ทดลองอ่าน สุขสมปมอำมหิต 1

ทอมมองไปรอบๆ แวบหนึ่ง ตอนเดินเข้ามาเขาไม่ได้สังเกตอะไรมากนัก ตอนนี้ค่อยพบว่าชั้นล่างนี้จัดรูปแบบเหมือนกับเป็นห้องทำงานที่มีประสิทธิภาพมาก แต่ละห้องดูเหมือนห้องอ่านหนังสืออันโอ่อ่ามากกว่าที่จะเป็นสถานที่ทำงาน ส่วนสองชั้นข้างบนค่อยเป็นส่วนพักอาศัย

ตอนนี้เมื่ออยู่กันตามลำพัง ทอมหันไปหาผู้เป็นหัวหน้าและถ่ายทอดรายละเอียดที่ได้จากนักพยาธิวิทยา เขาเห็นเลยว่าเจมส์ ซินแคลร์กำลังประมวลข้อมูลอยู่อย่างเงียบๆ

“คุณว่ายังไงเรื่องมีดล่ะ ทอม คุณคิดว่าเหยื่อหัวใจวายตาย ส่วนมีดก็ถูกวางไว้ตรงนั้นเพื่อใช้ตัดพันธนาการถ้าเขาไม่ตายไปเสียก่อน แบบนี้รึเปล่า”

“ก็เป็นไปได้ครับ แต่เราไม่มีทางรู้จนกว่าจะได้ผลชันสูตร เงื่อนที่ใช้มันแน่นก็จริง แต่ไม่ได้แกะยากจนถึงกับต้องใช้มีดตัด ผมจะให้คนตรวจสอบที่มาของผ้าพันคอ และเช็กดูว่าจะมีใครโง่พอที่จะซื้อผ้าพันคอจากที่เดียวกันห้าผืนโดยใช้บัตรเครดิตรึเปล่า แต่ก็คิดว่าคงไม่มี เห็นชัดว่าผู้ตายรู้จักใครก็ตามที่อยู่กับเขา เพราะไม่มีร่องรอยการงัดแงะสถานที่ ส่วนแชมเปญก็บ่งชี้ว่าทั้งคู่มีแผนด้วยกัน เราต้องตรวจสอบดูว่ามีอะไรหายไปหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีร่องรอยการรื้อค้น ของมีค่าก็ยังอยู่ที่เดิม”

“คงไม่ต้องให้ผมบอกใช่ไหมว่าตอนนี้คนทั้งโลกกำลังจับตาดูเราอยู่ แต่ไม่มีอะไรจะทดสอบความสามารถของคุณได้ดีเท่ากับคดีดังๆ แบบนี้หรอกจริงไหม ทอม”

ทอมมองดูรูปภาพมากมายที่ประดับบนฝาผนัง ซึ่งก่อนหน้านี้เขายังไม่ได้สังเกต ส่วนใหญ่แล้วเป็นรูปใส่กรอบที่เหยื่อถ่ายคู่กับนักการเมืองระดับสูงและนักช่วยเหลือสังคมที่มีชื่อเสียงอีกมาก เป็นการจับคู่ที่แปลกประหลาดระหว่างภาพชายที่ยืนยิ้มในชุดสูทออกงานเลี้ยงดูหรูหรา กับชายร่างเปลือยที่ถูกมัดอุดปากอยู่บนเตียง

เจมส์ ซินแคลร์มองตามสายตาของทอม “พ่อฮิวโกคนนี้อาจเป็นที่รักของสาธารณชนและสื่อก็จริง” หัวหน้าผู้กำกับการฝ่ายสืบสวนเอ่ย “แต่ตอนทำงานเขาก็ไปกวนน้ำให้ขุ่นหลายเรื่อง และว่ากันตามตรง ผมยังแปลกใจด้วยซ้ำที่ไม่มีใครเล่นงานเขาตั้งแต่ก่อนหน้านี้ เข้าใจว่าเขามีบอดี้การ์ดด้วย แล้ววันนี้ไปอยู่ไหนกันหมดล่ะ”

ทอมมองไปยังประตูหน้า “บ้านหลังนี้แน่นหนาดี ฮิวโกคงคิดว่าที่นี่ปลอดภัย และบางทีคงไม่อยากให้บอดี้การ์ดรู้เรื่องที่ตัวเองคิดจะทำ ผมจะให้คนไปตามหาพวกบอดี้การ์ด เผื่อพวกเขาจะบอกอะไรเราได้บ้าง ส่วนตอนนี้ผมขอตัวไปดูเบ็กกี้สักหน่อย ข้างนอกมีพวกอีแร้งอีกามากมาย ไม่แน่ใจนักว่าเราจะเก็บเรื่องนี้ไว้ได้นานแค่ไหน”

ทอมเดินลงไปชั้นใต้ดิน ซึ่งเบ็กกี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟาเตี้ยในห้องพักคนงานที่ดูสะดวกสบาย เบ็กกี้กำลังกุมมือหญิงคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นแม่บ้าน ถึงจะดูทุกข์โศกอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ทอมก็สังเกตเห็นว่าเธอยังเพลิดเพลินกับการเอาอกเอาใจอีกด้วย ตำรวจนายหนึ่งกำลังชงชาให้เธอจากในห้องครัวที่อยู่ติดกัน บนโต๊ะกาแฟเตี้ยตรงหน้าแม่บ้านมีบรั่นดีแก้วเล็กวางอยู่

แม่บ้านยังสวมเสื้อโค้ตอยู่ พร้อมด้วยหมวกไหมพรมสีน้ำตาลทรงแปลกๆ ที่ทอมไม่เคยเห็นมาก่อน เขาสันนิษฐานว่าแม่บ้านน่าจะอายุสักหกสิบ เบ็กกี้กำลังพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม ทอมตัดสินใจยืนดูท่าทีอยู่ห่างๆ