ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

คนในกระโจมเงียบไปสักพัก ก่อนออกคำสั่งมาอีกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“จากเมืองเว่ยไปเมืองหลวง เส้นทางแถบเขาหมินซานยากลำบากต่อการเดินทาง ฝนห่านี้ก็ดูท่าจะตกอีกพักใหญ่ ไม่แน่ว่าเส้นทางบางตอนอาจถูกฝนชะทำลาย…เจ้าเลือกคนนำทางจากในค่ายออกมาให้ข้าคนหนึ่ง”

หม่าซื่อเซียงนิ่งคิดอยู่อึดใจ สมองนึกถึงภาพจอมวายร้ายคนหนึ่งขึ้นมาได้ แสร้งทำเป็นเงียบคิดสักครู่ก่อนก้มหน้าตอบว่า

“มีคนที่เหมาะจะทำหน้าที่นี้อยู่แล้วขอรับ”

นอกโรงนอน นายทหารระดับเซี่ยวเว่ย* หลายคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก สีหน้าของแต่ละคนแตกต่างกันไป มีทั้งเห็นอกเห็นใจ อาลัยอาวรณ์ ปีติยินดี และตะลึงงงงัน แต่เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดต่างก็ไม่คาดคิดว่าหม่าซื่อเซียงจะเลือกคนผู้นั้นไปทำหน้าที่อันสำคัญนี้

“ท่านแม่ทัพ เตรียมจะปล่อยเจ้าเด็กน้อยนั่นไปแบบนี้จริงๆ หรือ”

เซี่ยวเว่ยคนหนึ่งถามอย่างตกใจ

เมืองเว่ยไม่ใช่เมืองใหญ่ ค่ายทหารซึ่งอยู่ห่างไกลความเจริญและมีทหารประจำการแค่สามร้อยนายแห่งนี้ดูๆ ไปยังคล้ายรังโจรเสียมากกว่า ที่เรียกกันว่าแม่ทัพก็เป็นเพียงแค่รองแม่ทัพที่มีลำดับขั้นต่ำสุด แต่อาจเป็นเพราะหม่าซื่อเซียงปกครองทหารเหล่านี้อย่างเข้มงวด หรือไม่ก็เป็นเพราะว่าตัวมันซึ่งมีสภาพเหมือนหัวหน้ากองโจรแห่งเมืองเว่ยมากกว่ารองแม่ทัพชมชอบให้ผู้อื่นเรียกขานตนว่าแม่ทัพ ดังนั้นแม้จะเป็นการพูดคุยประจำวัน ผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหลายก็มิกล้าที่จะลืมเติมคำว่าท่านแม่ทัพนำหน้าไปอีกสองคำ

หม่าซื่อเซียงปาดละอองฝนบนใบหน้า มองน้ำฝนที่กลายเป็นน้ำโคลนขังนองอยู่ตามพื้นทั่วบริเวณค่ายพลางถอนใจกล่าวอย่างปลดปลง

“จะรั้งมันไว้ในสถานที่รกร้างห่างไกลจนมองไม่เห็นแม้แต่ขี้นกสักกองแบบนี้ตลอดไปได้อย่างไร ใบตอบรับจดหมายแนะนำตัวก็ส่งออกมาเกือบครึ่งปีแล้ว อนาคตอันสดใสกำลังรอเจ้าเด็กนั่นอยู่ ถึงอย่างไรมันก็ต้องเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อทำการสอบคัดเลือกเข้าในสถานศึกษาอยู่แล้ว ได้ร่วมเดินทางไปกับผู้สูงศักดิ์อาจถือเป็นโอกาสที่จะสร้างน้ำใจไมตรีอันดีต่อกันด้วย”

“ผู้น้อยว่าผู้สูงศักดิ์ท่านนั้นคงไม่รับน้ำใจนี้หรอกขอรับ”

เซี่ยวเว่ยคนหนึ่งกล่าวอย่างเคืองใจ

ประตูโรงนอนที่อยู่ด้านหลังถูกผลักเปิด หญิงรับใช้หน้าตาหมดจดงดงามคนหนึ่งเดินออกมา สองตาจับจ้องมองหม่าซื่อเซียงกับเซี่ยวเว่ยทั้งหลายขณะสั่งเสียงเย็นชา

“พาข้าไปพบคนนำทาง”

สมกับเป็นหญิงรับใช้ส่วนตัวของผู้สูงศักดิ์ อยู่ต่อหน้าแม่ทัพชายแดนของราชสำนักยังไม่คิดจะปิดบังความหยิ่งผยอง

คนยืนหน้าห้องอัครเสนาบดี หญิงรับใช้ส่วนตัวของผู้สูงศักดิ์ ที่ปรึกษาบรรดาศักดิ์ของชินอ๋อง บุคคลเหล่านี้ล้วนสร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าให้แก่คนในวงราชการที่สุด สนิทสนมเกินไปอาจถูกกล่าวหาว่าลามปาม ห่างเหินเกินไปอาจถูก นับเป็นคนดื้อด้านหัวแข็ง นับเป็นปัญหาที่น่ารำคาญใจอย่างแท้จริง หม่าซื่อเซียงไม่อยากจะคบหาสมาคมกับคนประเภทนี้จึงทักทายตามมารยาทสองประโยค แล้วกวักมือเรียกทหารนายหนึ่งให้นำทางนางไป

* เซี่ยวเว่ย หมายถึงนายหมู่หรือนายกองที่มียศขุนนางบู๊ตั้งแต่ลำดับหลักขั้นหกบนลงไป