ทดลองอ่านสยบฟ้า 23_1

ช่วงเวลาสั้นๆ ในสมองของหนิงเชวียผุดภาพขึ้นมากมาย ทาสหลบหนีที่ถูกลวดเหล็กร้อยกระดูกไหล่ คนที่ไม่เลื่อมใสนิกายพุทธล้มตายในนาข้าว ชาวบ้านที่ต้องทุกข์ทนกว่าสิบหมื่นคนคุกเข่าต่อหน้ายอดเขา หลวงจีนในวัดใช้ชีวิตอย่างยโสและฟุ่มเฟือย…หนิงเชวียวางกระจกมองไกลลง พอมองวัดเสวียนคงท่ามกลางเมฆหมอกที่คล้ายแดนสุขาวดีแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว

ซังซังเลิกม่านรถม้าขึ้น ก็เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าเช่นกัน ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

หนิงเชวียส่งกระจกมองไกลให้นาง แล้วกล่าวว่า

“ดูสักหน่อยแล้วค่อยไป จะได้ไม่เสียทีที่พวกเราได้มาวัดเสวียนคง”

ถ้าหนิงเชวียเป็นมหาบุรุษผู้มีสติปัญญาและความกล้าหาญ มันอาจปีนลงหน้าผา แอบเข้าไปในโลกที่น่าเวทนาใต้ชั้นเมฆ ปลุกระดมพวกชาวนาให้ก่อกบฏ โค่นล้มวัดเสวียนคงที่รูปร่างแปลกประหลาดเหมือนรังมดนี่เสีย หรือไม่มันอาจลอบเข้าวัดเสวียนคงไปหาสมบัติล้ำค่าที่นิกายพุทธเก็บรักษามาแต่โบราณกาล

แต่มันไม่ใช่บุคคลประเภทนั้น หลังจากสำรวจวัดเสวียนคงเสร็จแล้วก็ไม่ลังเลเลยที่จะให้เจ้าดำลากรถม้าออกมาให้ห่างจากหน้าผาตรงขอบหลุมฟ้า แล้ววิ่งจากไปอย่างเงียบๆ ในทิศทางตรงข้าม

สมบัติแม้จะดี แต่ก็ต้องดูว่ามีวาสนาที่จะได้รับหรือไม่ ทุกคนล้วนมีความอยากรู้อยากเห็น ถ้ามันยังคงเป็นเซียนเซิงสิบสามของสถานศึกษาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างเมื่อแรกที่มาถึงวัดลั่นเคอ หากไปเดินเล่นที่วัดเสวียนคง อย่างน้อยแม้หลวงจีนในวัดจะจับมันได้ก็คงไม่กล้าฆ่าคนตามอำเภอใจ แต่ตอนนี้มันพาซังซังมาด้วย โลกนี้แม้กว้างใหญ่ ทว่ากลับเหมือนไม่มีที่ให้พวกมันยืน นับประสาอะไรกับแดนศักดิ์สิทธิ์ของนิกายพุทธที่คิดแต่จะสังหารซังซังดุจเดียวกับเหตุการณ์ในวัดลั่นเคอ

รถม้าสีดำเดินทางอย่างเงียบๆ มาได้สักพักก็กลับมาถึงจุดเริ่มต้นที่พวกมันเริ่มออกเดินทางในทุ่งร้างตะวันตกตอนแรก เพียงแต่ตำแหน่งคลาดเคลื่อนกันเล็กน้อยเท่านั้น และกำลังจะผ่านต้นโพธิ์ต้นนั้น

หนิงเชวียมองต้นโพธิ์ที่อยู่นอกรถแล้วพูดว่า

“ที่นั่นน่าจะเป็นสถานที่ที่ปฐมพุทธะละสังขาร”

ซังซังมองดูต้นไม้ที่มีลำต้นสีเทาอ่อน ใบเขียวคล้ายรูปหัวใจต้นนั้น ก็คิดว่าฤดูสารทที่หนาวเหน็บเช่นนี้ ในทุ่งร้างกลับมีต้นไม้ที่สามารถขึ้นโดดเดี่ยวอย่างนี้ได้ ช่างน่าประหลาดใจ แล้วพอคิดได้ว่าในที่สุดตนเองก็ได้พบสถานที่ที่ปฐมพุทธะละสังขารดังที่บันทึกไว้ในคัมภีร์พุทธ ก็อดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว

หนิงเชวียหัวเราะแล้วพูดว่า

“ฐานะของเจ้าตอนนี้ไม่ต่างจากปฐมพุทธะ ไม่จำเป็นต้องกลัวเกรงมากนัก”

หลังจากแสงพุทธะที่ยอดเขาหว่าซานส่องฉายลงสู่วัดลั่นเคอ ตลอดเส้นทางแห่งความเป็นความตาย ทั้งสองคนไม่มีโอกาสได้คุยกันถึงเรื่องนี้เลย หรือจะพูดว่าไม่อยากคุยก็ได้ แต่สุดท้ายแล้วพวกมันย่อมไม่อาจนิ่งเงียบไปตลอด

ซังซังนิ่งเงียบอยู่นานก่อนถามเสียงแผ่วเบาว่า

“ข้าอาจทำลายโลกนี้จริงๆ หรือ”

หนิงเชวียนึกถึงวัดเสวียนคงที่ได้เห็นมาเมื่อครู่ นึกถึงความจริงอันโหดร้ายที่ตนเองคาดเดาได้ จึงตอบว่า

“ข้าไม่รู้ และไม่สนใจ แต่ถ้าเป็นโลกแบบนั้น ทำลายไปก็ไม่เห็นจะเป็นไร”