ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 3

วันนี้ จอมยันต์เทวะที่มีความสามารถโดดเด่นที่สุดในรอบหลายร้อยปีที่ผ่านมาของนิกายเฮ่าเทียนก็ได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบเช่นกัน มันกินง่ายอยู่ง่ายมาตลอดทั้งชีวิต หัวร่อด้วยความสนุกสนานและก่นด่าอย่างหยาบคายเมื่อเดือดดาล หาความสุขสำราญอยู่ในโลกิยะ ไม่ดิ้นรนแสวงหาในชื่อเสียงจอมปลอม แต่กลับเป็นผู้ฝึกฌานคนแรกที่ฝืนลิขิตแห่งฟ้า อาศัยมรรคาแห่งยันต์ก้าวข้ามด่านทั้งห้าได้สำเร็จ

เหยียนเซ่อต้าซืออยู่อย่างอิสระ กระทำเรื่องราวตามใจตัวเองมาตลอด ทุกข์ใจอยู่เรื่องเดียวคือไร้ผู้สืบทอด หลังจากได้พบภาพข้อความน้ำตุ๋นไก่ ความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ก็บรรลุ คล้ายกับที่มันเดินเข้าออกสำนักคณิกามาชั่วชีวิตก็เพื่อให้มีโอกาสรับคนผู้นั้นเป็นศิษย์

ก่อนจะตาย มันมองทะลุถึงสังสารวัฏของความสว่างและความมืด มองเห็นมหายันต์ชุดนั้น รู้ว่าต่อไปผู้สืบทอดของมันจะสามารถเขียนมหายันต์ที่ตัวมันเองยังไม่เคยเขียนมาก่อน รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะต้องสามารถทำภารกิจที่เหล่าจอมยันต์ไม่รู้ว่ากี่รุ่นต่อกี่รุ่นมิอาจทำได้ให้สำเร็จสมบูรณ์ ดังนั้นมันจึงจากไปอย่างหมดทุกข์หมดห่วง เบิกบานเป็นสุข

บนหน้าผามีแต่ความเงียบ

ต้นไป๋หยางโดดเดี่ยวยืนมองท้องนภา ซังซังผู้เดียวดายยกมือเช็ดหางตา ก่อนอุ้มโถสองใบเดินไปคุกเข่าลงตรงหน้าเถ้ากระดูกสองกอง

ลมจากหุบเขาพัดกระโชกมาหอบหนึ่ง เถ้ากระดูกสองกองถูกลมกวาดม้วนขึ้นจากพื้น ก่อนปะปนไปกับหิมะที่ยังคงตกโปรยปราย ปลิวไปยังที่ห่างไกล

ซังซังใช้สองมือที่สั่นระริกลงกอบ

“อาจารย์ ท่านเป็นคนรักความสะอาด ก็อยู่ในโถใบใหม่…อาจารย์ของนายน้อยไม่กลัวคราบน้ำมัน ก็อยู่ในโถใบเก่า”

นางกล่าวเสียงแผ่วเบาขณะกอบเถ้ากระดูกสองกองแยกย้ายใส่โถ

ลมที่สร้างความรำคาญให้กับผู้คน บัดเดี๋ยวก็พัดเข้ามาสักทีหนึ่ง หอบเอาเถ้ากระดูกลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ และยังลอยไปเกาะตามใบหน้าและเสื้อผ้าของดรุณีน้อย

ดรุณีน้อยใช้หลังมือเช็ดหน้า จากนั้นก้มหน้ากอบเถ้ากระดูกลงโถต่อไป

ติดตามต่อได้ใน สยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12