ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

“หากเปลี่ยนเป็นช่วงเวลาอื่นและในสถานที่อื่น ข้ากับมันจะต้องมีเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตกลับไป หึๆ ลูกศิษย์ยังร้ายกาจถึงเพียงนี้ แล้วอาจารย์จะเข้มแข็งน่ากลัวถึงเพียงไหน ได้ยินว่าหลายปีที่ผ่านมาอาจารย์คนแซ่ถังเอาแต่ฝึกวิชา ‘จักจั่นยี่สิบสามวรรษ’

ไม่ทราบว่าเมื่อฝึกสำเร็จแล้วบนหลังจะมีกระดองหรือไม่ก็เปลือกหนาๆ งอกเงยขึ้นมาหรือไม่”

ด้านข้างเงียบกริบไม่มีเสียงตอบ หนุ่มน้อยสะพายกระบี่ไม้หันไปมองอย่างสงสัย

พบว่าหลวงจีนน้อยหลับตาพริ้ม หนังตาสั่นกระตุกถี่ๆ คล้ายกำลังขบคิดถึงปัญหาที่รบกวนจิตใจ ความจริงนับตั้งแต่หนุ่มน้อยในชุดหนังสัตว์เอ่ยคำว่าราตรีกำลังจะมาเยือน หลวงจีนน้อยก็ตกอยู่ในสภาพแปลกๆ แบบนี้แล้ว

ราวกับรู้ว่ากำลังถูกจับจ้อง หลวงจีนน้อยจึงลืมตาขึ้นยิ้ม ความสงบนิ่งเลือนหายไปทันทีกับที่รอยยิ้มนั้นปรากฏ ความเมตตาเวทนาซึ่งไม่ทราบว่ามีต้นสายปลายเหตุมาจากอะไรฉายชัดขึ้นในดวงตา ภายในปากที่เผยอยิ้มสามารถมองเห็นเลือดเนื้อเลอะเลือนก้อนหนึ่ง นั่นคือลิ้นที่ถูกเคี้ยวจนละเอียด

หนุ่มน้อยสะพายกระบี่ไม้ขมวดคิ้วมุ่น

หลวงจีนน้อยคลายประคำสวดมนต์ที่พันไว้กับข้อมือออกช้าๆ เปลี่ยนเป็นสวมลงบนคอด้วยท่าทีเคร่งขรึม จากนั้นค่อยก้าวเท้าเดินจากไป ฝีเท้าหนักแน่นเชื่องช้า แต่ทว่าชั่วอึดใจเงาร่างก็เริ่มรางเลือนเกือบลับหายไปจากสายตาแล้ว

เมื่อเหลือตัวคนเดียว อารมณ์ต่างๆ ที่เคยปรากฏก็จางหายไปจากใบหน้าของหนุ่มน้อยสะพายกระบี่ไม้ มันหันไปทางทิศเหนือ มองเงาร่างที่พุ่งทะยานขึ้นลงไม่หยุดนิ่งคล้ายก้อนหินที่กระดอนขึ้นลงอยู่ท่ามกลางฝุ่นดินฟุ้งกระจาย ตวาดเบาๆ ว่า

“พวกมาร”

แล้วหันไปทางทิศตะวันตก มองแผ่นหลังหลวงจีนน้อยที่เดินก้มหน้าจากไปก่อนสบถว่า

“พวกนอกรีต ไม่คู่ควรแก่การเอ่ยถึง”

พวกมารพวกนอกรีต ไม่คู่ควรแก่การเอ่ยถึง

สิ้นเสียง กระบี่ไม้ที่สะพายอยู่ด้านหลังพลันสั่นขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ส่งเสียง ‘ฮึมๆ’ แปลกหู จากนั้นก็พุ่งขึ้นดัง ‘เฟี้ยว’ กลายสภาพเป็นลำแสงไหลเลื่อมสายหนึ่ง ตัดต้นไม้ที่ยืนต้นค้ำศีรษะออกเป็นห้าหมื่นสามพันสามร้อยสามสิบสามชิ้น ไม่ว่าจะเป็นกิ่งไม้หรือลำต้นล้วนแหลกสลายกลายเป็นผุยผงโปรยปรายลงปกคลุมฝูงมดที่กำลังต่อสู้ห้ำหั่นกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

“คนใบ้อ้าปากพูดจา โรยเกลือบนหน้าเซาปิ่ง*”

หนุ่มน้อยเอื้อนพลางเดินไปทางทิศตะวันออก กระบี่ไม้เล่มบางลอยแขวนอยู่บนอากาศห่างจากแผ่นหลังไปไม่กี่จั้ง ติดตามผู้เป็นนายอย่างเงียบกริบ

ต้าถัง รัชสมัยเทียนฉี่ปีที่หนึ่ง บนทุ่งร้างเกิดปรากฏการณ์ผิดธรรมชาติ ดึงดูดให้ศิษย์ต่างลัทธิมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ แต่สุดท้ายก็แยกย้ายกันไปโดยไม่ได้ข้อสรุป

* เวลาคนใบ้เปล่งเสียงพูดจะฟังไม่รู้เรื่องและไม่น่าฟัง ขนมเซาปิ่งปกติโรยหน้างา หากโรยเกลือก็จะกินไม่ได้และไม่ชวนกิน สำนวน ‘คนใบ้อ้าปากพูด โรยเกลือบนหน้าเซาปิ่ง’ จึงหมายถึงการกระทำที่ออกนอกลู่นอกทาง ผิดหลักฝืนธรรมชาติ หรือไม่เจียมตัว