวที่สุด ยิ่งกว่านั้นคนในขบวนต่างคิดว่ากำลังจะเข้าสมทบกับกองกำลังสนับสนุนจากเขตกู้ซานแล้ว ความระมัดระวังตัวจึงหย่อนยานลงอย่างมาก ศัตรูจึงคิดใช้ประโยชน์จากจุดนี้

จากแสงสลัวของดวงตะวันพอมองเห็นได้อย่างเลือนรางว่าบริเวณป่าทึบสองฟากทางปรากฏเงาร่างคนขึ้นมากมาย เมื่อเชื่อมโยงความหนาแน่นของลูกธนูที่คำนวณได้เมื่อสักครู่กับภาพที่ปรากฏสู่สายตา หนิงเชวียก็สรุปได้อย่างคร่าวๆ ว่าศัตรูมีกันทั้งหมดประมาณหกสิบคน

ถึงอย่างไรก็อยู่ในอาณาเขตของต้าถังแล้ว และบุคคลที่คิดลอบสังหารก็คือองค์หญิงสี่ที่จักรพรรดิทรงโปรดปรานที่สุด ดังนั้นเพื่อปกปิดความลับก่อนหรือหลังลงมือ ฝ่ายตรงข้ามไม่มีทางใช้กำลังคนจำนวนมาก เพียงคัดเลือกนักสู้เดนตายที่จงรักภักดีและฝีมือดีมาจำนวนหนึ่งก็พอ

ยิ่งเป็นนักสู้เดนตาย จำนวนคนยิ่งต้องน้อย หนิงเชวียรู้จากประสบการณ์ว่าการเข่นฆ่ากันในสงครามมิใช่ว่าฝ่ายใดมีจำนวนคนมากกว่าจะเป็นฝ่ายได้ชัยเสมอไป ตรงกันข้าม กองกำลังที่ประกอบขึ้นด้วยนักสู้ที่เหี้ยมหาญไม่กลัวตายกลุ่มหนึ่งต่างหากจึงจะเป็นศัตรูที่รับมือได้ยากที่สุด

* เชียะ (ฉื่อ) คือหน่วยวัดความยาวของจีน โดย1 ฉื่อเท่ากับ 10 ชุ่น 1 ชุ่นเทียบระยะประมาณ 1 นิ้ว