ทดลองอ่าน แฟ้มคดีพิศวงของนักประเมินอัจฉริยะ Q 9 ตอนที่ 1

แบบนี้เองสินะที่เรียกว่าตะลึงเหมือนกระแสไฟฟ้าแล่นทั่วร่าง ชายสูงวัยร้องเสียงหลงแล้วรับกล่องใบน้อยนั้นมา

ไม่ผิดแน่ นี่ก็คือกล่องที่เขาลืมวางไว้ แต่นี่มันเหมือนฝันไม่มีผิดที่รินดะ ริโกะซึ่งเพิ่งรู้จักกันวันนี้ปรากฏตัวพร้อมของที่ทำหาย

เป็นไปได้ไหมว่าเธอสะกดรอยตามมา ไม่สิ เขาระมัดระวังตัวเป็นอย่างดีตลอดช่วงที่ออกจากพิพิธภัณฑ์มุ่งหน้าไปที่ชานชาลาสถานีโตเกียว ริโกะไม่มีทางขึ้นรถชิงกันเซนมาด้วยกันแน่นอน

อัลลิงกัมหลุดพึมพำ “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่…”

ริโกะได้ยินแล้วยิ้มคิก “หลังจากคุณกลับไปไม่นาน เจ้าหน้าที่ของพิพิธภัณฑ์ก็สังเกตเห็นของที่คุณลืมไว้ บางคนเสนอให้นำไปส่งตำรวจ แต่ฉันถือวิสาสะโทรไปสอบถามโรงแรมที่คุณบราวน์เคยพักอยู่แทนค่ะ

“โทรไปที่โรงแรมเทโคคุน่ะเหรอ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันเพิ่งพักอยู่ที่นั่นโดยไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากตำรวจ”

“ฉันสังเกตเห็นกระดุมเม็ดที่สองของเสื้อโค้ตคุณ มันเป็นเสื้อโค้ตสั่งตัดของซาวิล โรว์ แต่กระดุมเม็ดนั้นกลับมีสีต่างจากพวก ของเดิมเป็นกระดุมที่ทำจากเขากระบือ แต่ถูกแทนที่ด้วยกระดุมพลาสติกที่รูปทรงและสีใกล้เคียงกันแทน ถ้าคุณพักอยู่ที่บ้านตัวเองคงไม่เลือกสวมโค้ตตัวนี้จนกว่าจะหากระดุมเจอ แสดงว่าคุณให้ใครสักคนในที่พักช่วยซ่อมให้ชั่วคราว แล้วก็โรงแรมที่กล้าพอจะเย็บกระดุมสำรองให้กับเสื้อราคาแพงระดับนี้ ในเมืองใหญ่นี้มีเพียงแห่งเดียวเท่านั้นค่ะ”

“จริงสิ…แผนกซักรีดของโรงแรมเทโคคุขึ้นชื่อเรื่องการจัดเตรียมกระดุมสำรองสารพัดรูปแบบเอาไว้”

“การเย็บก็ประณีตมาก ช่างที่เย็บซ่อมให้พร้อมจะเปลี่ยนให้อีกครั้งหลังจากได้รับกระดุมเม็ดใหม่จากซาวิล โรว์คงไม่มีที่ไหนอีกแล้วนอกจากที่โรงแรมเทโคคุ”

“แต่ถ้าอย่างนั้น…เธอก็คงรู้ด้วยใช่ไหมว่าฉันลงทะเบียนที่โรงแรมด้วยข้อมูลเท็จ เธอไม่น่ามีเบาะแสที่จะตามตัวฉันเลยนอกจากข้อมูลที่ว่าฉันคือนายบราวน์ที่อาศัยในแมนชั่นย่านชินากาวะ”

“ไม่หรอกค่ะ ถังขยะในห้องพักของคุณที่โรงแรมมีแผ่นพับโฆษณาทางไปรษณีย์เต็มไปหมด ตอนเช้าก่อนออกมาคุณคงดึงออกจากตู้ไปรษณีย์ของที่นี่แล้วถือติดมือมาด้วยใช่ไหมคะ คงเพื่อไปหาเวลาอ่านอีกครั้งหลังเข้าพักในโรงแรมแล้ว”

“ถังขยะเหรอ แต่ฉันเช็กเอาต์จากโรงแรมตั้งแต่เช้าตรู่วันนี้ก่อนไปที่พิพิธภัณฑ์ ดังนั้นขยะน่าจะถูกเก็บไปกำจัดหมดแล้วนี่นา”

“เปล่าค่ะ โรงแรมเทโคคุมีนโยบายเก็บรักษาของในถังขยะของแขกทุกห้องเอาไว้ในถุงพลาสติกเป็นเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงหลังเช็กเอาต์ ระบบนี้ทำให้แต่ละปีมีลูกค้าจำนวนไม่น้อยที่ชื่นชมยินดีกับการได้ของมีค่าหรือข้อความสำคัญกลับคืนมา”

“แต่ฉันก็ระวังพอสมควรนะตอนทิ้งแผ่นพับโฆษณา ถังขยะเลยมีแต่แผ่นพับที่มีกลุ่มลูกค้าเป้าหมายอยู่ทั่วภูมิภาคตะวันออก ไม่มีใบไหนที่จะชี้ชัดถึงย่านนี้ได้เลย”

“ฉันสังเกตจากเนื้อหาในแผ่นพับน่ะค่ะ อย่างเช่นแผ่นพับของบริษัทจัดทำแบบสำรวจที่เจาะจงเลือกย่านชุมชนชั้นสูง แผ่นโฆษณาให้บริการทำความสะอาดก็เน้นย่านที่มีชาวต่างชาติอาศัยอยู่เยอะ เพราะชาวญี่ปุ่นไม่นิยมจ้างใครให้เข้ามาทำความสะอาดในบ้าน ขณะที่ชาวตะวันตกคุ้นเคยกับการจ้างบริษัททำความสะอาดมากกว่า แล้วยังมีแผ่นพับโฆษณาร่มชูชีพสำหรับหนีจากภัยพิบัติด้วยค่ะ”

ไอ้นั่นเองเหรอ อัลลิงกัมได้ยินแล้วทึ่ง มันคือสิ่งที่บริษัทสัญชาติอเมริกาผลิตออกมาขายผ่านสำนักงานตัวแทนทั่วโลกนับจากเหตุการณ์ 9/11 เป็นต้นมา โดยอ้างว่ามันเป็นของจำเป็นพอๆ กับเครื่องดับเพลิงสำหรับผู้อาศัยอยู่บนอาคารสูง

ริโกะกล่าวต่อ “พอเอาทั้งหมดมาเชื่อมโยงกัน ฉันจึงได้ข้อสรุปว่าคุณน่าจะอาศัยอยู่ในแมนชั่นราคาแพงที่สูงไม่ต่ำกว่าสองร้อยเมตรค่ะ”

“นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะแกะรอยได้รวดเร็วขนาดนี้…โดยไม่ต้องแวะไปตามที่อยู่ปลอมที่ฉันลงไว้เลยใช่ไหม”

“ค่ะ สถานีชินากาวะอยู่ในอาณาเขตสนามบินฮาเนดะเลยสร้างตึกสูงกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบเมตรไม่ได้ ฉันลองค้นหาแมนชั่นสูงสำหรับชาวต่างชาติฐานะดีในอินเตอร์เน็ตก็เจออยู่หลายแห่งในย่านชินากาวะและโยโกฮามะ แต่ทั้งหมดอยู่ในรัศมีเก้าสิบกิโลเมตรจากสนามบินฮาเนดะ เลยถูกจำกัดความสูงด้วยกฎหมายการขนส่งทางอากาศ ยกเว้นเพียงแห่งเดียวซึ่งตั้งอยู่ย่านชานเมืองซึ่งก็คือโยโกฮามะ เพรสซิเดนเชียลทาวเวอร์แห่งนี้ค่ะ”

อัลลิงกัมได้แต่ยืนอึ้งอย่างตกตะลึง

ไอ้เรื่องกลัวคนเอากล่องใบนี้ไปส่งตำรวจกลายเป็นน่าขำไปเลย เจ้าของสายตาแหลมคมยิ่งกว่านั้นกำลังจับจ้องมาที่เขา สารพัดอุบายอำพรางซึ่งตัวเองหลงเข้าใจว่าแยบคายกลับกลายเป็นลูกไม้ของเด็กอมมือที่ถูกอ่านออกอย่างง่ายดาย