ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

เจ้าเงากระบี่ที่บางราวปีกจักจั่นจนให้ความรู้สึกว่าแข็งสู้กระดาษแผ่นหนึ่งไม่ได้นี้เคลื่อนไหวด้วยรูปแบบที่คาดเดายาก ปราดเปรียวราวกับมีจิตวิญญาณ ตอนเปลี่ยนทิศทางได้บินแฉลบผ่านใต้คางขององครักษ์คนหนึ่ง ทิ้งรอยเลือดจางๆ ไว้หนึ่งเส้น

วินาทีต่อมาจากรอยจางๆ ก็ขยายใหญ่ เลือดสดๆ ไหลทะลักพรั่งพรู องครักษ์คนนั้นมือขวาถือดาบ มือซ้ายกุมลำคอไว้แน่น แต่เลือดแดงฉานยังคงไหลผ่านซอกนิ้ว มันถลึงตาจ้องเข้าไปในป่าตรงหน้าอย่างเคียดแค้น ก่อนล้มคะมำคว่ำหน้า กระทั่งสิ้นลมหายใจยังไม่อาจเห็นโฉมหน้าของจอมกระบี่ที่เก่งกาจคนนั้น

เงากระบี่สีเทาม้วนตัวเป็นเส้นโค้งกลางอากาศ วกกลับมาเบื้องหน้าพยุหดาบอีกครั้ง จากนั้นเคลื่อนไหวด้วยเส้นทางที่ซับซ้อนคาดเดายาก ประเดี๋ยวหน้า ประเดี๋ยวหลัง ประเดี๋ยวซ้าย ประเดี๋ยวขวา เพียงพริบตาก็สังหารองครักษ์ตายไปอีกสอง

หยดเลือดสาดกระจายกลางอากาศ หัวหน้าองครักษ์ยังคงมีสีหน้าสงบนิ่ง สองมือกุมดาบ จ้องเงาสีเทาอย่างมิให้คลาดสายตา แล้วจู่ๆ เท้าซ้ายก็ก้าวไปข้างหน้า รวบรวมพลังไว้ที่เอว เงื้อดาบเตรียมจะฟันทแยงลง ปากตะโกนสุดเสียงว่า

“พร้อมกัน!”

สิ้นเสียง องครักษ์ด้านหน้าและหลังทั้งสี่ก็เปรียบเสมือนลูกธนูที่พาดสายรอค้างเติ่งอยู่เนิ่นนาน ดาบในมือพวกมันถูกฟาดฟันจนเห็นแต่ประกายแวววับ บีบต้อนเงากระบี่สีเทาให้อยู่ในพื้นที่แคบๆ เปิดโอกาสให้ดาบซึ่งอัดแน่นไปด้วยพลังของหัวหน้าองครักษ์ตรงเข้าจู่โจม!

เงากระบี่สีเทาขณะกำลังจะถูกฟันกลับหยุดชะงักเอาดื้อๆ หัวหน้าองครักษ์ซึ่งเตรียมแผนรับมือเอาไว้แล้วเห็นเช่นนั้นก็คำรามในลำคอ มือซ้ายที่ทำท่าจะฟันเฉียงลงไปเปลี่ยนเป็นตวัดเสยขึ้นด้วยความเร็วดุจสายฟ้า กระแทกใส่เงากระบี่อย่างจัง!

เสียงดังเคร้ง เงากระบี่เปรียบเสมือนงูที่ถูกตีตรงจุดมรณะ ตกวูบลงสู่พื้น จมอยู่กลางดินเลนและซากใบไม้เน่า

นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ประมือกันมาที่องครักษ์ต้าถังฟันถูกเงากระบี่ของจอมกระบี่ฝ่ายศัตรู แต่ทว่าไม่มีใครโห่ร้องยินดี หรือพูดให้ถูกคือไม่มีเวลาให้โห่ร้องยินดี เพราะใบไม้แห้งที่ทับถมกันเริ่มสั่นไหวกระเพื่อมขึ้นลงเหมือนมีงูยักษ์ที่ตื่นจากจำศีลเลื้อยปราดผ่านเท้าของพวกมันไปมาอย่างรวดเร็ว

พริบตานั้นเงากระบี่ก็พุ่งทะลวงขึ้นสู่ด้านบนส่งเศษใบไม้และดินเลนปลิวว่อน แล้ววาบเข้ากรีดเกราะตรงต้นขาองครักษ์คนหนึ่งขาด ตัดเส้นเลือดใหญ่ซึ่งเป็นอันตรายถึงชีวิต!

เสียงครางเจ็บปวดดังขึ้นจากในพยุหดาบเป็นระยะ องครักษ์ล้มลงทีละคนสองคน บางครั้งบางคราวสามารถฟันถูกเงากระบี่ แต่กลับไม่มีปัญญาทำให้มันสิ้นฤทธิ์ลงได้ สีหน้าหัวหน้าองครักษ์บิดเบี้ยวด้วยความเศร้าระคนเจ็บแค้น พยายามข่มกลั้นอารมณ์ก้าวไปข้างหน้า สองมือกุมดาบ ตวาดแล้วฟันลง!

“พร้อมกัน!”

องครักษ์ที่เหลืออยู่ขานรับเป็นเสียงเดียว โถมเข้าหาเงากระบี่อย่างไม่กลัวตาย ใช้ร่างกายและดาบในมือจัดวางตาข่ายดาบผืนสุดท้าย

เสียงดังสวบๆ ร่างไร้ลมหายใจล้มลงอีกสอง ใบหูของหัวหน้าองครักษ์ถูกตัดขาด บนร่างเพิ่มรอยแผลชุ่มเลือดอีกหลายรอย คล้ายตัวอักษรหวัดๆ ที่ขีดเขียนอย่างเมามันยามร่ำสุรา

เงากระบี่สีเทาถูกดาบของเหล่าองครักษ์ฟันถูกเป็นครั้งที่เจ็ด ระดับความเร็วเมื่อเทียบกับตอนแรกลดลงไปมาก ทว่าก็ยังบินช้าๆ ฝ่าทะลุพยุหดาบเข้าถึงเบื้องหน้าชายชราในชุดเสื้อคลุมได้ในที่สุด