ทดลองอ่านนิยาย ล่า ตอนถ้ำนาคาลำน้ำโขง บทที่ 2

บทที่ 2

แม้จะกลับมาถึงร้านขายหนังสัตว์แล้ว แต่ผมยังคงสับสนไม่หาย

หม่าซานคิดว่าผมเป็นไข้แดดเลยรีบพยุงผมนั่ง ชงชาดอกไม้มาให้กาหนึ่ง

ที่อยู่บนหัวเขาคือหมวกงอบ มีผ้าขนหนูพาดอยู่บนไหล่ ดูขัดกันสุดๆ หม่าซานคอยถามนั่นถามนี่อยู่ข้างๆ คิดกระเซ้าเย้าแหย่ให้ผมสบายใจ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่แคล้วต้องบอกว่าเขาดูไม่ต่างอะไรกับพวกที่คอยถูหลังอยู่ในโรงอาบน้ำแน่ แต่ตอนนี้ใจผมโคตรสับสนวุ่นวาย ไหนเลยจะมีอารมณ์ใส่ใจกับคำพูดล้อเล่นของเขา หลังจากพูดเออออสองสามประโยค ผมก็สั่งให้เขาถอยออกไป

ผมวางถ้วยชาลง ในใจยังคงว้าวุ่น พอไปหาจีเสี่ยวเหมี่ยนที่กลางลานก็พบว่าเธอยังคงนั่งนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้เหมือนเช่นทุกครั้ง

ผมจุดบุหรี่พลางยืนมองดูเธออยู่อีกด้าน จิตใจสงบลงทีละน้อย และนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวทั้งหมดอีกครั้ง

ช่วงนี้ชีวิตผมไม่ต่างอะไรกับนั่งรถไฟเหาะตีลังกา เริ่มด้วยการเดินทางเข้าไปในเมืองหมาป่าแปลกประหลาด ตามติดมาด้วยเรื่องที่นายห้างที่ทำตัวลึกลับมาตลอดจู่ๆ ก็กลายเป็นน้าเล็กที่หายสาบสูญไปนานหลายปี หนำซ้ำผู้เฒ่ากวนตงที่ชอบยิ้มตาหยีอยู่ตลอดเวลาก็ดันกลายเป็นคนที่ลอบทำร้ายน้าเล็กเมื่อสามสิบปีก่อน!

เรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันทันทีเหล่านี้ถาโถมเข้าใส่ผมจนแทบตั้งตัวไม่ติด

ผมอัดควันเข้าปอดเต็มแรง ขี้บุหรี่ร่วงลงพื้น หัวสมองเริ่มลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดใหม่ตั้งแต่ต้นจนจบ

ก่อนอื่นผมมาที่ร้านนี้ได้ยังไง

เอ่อ นั่นเป็นเรื่องเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นผมเพิ่งจบมหาวิทยาลัยออกมาหมาดๆ เรียนจบปุ๊บก็ตกงานปั๊บ ทุกวันได้แต่อ่านนิยายกำลังภายในอยู่ในหอพัก จู่ๆ วันหนึ่งไอ้ลูกหมาข่งที่ปล่อยชีวิตไปตามยถากรรมร่วมกับผมก็ราวกับถูกผีเข้า เขายืนกรานหัวเด็ดตีนขาดว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องพาผมไปเลี้ยงไส้หมูพะโล้ให้ได้

หลังกินเสร็จเขาก็ชี้ให้ผมดูป้ายประกาศรับสมัครพนักงานของร้านขายหนังสัตว์ที่อยู่ข้างๆ เจ้าบ้านั่นอย่างกับคนกินยาปลุกกำหนัด ฉุดกระชากลากผมให้เข้าไปสัมภาษณ์งาน หลังสัมภาษณ์เสร็จ ผลก็คือเขาถูกคัดออก ส่วนผมกลับได้รับคัดเลือก

ไอ้ลูกหมาข่งท่าทางน่าสงสัย!

ทันใดนั้นผมก็นึกขึ้นได้ ก่อนขึ้นรถไฟเจ้าบ้านั่นส่งข้อความอะไรบางอย่างมา หรือเขาคิดจะเตือนอะไรผม

หลายวันมานี้ชีวิตผมยุ่งเหยิงเสียจนลืมชาร์จแบตฯ โทรศัพท์ ผมรีบเสียบสายชาร์จ หลังเปิดเครื่อง ระบบก็ส่งเสียงติ๊งๆๆ ไม่หยุด บอกให้รู้ว่ามีข้อความเข้ามาหลายสิบข้อความ

พอเปิดออกอ่าน นอกจากข้อความขยะทั้งหลายแล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นข้อความจากไอ้ลูกหมาข่ง

ผมกระวนกระวาย ปาดเช็ดเหงื่อบนฝ่ามือเข้ากับขากางเกงก่อนจะรีบเปิดอ่าน ในที่สุดผมก็มองเห็นข้อความที่ครบถ้วนสมบูรณ์ ‘ห้ามไปต้าซิงอันหลิ่ง โทรกลับมาด่วน! เสี่ยวชี ตอนนี้เอ็งกำลังตกอยู่ในอันตราย!จำไว้ ไม่ว่าพบเจออะไรเข้า ยังไงก็ต้องเอาชีวิตรอดกลับมาให้ได้!’

ใจผมเต้นระส่ำ ผมเปิดดูข้อความอื่นๆ เนื้อความล้วนไม่มีอะไรแตกต่าง

เขาถึงกับส่งข้อความแบบเดียวกันมาหาผมติดๆ กันหลายสิบฉบับ

พอนึกถึงน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจังตอนคุยโทรศัพท์กัน จู่ๆ ผมก็รู้สึกตื่นตระหนก รีบโทรศัพท์กลับไปหาเขา แต่ระบบกลับบอกว่าไม่มีหมายเลขนี้

นี่มันเรื่องอะไรกัน

จู่ๆ ไอ้ลูกหมาข่งก็เปลี่ยนเบอร์?