ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

แสงแห่งราตรีแทรกซึมลึก ปากทางเข้าดินแดนเป่ยซานเงียบสงัด ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นเปลือกได้กะเทาะล่อนหลุดเป็นชิ้นๆ เหมือนคนเราที่แก่ลงอย่างมากมายในชั่วเวลาสั้นๆ กระที่ไม่เป็นมงคลปรากฏทั่ว ร่างกายก็มีเค้าลางบอกว่าจะเสื่อมถอย

บัณฑิตวัยกลางคนในชุดเขียวคนหนึ่งเดินออกจากหลังต้นไม้ บนไหล่สะพายฝักกระบี่เปล่าๆ ที่มีลักษณะกลม คนผู้นี้เค้าหน้าคมคายแจ่มใส แม้นจะสูงวัยไปบ้าง แต่หากอยู่บนเรือสำราญของเมืองฉางอัน จะต้องได้รับคำชมว่าเป็นบุรุษเจ้าสำอางได้อย่างเต็มภาคภูมิ

แต่น่าเสียดายที่ยามนี้สารรูปของมันห่างไกลจากคำว่าบุรุษเจ้าสำอางอยู่อักโข หยดเลือดเล็กๆ จำนวนมากผุดซึมขึ้นตามใบหน้าและหลังมือ เปลี่ยนมันเป็นมนุษย์โลหิตที่น่าสะพรึงกลัวคนหนึ่ง ชุดเขียวมีบางแห่งถูกเลือดย้อมจนเปียกชุ่ม ดูท่าร่างใต้ร่มผ้าก็คงจะมีหยดเลือดซึมออกจากทุกรูขุมขนเช่นกัน

บัณฑิตวัยกลางคนยกแขนเสื้อซับเหงื่อโลหิตตรงหัวคิ้ว มองชายชราที่นั่งบนรถม้ารวมทั้งฝักกระบี่ที่ว่างเปล่าพลางถอนใจกล่าวอย่างปลดปลง

“เดินผิดก้าวเดียวต้องพ่ายแพ้ทั้งกระดาน หลี่ว์ชิงเฉินแห่งนิกายเฮ่าเทียนฝ่ายใต้ถึงกับ…ทิ้งกระบี่ฝึกบริกรรมคาถา ข่าวนี้หากถ่ายทอดออกไป มิทราบว่าจะทำให้คนมากน้อยเพียงใดต้องตื่นตะลึง”

จบคำก็เงียบไปก่อนถอนใจอีกคำรบ

“ที่เหลือเชื่อกว่านั้นคือทั้งที่อายุมากแล้ว ท่านยังสามารถรุดหน้าเข้าสู่ด่านสู่พิสดารได้สำเร็จ หรือว่านิกายเฮ่าเทียนมีวิชาลึกลับพิสดารอันใด”

ชายชราที่ชื่อว่าหลี่ว์ชิงเฉินตอบด้วยน้ำเสียงไม่แตกต่างกัน

“ติดตามองค์หญิงขึ้นเหนือ ได้พบเห็นทิวทัศน์ที่แตกต่าง น้ำใจผู้คนที่แตกต่าง กระตุ้นให้เกิดความเข้าใจอยู่บางส่วน ขอบเขตการฝึกปรือจึงเพิ่มพูน ไม่เกี่ยวข้องกับวิชาลึกลับพิสดารอันใดเลยแม้แต่น้อย”

ได้ยินคำอธิบายเช่นนั้น บัณฑิตวัยกลางคนถึงกับนิ่งอึ้งไป เหมือนจะเข้าใจกระไรขึ้นบ้าง หลังจากเงียบไปนานจึงค่อยเลื่อนสายตาไปยังหัวหน้าองครักษ์ที่ยังคงคุกเข่าข้างเดียวใช้ดาบประคองตัว กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“นับตั้งแต่ก้าวเข้าสู่พรมแดนของจอมกระบี่ ข้าก็เข้าใจมาตลอดว่าวิทยายุทธ์ของโลกสามัญมิอาจต้านทานขัดขวางข้าได้อีก แต่วันนี้ท่านกับลูกน้องได้ให้บทเรียนแก่ข้าแล้ว”

มันถอยหลังหนึ่งก้าว คารวะเหล่าองครักษ์ทั้งหลายพลางกล่าวยกย่อง

“ทหารที่องอาจห้าวหาญไม่กลัวตายอย่างพวกท่าน คือความภาคภูมิใจของแคว้นถังเรา”

หัวหน้าองครักษ์พยักหน้าคารวะตอบ

“จอมกระบี่ในฉางอันมีไม่มาก แต่ข้ากลับไม่รู้จักท่าน”

ชายชราหลี่ว์ชิงเฉินมองบัณฑิตในชุดเขียวพลางกล่าวเปรยขึ้น

“สถานศึกษาเป็นถิ่นมังกรซ่อนพยัคฆ์เร้นจริงๆ”

ได้ยินคำว่าสถานศึกษา ผู้รอดชีวิตทั้งหลายต่างก็มีสีหน้าแตกตื่น หรือว่าผู้ที่คิดลอบสังหารองค์หญิงถึงกับมีความสัมพันธ์กับสถานศึกษาอันทรงเกียรติ

หนิงเชวียชำเลืองมองหญิงรับใช้ข้างกาย เห็นใบหน้านางปรากฏแววครุ่นคิด แต่เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อถือ

บัณฑิตวัยกลางคนหลุบตาลงต่ำก่อนส่ายหน้าอย่างเศร้าหมอง