ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

ดังนั้นผู้อยู่ในโลกิยะไม่เคยรู้ว่าในโลกุตระเกิดเรื่องอะไรบ้าง ผู้ดำรงโลกุตระก็ไม่สนใจว่าในโลกิยะกำลังแสดงละครชีวิตถึงฉากต้องพลัดพรากตายจากกันไป หรือว่าถึงฉากปลื้มปีติไปกับชีวิตที่เพิ่งก่อกำเนิด ยิ่งไม่มีทางสนใจว่าตาชั่งของคนขายเนื้อจะน้ำหนักหย่อนไปกี่ชั่ง หรือว่าห้องเก็บสุราใต้ดินของปีศาจสุราจะถูกมุสิกกัดแทะจนทะลุไปกี่รู หรือว่าราชสำนักได้สูญเสียแม่ทัพเซวียนเวยไปแล้ว ในขณะที่ขุนนางบุ๋นคนหนึ่งกำลังจะได้บุตรสาว

การจากพบ ทุกข์หรือสุขของทั้งสองภาวะไม่เคยเชื่อมโยงถึงกัน

ถ้าหากผู้ใดสามารถเชื่อมโยงภาวะทั้งสองเข้าด้วยกัน คนผู้นั้นก็คือผู้หยั่งรู้

นอกเมืองฉางอันมีภูเขาอยู่ลูกหนึ่งยอดสูงตระหง่านลับหายไปในกลีบเมฆ ท่ามกลางหน้าผาสูงชันอันตรายบริเวณหลังเขา เงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งกำลังเดินไต่ขึ้นไปอย่างเชื่องช้า คนผู้นี้แผ่นหลังกว้างร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อตัวยาวสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีดำ ในมือถือกล่องอาหาร เดินฝ่าแรงลมไปหยุดอยู่ตรงหน้าถ้ำแห่งหนึ่งจึงค่อยทรุดกายลงนั่ง เปิดกล่องอาหารหยิบตะเกียบคีบขิงชิ้นหนึ่งส่งเข้าปากเคี้ยวจนละเอียด จากนั้นคีบเนื้อแพะสองชิ้นกินตาม ก่อนถอนใจยืดยาวด้วยความพอใจ

ใต้แสงอาทิตย์อัสดง เมืองฉางอันค่อยๆ ถูกความมืดของราตรีเลื่อนเข้าปกคลุม ห่างออกไปเริ่มเห็นพยับเมฆลอยมารำไร

บุรุษร่างสูงใหญ่มองไปยังสถานที่แห่งหนึ่งในตัวเมืองหลวง กล่าวพลางถอนหายใจอย่างหดหู่

“เหมือนกับได้เห็นเจ้าในสมัยนั้น”

จากนั้นแหงนหน้ามองฟ้า ใช้ตะเกียบในมือขวาชี้แล้วถามว่า

“ส่วนเจ้า บินได้สูงกว่านี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร”

เห็นได้ชัดเจนยิ่ง บุคคลที่ถูกกล่าวถึงทั้งสองนั้นเป็นคนละคนกัน

บุรุษร่างสูงใหญ่นิ่งเงียบไปอึดใจก่อนยกสุราข้าวเหนียวขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด สายตาจับจ้องอยู่ที่ท้องฟ้าและผืนพสุธาอันกว้างใหญ่ จากนั้นก็มองไปทางเมืองหลวงอีกครา ก่อนเปล่งวาจาทั้งที่มือยังถือถ้วยสุราเปล่า

“สายลมพัด สายฝนกระหน่ำ รัตติกาลดำมืดจักมาเยือน”

สิ้นคำว่าสายลมพัดก็พลันปรากฏลมกรรโชกจากหุบเขา ปะทะชายเสื้อดังพึ่บพั่บ ต้นไม้ที่ซอกซอนขึ้นอยู่ตามชะง่อนผาไหวเอนอย่างน่ากลัว ส่งเศษหินดินทรายร่วงกราว ครั้นคำว่าสายฝนกระหน่ำหลุดออกจากปาก พยับเมฆที่ลอยมารวมตัวกันอยู่บนแผ่นฟ้าเหนือนครฉางอันก็พลันมืดทะมึน สายฝนนับไม่ถ้วนรวมตัวกันดั่งม่านยักษ์กระหน่ำเทลงมาดุจท้องนภารั่ว เปล่งวาจาเหล่านั้นจบ ความมืดก็ครอบครองแผ่นฟ้าไปกึ่งหนึ่ง ดำสนิทราวกับดวงตาของหมิงหวังราชันแห่งความมืด

บุรุษร่างสูงใหญ่กระแทกถ้วยสุราลงกับพื้น บ่นอย่างเดือดดาลว่า

“มารดามัน ช่างมืดมิดเสียจริงๆ”