ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 3

หิมะเกล็ดหนึ่งซึ่งมิทราบว่าหลุดลอดมาได้อย่างไรตกลงบนหัวไหล่นาง นางวางโถลง ใช้นิ้วแตะเกล็ดหิมะขึ้นมา รับรู้ว่ามันละลายอยู่บนปลายนิ้ว สองตาเรียวยาวที่มองการต่อสู้ตรงหน้าทอประกายวาววับ ทว่าม่านตากลับดำสนิทยิ่ง คล้ายสามารถมองเห็นตัวตนของแสงสว่าง

การต่อสู้ระหว่างจอมยันต์เทวะที่ฝ่าทะลุห้าด่านไปแล้วกับต้าเสินกวนหน่วยแสงสว่างที่อยู่ในด่านเบิกนภา จริงๆ แล้วมิได้ปรากฏเป็นภาพให้ผู้ใดได้ร่วมรู้เห็น ทว่าเป็นเพราะเว่ยกวงหมิงและเหยียนเซ่อต้าซือต่างก็ใช้พลังจิตผนึกต้นไป๋หยางกับดรุณีน้อยที่นั่งอยู่ใต้ต้นไว้นอกห้วงอากาศ ดังนั้นนางจึงเป็นผู้ชมและประจักษ์พยานเพียงหนึ่งเดียว

กลิ่นอายที่ทรงอานุภาพมหาศาล แสงสว่างอันศักดิ์สิทธิ์ ฟ้าดินที่ปราศจากความพรั่นพรึง เจตนารมณ์แห่งยันต์ที่ดุดันแข็งกร้าว พวกมันตัดเฉือนกันเอง ทำร้ายกันเอง คลอเคลียดิ้นรนไปด้วยกัน อากาศบีบอัดลำแสง ลำแสงเจาะทะลุอากาศ สุดท้ายผนึกตัวกลายเป็นดวงดาวดารดาษเต็มท้องฟ้า เป็นแสงเหนือบนทุ่งร้างอันเงียบสงัด

จากนั้น ภาพทั้งหลายก็วูบหายไปจากดวงตาของซังซังอย่างไร้ร่องรอย เสมือนไม่เคยดำรงอยู่ มีเพียงความเงียบวังเวงและความมืดอย่างสมบูรณ์ มืดมิดยิ่งกว่าราตรีและดวงตาของหมิงจวิน

หากเปลี่ยนเป็นดรุณีน้อยทั่วไป คงจะตระหนกตกใจจนสิ้นสติไปแล้ว แต่ซังซังไม่ นางมองเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้ไม่เข้าใจ แต่ก็เบิ่งตามองและพยายามจดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น เพราะนางรู้ว่าหนิงเชวียจะต้องอยากรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างแน่นอน

และแล้ว ในความมืดมิดจู่ๆ ก็ปรากฏแสงเล็กๆ ขึ้นจุดหนึ่ง ก่อนที่จะระเบิดวาบกลายเป็นเม็ดแสงจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนปลิวไปทั่วชั้นบรรยากาศทั้งหมด คล้ายดอกไม้ไฟจำนวนมากมายพร้อมใจกันระเบิดขึ้นกลางท้องฟ้าอย่างงดงามและมหัศจรรย์ ปานประหนึ่งว่าได้เกิดโลกใหม่เอี่ยมอ่องขึ้นอีกโลกหนึ่ง

ซังซังตะลึงมองภาพตรงหน้าพลางขยี้ตาอย่างโง่งม พอลดมือลงลืมตาขึ้น ก็พบว่าภาพเหล่านั้นได้อันตรธานหายไปหมดแล้ว หน้าผา ต้นไม้ รวมถึงทุกสิ่งทุกอย่างได้กลับมาปรากฏอยู่เบื้องหน้านางอีกครั้ง

พอฉากกั้นสีรุ้งหายไป หิมะก็โปรยปรายลงมาอีก

ที่ริมผา ชายชราทั้งสองกำลังยืนแหงนหน้ามองท้องฟ้า พวกมันยามนี้ไม่ต่างอะไรกับเฒ่าชราทั่วไปที่เมื่อลมหนาวพัดโชยมาก็ต้องก้มหน้าไอแค่กๆ

เหยียนเซ่อต้าซือยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเลือดกำเดา ตายังไม่ละจากท้องฟ้า ปากพึมพำว่า

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”

แขนเสื้อข้างขวาของเว่ยกวงหมิงหายไปแล้ว มันสอดแขนเข้าในแขนเสื้อข้างซ้ายเพื่อหลบลมหนาว แล้วนั่งยองๆ ห่อตัวเหมือนชาวนาแก่ๆ หรี่ตามองไปยังจุดหนึ่งบนฟากฟ้า

เหยียนเซ่อชี้ไปทางทิศเหนือ กล่าวกับเว่ยกวงหมิงว่า

“ข้ามองเห็นมหายันต์ชุดหนึ่งที่ไม่เคยมีปรากฏ มีขีดเพียงสองขีด เกิดขึ้นที่ทุ่งร้างทางเหนือ ขีดหนึ่งตวัดลงทางทิศตะวันตก อีกขีดหนึ่งตวัดลงทางทิศตะวันออก”

จากนั้นมันก็หันไปมองเมืองฉางอันที่มันเฝ้าดูแลคุ้มครองมานานหลายปี ทอดถอนใจกล่าวว่า

“ก่อนมาบรรจบกันที่นี่”