ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

ในเมื่อกล้าวางแผนลอบสังหารอันน่าแตกตื่นสะท้านแผ่นดินแบบนี้ นอกจากใช้นักสู้เดนตายแล้ว เป็นไปได้มากว่าฝ่ายตรงข้ามจะเชิญผู้ฝึกฌานมาร่วมด้วย เมื่อคิดว่าอาจจะได้เห็นการต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือผู้เข้มแข็งด้วยกัน หนิงเชวียก็รู้สึกตื่นเต้นยินดี ขณะเดียวกันก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“โชคร้ายจริงๆ”

มันบ่นพึมพำพลางหันไปมองหญิงรับใช้ซึ่งนอนหมอบอยู่ข้างๆ พบว่าแม้จะลนลานสับสนไปบ้างในตอนแรก บัดนี้นางกลับสงบเยือกเย็นลงได้อย่างรวดเร็ว จึงอดนึกชมในใจมิได้

ที่กรูกันออกมาจากป่าสองฟากทางคือชายฉกรรจ์ในชุดเครื่องแบบทหารสีเทาของต้าถัง ที่ร่ายรำอยู่ในมือคือดาบที่ใช้กันอยู่ในกองทัพ พวกมันถาโถมเข้ามาด้วยความเร็วดั่งฝูงสุนัขป่า ในเมื่อไม่คิดปกปิดฐานะความเป็นมาก็แสดงว่ามีเจตนาเข่นฆ่าให้หมดสิ้น

คนเถื่อนที่คอยคุ้มกันรอบรถม้าก็คือโจรขี่ม้าที่องค์หญิงสี่เคยสยบไว้ได้ตอนอยู่ในดินแดนแห่งทุ่งหญ้า พวกมันถูกห่าธนูเมื่อสักครู่กระตุ้นสันดานดุร้ายขึ้นมา บางคนยิงธนูโต้กลับ บางคนร้องคำรามพลางชักดาบโค้งที่เหน็บเอวไว้ วิ่งดาหน้าเข้าไปประจัญบานอย่างฮึกเหิม

ในเวลาเพียงไม่นาน ปากทางเข้าดินแดนเป่ยซานก็มีแต่เสียงอาวุธกระทบกัน ท่ามกลางเสียงครางเสียงตวาด ทั้งสองฝ่ายต่างทยอยกันล้มตาย บ้างถูกดาบแทงอก บ้างถูกดาบแทงทะลุท้อง บ้างถูกปาดคอหอย เลือดสดๆ ไหลทะลักจากร่าง ย้อมใบไม้แดงที่ร่วงหล่นทับถมอยู่บนพื้นให้แดงฉานยิ่งขึ้นไปอีก

การต่อสู้พอเริ่มต้น ต่างฝ่ายต่างก็เข้าตะลุมบอนกันอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ไม่มีใครถอย ไม่มีใครวิ่งหนี ที่ทุ่มเทลงไปนอกจากจะเป็นวิชายุทธ์และทักษะในการฆ่าคนแล้ว เหนือกว่านั้นยังเป็นความห้าวหาญ เห็นการหลั่งเลือดในสมรภูมิเป็นเกียรติและศักดิ์ศรีของชายชาตรี

ผู้คุ้มกันจากดินแดนแห่งทุ่งหญ้าที่จงรักภักดีต่อองค์หญิงเหล่านี้มีฝีมือในการยิงธนูสูงส่ง อีกทั้งกล้าหาญไม่หวั่นเกรงต่อความตาย แค่พริบตาเดียวก็สามารถพลิกสถานการณ์กลับเป็นฝ่ายกดดันจู่โจม ตามแนวป่าเห็นร่างศัตรูล้มลงเป็นระยะ พวกคนเถื่อนจากแดนอนารยะเริ่มควบคุมสถานการณ์รอบๆ ขบวนรถม้าเอาไว้ได้ และแม้พวกมันจะดุร้ายเหี้ยมหาญสักเพียงใดก็ยังระมัดระวังรอบคอบ มิได้ขยายพื้นที่รุกไล่กลับไปอย่างบุ่มบ่าม

ไม่ว่าจะมองจากด้านไหน กลยุทธ์ในการต่อสู้ของพวกมันล้วนถูกต้องเหมาะสม อย่างน้อยตามสายตาของคนอื่น แม้แต่หนิงเชวียเองก็เห็นเป็นเช่นนั้น ดังนั้นมันจึงงุนงงสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าทำไมสีหน้าของหญิงรับใช้จึงแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นทุกที ราวกับมีกังวลอะไรสักอย่าง

นักสู้จากดินแดนแห่งทุ่งหญ้าเหล่านี้มีนิสัยใจคอหยาบกร้านเปิดเผย ไม่มีทางรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของนักสู้ในแถบจงหยวน นางนึกเป็นห่วงจึงกัดฟันขยับจะลุกขึ้น

หนิงเชวียไม่เปิดโอกาสให้นางเผยที่ซ่อนตัว เพราะจะทำให้มันกับซังซังพลอยตกอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมอันตรายไปด้วย จึงกำมือต่อยไปที่ข้อพับขาทำให้นางล้มลงอีกครา

“เจ้าคิดจะทำอะไร!”

หญิงรับใช้หันมาถลึงตาตวาดอย่างโกรธแค้น ขณะที่แอบเลื่อนมือขวาไปที่เอวอย่างช้าๆ

หนิงเชวียไม่ตอบ ยังคงจ้องมองสมรภูมิการต่อสู้อย่างใจจดใจจ่อ แต่ตอนที่มองไปทางขบวนตั้งรับของรถม้า คิดถึงความเป็นไปได้บางอย่างขึ้นมาก็อดตัวสั่นเยือกมิได้