ทดลองอ่านนิยาย ล่า ตอน รังอินทรีเหนือขุนเขา บทที่ 2

บอดใหญ่จ้าวคำราม “ข้าจะให้เอ็งได้เปิดหูเปิดตาเดี๋ยวนี้!”

เขาบิดคันเร่งเต็มแรง รถมอเตอร์ไซค์แล่นตรงดิ่งใส่ผู้คนด้วยความเร็วสูงสุด ความเร็วปานสายฟ้าแลบนี้ทำเอาผมแทบคลั่ง คิดว่าบอดใหญ่จ้าวตั้งใจจะชนคนที่ขวางอยู่บนถนนพวกนั้นให้ตายเสียอีก นึกไม่ถึงว่าท่าทีไม่กลัวตายของบอดใหญ่จ้าวกลับทำเอาคนพวกนั้นถึงกับขวัญกระเจิง ยอมเปิดทางหลบไปข้างๆ ในเสี้ยววินาทีสุดท้าย

บอดใหญ่จ้าวหัวเราะ พามอเตอร์ไซค์พุ่งตรงขึ้นหน้าต่อ ขับขี่เปลี่ยนเลนตามอำเภอใจ บางทีถึงกับขับย้อนเส้นทาง เขาขับอย่างนี้อยู่ราวๆ ชั่วโมงหนึ่ง เมื่อมั่นใจว่าสลัดคนพวกนั้นหลุดแน่แล้วจึงค่อยจอดรถ ปล่อยให้ผมลง

พอลงมาจากรถได้ ขาทั้งสองข้างของผมก็อ่อนยวบ เดินได้แค่สองก้าวก็ทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้น สาบานว่าชาตินี้จะไม่ขอนั่งมอเตอร์ไซค์อีก

บอดใหญ่จ้าวหัวเราะลั่น เขานั่งขัดสมาธิ จุดบุหรี่ให้ตัวเองมวนหนึ่ง ยื่นให้ผมมวนหนึ่ง

ผมถามเขาว่าทำไมต้องซื้อประคำแพงขนาดนั้นด้วย ต่อให้อยากซื้อจริงๆ ก็น่าจะต่อราคาสักหน่อย

บอดใหญ่จ้าวกลับบอก “ที่ข้าซื้อไม่ใช่ประคำ หากแต่เป็นข่าวนายห้าง”

“เอ๋?” ผมตะลึง “ข่าวนายห้าง?ข่าวอะไร”

บอดใหญ่จ้าวส่ายหน้า “ข้าไม่รู้ แต่ว่าตอนเขามองหน้าเอ็ง เขาทำสัญญาณมืออย่างหนึ่ง”

ผมถาม “สัญญาณมืออะไร”

บอดใหญ่จ้าวกุมมือทั้งสองข้างเข้าหากัน ทำสัญญาณมือง่ายๆ พลางพูด “นี่เป็นสัญญาณลับของพรานป่า หมายความว่าข่าวสารบอกกันเปล่าๆ ไม่ได้ ต้องจ่ายเงิน”

ผมเข้าใจได้ทันที “หรือว่าที่เฮียรีบซื้อประคำก็เพราะต้องการซื้อข่าว? งั้นเขาให้ข่าวอะไรเฮียมา”

“ยังไม่ทันได้ดูก็ดันถูกคนจับตามองเสียก่อน”

“ใช่คนที่อยู่ในโรงแรมนั่นหรือเปล่า”

“น่าจะ”

“เฮียบอกว่าไม่ต้องกลัวคนพวกนั้นไม่ใช่หรือไง”

บอดใหญ่จ้าวส่ายหน้า “นั่นมันไม่เหมือนกัน ตอนอยู่ในโรงแรม คนพวกนั้นแค่ต้องการขู่พวกเราเท่านั้น แต่คราวนี้พวกมันเหมือนต้องการฆ่าปิดปาก เมื่อกี้พอข้าเดินไปถึงหัวมุม ก็มีมีดเล่มหนึ่งพุ่งแทงเข้าใส่ ข้าถีบมันกระเด็นแล้วแย่งมอเตอร์ไซค์มาถึงพาเอ็งหนีออกมาได้”

ผมอัดควันบุหรี่เข้าปอดเต็มแรง “ไม่ต้องสนใจคนพวกนั้น พวกเราดูข่าวเรื่องนายห้างก่อนดีกว่า!”

บอดใหญ่จ้าวล้วงเอาใบเสร็จพัสดุด่วนออกมาจากอกเสื้อ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น

ผมกระวนกระวายมองดูบอดใหญ่จ้าว ให้เขารีบส่งมาให้ผมดู

เขายื่นมาให้ ผมพลิกไปพลิกมา มองแล้วก็มองอีก ไม่เข้าใจ นี่มันใบเสร็จพัสดุด่วนธรรมดาๆ ชัดๆ ไม่เห็นมีอะไรพิเศษ

บอดใหญ่จ้าวเองก็ไม่เข้าใจ เขาตบหัวพลางพูด “นายห้างทำตัวพิลึกชะมัด!ส่งจดหมายแต่ไม่เขียนเนื้อความไว้ ใบเสร็จพัสดุด่วนก็ไม่ระบุที่อยู่ หรือว่าเขาจะจงใจแกล้งพวกเราเล่น?”

คำพูดของบอดใหญ่จ้าวทำให้ผมนึกอะไรบางอย่างได้

“ไม่ใช่เพื่อดูเนื้อหา ก็ต้องเพื่อดูซองจดหมาย”ผมหยิบเอาใบเสร็จพัสดุนั้นขึ้นมาดูอีกรอบ ภาพตรงหน้าผมสว่างวาบ ผมตบไหล่เขาแรงๆ ทีหนึ่ง บอกให้เขาลุกขึ้น “บอดใหญ่ เฮียแม่งหมอวัตสันของผมชัดๆ!”

ผมรีบหยิบซองจดหมายสองซองออกมาเทียบตราประทับกัน ในที่สุดผมก็พบความลับที่ซ่อนแฝงอยู่ภายใน

ใบเสร็จพัสดุด่วนเมื่อกี้ไม่ได้ประทับตราลาซาไว้ แต่กลับประทับตราไปรษณีย์ของเยี่ยเฉิงแทน

นี่น่าจะเป็นเบาะแสที่น้าเล็กทิ้งเอาไว้ให้พวกเรา

ผมวางซองจดหมายสองซองลงบนโต๊ะตามลำดับเวลา คัดลอกตราประทับไปรษณีย์ออกมาทีละอัน ก่อนจะเจอความต่างที่ซ่อนแฝงอยู่ในนั้น

ที่อยู่ของจดหมายสองฉบับก่อนคือลาซากับเมืองซือเฉวียนเหอ ส่วนครั้งนี้คืออำเภอเยี่ยเฉิง (การ์กิลิก)

สถานที่พวกนี้บอกถึงอะไร

บอดใหญ่จ้าวหยิบเอาแผนที่เขตตะวันออกเฉียงใต้ออกมาจากกระเป๋าเป้ มาร์กตำแหน่งสถานที่ทั้งสามลงบนแผนที่ ก่อนจะพบว่าที่แท้มันก็คือทางหลวงสายซินเจียง-ทิเบต

บอดใหญ่จ้าวฉีกปากราวกับคนปวดฟัน “ที่แท้ก็ถนนสายนี้”

ผมถาม “ถนนสายนี้อะไร”

บอดใหญ่จ้าวบอก “ถนนสายนี้ถูกขนานนามว่าเป็นทางหลวงที่น่ากลัวที่สุดในโลก มีภูเขาหิมะ ห้วยหนองคลองบึง ยังมีภูเขาน้ำแข็ง ธารน้ำแข็ง ไม่ใช่เส้นทางสัญจรของมนุษย์”

ผมถามบอดใหญ่จ้าว “งั้นจะเอายังไงต่อ จะไปหรือไม่ไป”

บอดใหญ่จ้าวตอบ “ต้องไปอยู่แล้ว ทำไมจะไม่ไป!ให้อยู่ที่นี่เผชิญหน้ากับเจ้าพวกนั้น ไม่สู้ไปเที่ยวเล่นที่ซินเจียง-ทิเบต! ทว่าพวกเราต้องจ้างคนท้องถิ่นที่ชำนาญทางถึงจะไปได้”