ทดลองอ่าน แฟ้มคดีพิศวงของนักประเมินอัจฉริยะ Q 9 ตอนที่ 1

วงการประเมินของญี่ปุ่นใส่ใจเรื่องลำดับอาวุโสเป็นสำคัญเช่นกัน หญิงสาวอายุน้อยผู้นี้แม้จะมีสำนักงานเป็นของตัวเอง แต่เมื่อมาอยู่ที่นี่คงไม่พ้นถูกโยนงานจุกจิกให้ทำ

อย่างไรก็ตาม ริโกะดูไม่รังเกียจหน้าที่ต้อนรับแขก เธอตรงไปที่เคาน์เตอร์ด้านในเลาจน์ที่ไร้ผู้คนแล้วคว้าภาชนะติดด้ามจับซึ่งตอนบนเป็นฟันเฟืองขึ้นมา มันคือที่บดเมล็ดกาแฟแบบใช้มือหมุนนั่นเอง

ชายสูงวัยมองอึ้งๆ แล้วออกตัว “ใช้กาแฟผงสำเร็จรูปก็ได้นะ ไอ้ฉันน่ะดื่มแต่กาแฟกระป๋องมาสามสิบปีแล้ว”

“อย่าเลยค่ะ แบบนั้นก็เสียมารยาทแย่” ริโกะบรรจงล้างมือที่อ่างแล้วหยิบเมล็ดกาแฟออกจากถุง ใช้ปลายนิ้วจิกคัดแยกเมล็ดกาแฟอย่างรวดเร็วแล้วหย่อนลงในที่บดทีละเม็ดสองเม็ด

อัลลิงกัมหย่อนกายบนที่นั่งข้างเคาน์เตอร์พลางสังเกตการทำงานของอีกฝ่าย “เธอเลือกเมล็ดกาแฟอยู่สินะ”

“ใช่ค่ะ” ริโกะพยักหน้า “เมล็ดกาแฟสดที่คั่วมาใหม่ๆ จะออกมาแห้ง แต่พอเจอความชื้นก็จะบวมขึ้น ไหนจะมีเมล็ดกาแฟโทนที่ต้องคัดออกอีกเพราะตอนคั่วจะไม่สม่ำเสมอ”

“เธอประเมินได้กระทั่งเมล็ดกาแฟ ไม่ใช่แค่งานศิลป์ อย่างกับนับประเมินสารพัดสิ่งแน่ะ”

ริโกะยิ้มโดยไม่พูดอะไรแล้วเริ่มหมุนด้ามจับบดเมล็ดกาแฟ

เขาเพิ่งมารู้หลังจากนั้นว่าออฟฟิศของเธอชื่อสำนักงานนักประเมินหลากแขนง Q ซึ่งรับวิเคราะห์สารพัดสิ่งสมชื่อ ไล่ตั้งแต่ผลงานศิลปะ วัตถุโบราณ ไปจนถึงของเล่นหรือของใช้ในชีวิตประจำวัน

และเมล็ดกาแฟที่ริโกะคัดแยกก็เข้าขั้นเกือบสมบูรณ์แบบ กาแฟที่หญิงสาวทุ่มเวลาชงให้มีรสกลมกล่อม เข้มกำลังดี ไร้รสขื่นหรือเฝื่อนลิ้น ไม่เปรี้ยวเลยด้วย นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้จิบกาแฟรสดีขนาดนี้

รินดะ ริโกะยังเผยให้เห็นความทรงภูมิในด้านศิลปะ อัลลิงกัมหยอดถามเรื่องวิธีประเมินภาพของศิลปินยุคเอโดะไม่ว่าจะเป็นโทชูไซ ชาราคุหรือคัตสึชิกะ โฮคุไซซึ่งเธอก็ตอบได้อย่างถูกต้อง และดูท่าจะรอบรู้เรื่องสุทรรศนนิยมในมุมมองของโทชูไซ ชาราคุอย่างละเอียดเป็นพิเศษ บ่งบอกว่าอ่านวรรณศิลป์มามาก

นอกจากนั้นเธอยังมีมุมมองอันไม่เหมือนใครเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ศิลปะญี่ปุ่น โดยยกตัวอย่างถึงผลงานของคาโน เอโตคุหรือเซ็ชชู แนวคิดที่มีต่อศิลปะของเธอนั้นช่างแปลกใหม่และให้ความสำคัญกับความประทับใจอันบริสุทธิ์ที่สัมผัสได้ตอนประเมิน ไหนจะยังฝักใฝ่เรียนรู้ อัลลิงกัมมองว่าเธอคนนี้ดูมีแวว แม้ยังต้องสั่งสมประสบการณ์ในฐานะนักประเมินอีกเยอะ แต่นับว่ามีความสามารถโดดเด่นและน่าคาดหวัง

สายตาชายชราเหลือบมองนอกหน้าต่าง ชิงกันเซนกำลังแล่นไปเทียบชานชาลาชินโยโกฮามะพอดี เขาลุกขึ้นแล้วก้าวไปตามทางเดิน

ตอนลงจากรถ ผืนฟ้าภายนอกเริ่มเข้าสู่ช่วงย่ำค่ำ ความหนาวยะเยือกสะท้านผิวกาย อากาศไม่ธรรมดาเลยเพราะถึงขั้นทำให้ชาวอังกฤษอย่างเขารู้สึกหนาวได้ นี่ก็ปลายเดือนมีนาคมแล้ว แต่คงอีกนานกว่าจะได้สัมผัสถึงฤดูใบไม้ผลิ ชายสูงวัยก้าวลงบันไดแล้วเดินผ่านช่องตรวจตั๋วพลางพ่นลมหายใจสีขาว

เขาขึ้นแท็กซี่บริเวณวงเวียนหน้าสถานีอันคึกคัก มุ่งหน้าไปยังแมนชั่นของตัวเอง เหม่อมองเส้นทางสายคันโจไปยังแลนมาร์กทาวเวอร์ อาคารอินเตอร์คอนติเนนตอลและภาพเงาของเมืองในอนาคตซึ่งเริ่มก่อตัวภายใต้กลุ่มเมฆที่ถูกย้อมเป็นสีแดง