ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 3

จิ่ง คือระบบบ่อนา และยังมีความหมายในเชิงจารีตประเพณีโบราณ

นอกจากนี้ จิ่งยังแฝงแนวทางปรัชญาอันลึกล้ำเอาไว้ นั่นก็คือสิ่งที่เรียบง่ายที่สุด ก็คือสิ่งที่เข้มแข็งที่สุด อาศัยเพียงการตัดกันของเส้นแนวนอนแนวตั้ง ก็สามารถตัดแบ่งทุกสรรพสิ่งบนโลกได้อย่างมีสมดุลเท่าเทียมกัน ไม่เว้นแม้แต่อากาศธาตุและฟ้าดิน

เมื่อยันต์รูปจิ่งปรากฏขึ้น ช่องที่เกิดจากการตัดกันของเส้นไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ ล้วนแผ่กระจายออกไปทั่วทุกหนแห่ง พยายามตัดทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าให้ลึกที่สุดและเล็กที่สุด

ก้อนหินที่กลิ้งไปมาบนพื้นอย่างกระวนกระวาย ล้วนแตกกระจายเป็นผุยผง

ต้นไม้ใบหญ้าที่สั่นระริกด้วยความกลัว ล้วนแหลกกระจุยเป็นเศษธุลี

เกล็ดหิมะที่ปลิวว่อนอยู่กลางอากาศ ล้วนแตกละเอียดปลิวละล่องดุจใยฝ้าย

สุดท้ายแม้แต่ผนังผาก็เริ่มแตกสะบั้นถล่มลงมาเป็นเศษหินชิ้นเล็กชิ้นน้อย

และเป็นเพราะกระทั่งอากาศก็ถูกตัดเป็นผืนเล็กผืนน้อย ความสว่างไสวที่สาดส่องไปทั่วทุกหนแห่งจึงเริ่มเปลี่ยนเป็นมัวซัว

นี่คือขอบเขตสูงสุดที่เหยียนเซ่อต้าซือแสวงหาจากมรรคาแห่งยันต์

ยันต์รูปจิ่งชุดนี้มีความดุดันแข็งกร้าวเหนือขอบเขตของจักรวาล ไม่เพียงทำลายล้างทุกสิ่งอย่างที่เคยดำรงอยู่มาตั้งแต่ครั้งบรรพกาล แม้กระทั่งอากาศธาตุก็ยังต้องย่อยยับแหลกลาญ เทียบกับยันต์รูปจิ่งชุดที่หวังจิ่งเลวี่ยเคยประสบที่ศาลาชุนเฟิง ยังร้ายกาจกว่าพันเท่าหมื่นเท่า

แสงสว่างต้องอาศัยอากาศจึงจะเดินทางหรือเคลื่อนไหวได้ เมื่ออากาศมีสภาพน่าอนาถเช่นนี้ มันจะยังส่องแสงได้อย่างไร

เว่ยกวงหมิงมองลำแสงที่ถูกตัดจนแหลกละเอียดจนแทบมองไม่เห็นตรงหน้า พลางทอดถอนใจออกมาอย่างชื่นชม รู้ว่าวินาทีนี้เหยียนเซ่อได้สลัดหลุดจากความกังวลอาวรณ์ใดๆ ก้าวออกจากด่านทั้งห้าแล้ว

ยันต์เทวะที่สำแดงอานุภาพถึงขั้นทำให้แสงเจิดจรัสของเฮ่าเทียนหม่นมัว จนกระทั่งว่าอันตรธานหายไป ได้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่เฮ่าเทียนอนุญาตให้ดำรงอยู่แล้ว

แขนเสื้อของเว่ยกวงหมิงถูกตัดขาดเป็นชิ้นๆ แม้แต่ใยฝ้ายที่หลุดออกมาก็ถูกเจตนารมณ์แห่งยันต์ตัดจนแหลกละเอียดกลายเป็นผุยผง แสงเจิดจ้าเป็นประกายที่ฉาบเคลือบแขนมันไว้ ได้ถูกฤทธิ์เดชของยันต์เทวะเฉือนตัดจนบางลงทุกที แต่ปลายนิ้วที่ลุกโชนไปด้วยแสงเจิดจรัสของมันยังชี้ไปที่ขอบฟ้าทิศตะวันออกอย่างแน่วแน่มั่นคง

อาจเป็นเพราะความเลื่อมใสศรัทธาไม่สั่นคลอน บันดาลให้ผู้สร้างซึ่งสิงสถิตอยู่บนท้องนภาบังเกิดความซาบซึ้งตื้นตัน…

เว่ยกวงหมิงคล้ายสัมผัสรับรู้อะไรได้ มันเบิกตากว้างแหงนมองขึ้นไป ดวงตาขุ่นมัวพลันสาดประกายสุกใส ใบหน้าเหี่ยวย่นเปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความปลื้มปีติ พึมพำเสียงสั่นเครือ

“ขอบคุณเฮ่าเทียนที่ประทานพลังให้แก่ข้า”

พริบตานั้น ดวงตะวันที่โผล่พ้นก้อนเมฆพลันระเบิดแสงสว่างวาบ ปลดปล่อยพลังจำนวนมากมายมหาศาลพุ่งฝ่าอากาศลงมายังร่างแก่ชราของมันโดยไม่เก็บออม