ทดลองอ่าน สุขสมปมอำมหิต 1

“สวัสดีครับ ผมหัวหน้าสารวัตรสืบสวนทอม ดักกลาส ขอบคุณที่ช่วยรักษาสภาพที่เกิดเหตุให้ ผมว่าตอนนี้น่าจะแก้มัดมือเท้าของศพได้แล้ว”

“รูฟัส เดกซ์เตอร์ครับ ตอนนี้คงจับมือทักทายไม่ได้” เขาชูถุงมือซึ่งไม่รู้ว่าไปจับอะไรมาแล้วบ้างให้ทอมดู จากนั้นก็โน้มตัวไปแกะเงื่อนผ้าพันคอ เจ้าหน้าที่เทคนิคสถานที่เกิดเหตุอีกคนช่วยไปแกะที่อีกฝั่งของเตียง

“อันนี้แปลกนะทอม เขาโดนมัด หรือว่าจะถูกหลอกก็เป็นได้ แรงจูงใจทางเพศล่ะ ผ้าพันคอบ่งชี้ว่าอย่างนั้น เสียชีวิตขณะมีกิจกรรมหรือเปล่า ผมว่าไม่ แต่ก็ยังตัดทิ้งไม่ได้ ไม่มีหลักฐานบ่งชี้ถึงการร่วมเพศ องคชาตสะอาดเอี่ยม…ผมว่ายังไม่ได้เข้าไปในตัวผู้หญิงคนไหนเลยหลังจากที่เจ้าตัวอาบน้ำครั้งล่าสุด แต่ยังไงก็ต้องตรวจสอบอีกที หรือจะเป็นการใช้ปากก็ไม่แน่ ไม่รู้สิครับ”

ทอมพูดแทรก “เหมือนจะฟันธงว่าเป็นผู้หญิงไปแล้วสินะ”

“หืม ก็คงใช่ล่ะครับ เวลาเห็นในทีวีก็ดูไม่เกย์สักเท่าไหร่ เคยได้ยินว่าเขาชอบผู้ชายด้วยเหรอครับ ผมคิดว่าไม่ แต่อะไรๆ ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น ตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานบ่งชี้ว่ามีคนคร่อมอยู่บนตัวเขา หรืออยู่ใกล้ๆ เขา…ไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ตาม เตียงยังเรียบดี ผมตรวจรอบศพแล้ว และไม่เจอเส้นขนใดๆ…ไม่ว่าจะขนตรงนั้นหรือขนอะไรก็ตาม…นอกจากของเจ้าตัว สะอาดเอี่ยมมาก”

แปลก ทอมคิด หลักฐานทั้งหมดบ่งชี้ว่ามีเซ็กซ์เข้ามาเกี่ยวข้อง แต่มันกลับดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“พอจะรู้สาเหตุการตายหรือยัง”

“ยังไม่เห็นร่องรอยชัดเจนใดๆ ว่าเขาโดนอะไรมา บางทีอาจถูกมัดทิ้งไว้ตามลำพังแล้วตื่นตระหนกจนหัวใจวาย หรือไม่ก็ถูกวางยาพิษล่ะมั้งครับ แน่นอนว่าเดี๋ยวพวกเราต้องนำแชมเปญไปตรวจสอบ ตอนนี้คงยังไม่มีคำตอบอะไรจนกว่าผมจะผ่าเขาดูและได้ผลตรวจสารพิษมาก่อน ขอโทษที”

ทอมขอให้พวกเขาพลิกศพ…แค่อยากเช็กดูว่ามีร่องรอยอะไรบ่งชี้ถึงกิจกรรมทางเพศอื่นๆ ที่มักพบในการเล่นบอนเดจบ้างหรือไม่ แต่ไม่พบร่องรอยใดๆ บนแผ่นหลังของผู้ตาย มีเพียงรอยช้ำจากผ้าพันคอตรงข้อมือข้อเท้าที่บ่งชี้ถึงการดิ้นรนขัดขืน

“อันนั้นไม่น่าจะมีความหมายอะไรหรอกครับ” หนุ่มเจ้าหน้าที่เทคนิคหน้าสิวเอ่ยขึ้น “ระหว่างเล่นเกมอารมณ์แบบนี้กันเพลินๆ พวกเขาก็ต้องดิ้นเร่าๆ อยู่แล้ว เป็นการแสดงความสนุกสนานเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง ไม่ได้หมายความว่าเขาจะดิ้นรนเอาชีวิตรอดจริงๆ และบางครั้งคนที่มีรสนิยมแบบนี้ก็จะไม่มีการร่วมเพศกัน…คือหมายถึงในทางปกติน่ะครับ เธออาจแค่ใช้มือให้เขาก็เป็นได้”

ทอมมองดูเจ้าหน้าที่เทคนิคหนุ่มด้วยความสนอกสนใจ ใคร่สงสัยว่าเขาไปรู้เรื่องเกี่ยวกับบอนเดจมากมายแบบนี้มาจากไหน แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป แต่แม้จะทึ่งกับการคาดคะเนอันหลักแหลม ตอนนี้ก็ถึงเวลาของข้อเท็จจริงบ้างแล้ว

เขาหันไปหารูฟัส เดกซ์เตอร์ “พอจะทราบเวลาตายหรือยัง”

“แม่บ้านที่นี่ค่อนข้างจะก๊งๆ” รูฟัสตอบ “ผ่านไปตั้งชั่วโมงกว่าถึงค่อยโทรแจ้งตำรวจ เธอบอกว่าตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แล้วก็เข้ามาทำงานได้สิบห้านาทีก่อนจะพบศพ ส่วนผู้ตายเสียชีวิตมานานแค่ไหนก่อนพวกเรามาถึงน่ะเหรอ นานสุดก็สามชั่วโมง แต่น่าจะเป็นสองชั่วโมงครึ่งมากกว่า”