ทดลองอ่านนิยายปิดประตูตาย

พอเราเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถาดกาแฟในมือ ไดแอนก็กำลังร้องอุทานขณะดูรูปถ่าย ทว่าเอสเธอร์กลับไม่พูดอะไรมาก

ฉันยอมรับว่ารูปถ่ายเหล่านั้นมันช่างน่าตะลึงงัน ในรูปที่มีฉันอยู่ ก็เป็นฉันที่ดูดี ผิวแทนสวย ผอมเพรียวพอกับตอนอยู่ในช่วงวัยยี่สิบ สวมชุดบิกินีตัวหนึ่งจากในหลายๆ ตัวที่ฉันมี ในรูปถ่ายส่วนใหญ่นั้นฉันกำลังยืนอยู่หน้าโรงแรมอันหรูหรา หรือไม่ก็เอนตัวลงบนชายหาดส่วนตัว หรืออาจจะนั่งอยู่ในบาร์หรือร้านอาหารที่มีค็อกเทลสีสันสดใสและอาหารท้องถิ่นวางอยู่หน้าฉัน ในรูปถ่ายแต่ละใบฉันยิ้มให้กล้อง เป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของผู้หญิงที่รู้สึกผ่อนคลาย ได้รับการประคบประหงมเอาใจ และอยู่ในห้วงความรักอันลึกซึ้งกับสามีของเธอ แจ็คถือเป็นพวกนิยมความสมบูรณ์แบบเมื่อพูดถึงเรื่องการถ่ายภาพ เขาจะถ่ายรูปเดิมซ้ำๆ หลายรอบจนกว่าจะพอใจภาพที่ได้ เพราะฉะนั้นฉันเลยเรียนรู้ที่จะทำให้ดีเยี่ยมตั้งแต่ครั้งแรก นอกจากนี้ยังมีรูปถ่ายของเราสองคนซึ่งถ่ายโดยคนแปลกหน้าที่ยินดีถ่ายให้เรา ไดแอนแกล้งชี้บอกว่าในรูปเหล่านั้นฉันกับแจ็คมองตากันหวานเยิ้มอยู่บ่อยครั้ง มากกว่ามองมาที่กล้องเสียอีก

แจ็ครินกาแฟใส่ถ้วย

“มีใครสนใจช็อกโกแลตไหมคะ” ฉันถาม ยื่นมือออกไปอย่างสบายๆ เพื่อหยิบกล่องที่เอสเธอร์นำมา

“ผมว่าเท่านี้ก็เยอะพอแล้วนะ” แจ็คแนะพลางมองไปยังทุกคนเพื่อยืนยัน

“แน่นอนที่สุด” รูฟัสตอบ

“ผมกินอีกไม่ไหวแล้วล่ะ” อดัมร้องครวญ

“ถ้าอย่างนั้นผมจะเก็บมันไว้สำหรับคราวหน้านะครับ” แจ็คยื่นมือไปยังกล่อง และฉันก็กำลังทอดถอนใจว่าคงไม่มีวันได้ลิ้มรสมัน แต่ไดแอนก็มาช่วยชีวิตฉันไว้

“อย่าเชียวนะ…ฉันยังกินช็อกโกแลตได้อีกชิ้นสองชิ้น”

“ผมว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึงบิกินีของคุณแล้วล่ะ” อดัมถอนหายใจ แสร้งส่ายหน้าผิดหวังกับภรรยาของเขา

“ใช่ ไม่มีประโยชน์เลย” ไดแอนยอมรับก่อนจะหยิบช็อกโกแลตออกจากกล่องที่แจ็คยื่นให้แล้วส่งกล่องนั้นมาทางฉัน ฉันหยิบเข้าปากหนึ่งชิ้น จากนั้นจึงส่งต่อให้เอสเธอร์ ครั้นเอสเธอร์ปฏิเสธฉันจึงหยิบอีกชิ้นแล้วส่งกล่องกลับให้ไดแอน

“คุณทำได้ยังไงน่ะ” ไดแอนถามขณะมองฉันด้วยสายตางุนงง

“อะไรเหรอคะ”

“กินตั้งเยอะแต่ไม่อ้วนขึ้นเลย”

“โชคช่วย” ฉันบอกก่อนเอื้อมไปหยิบช็อกโกแลตมาอีกชิ้น “และการควบคุม”

เมื่อเข็มนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนครึ่ง เอสเธอร์ก็แนะว่าควรกลับกันได้แล้ว ภายในห้องโถงนั้นแจ็คส่งเสื้อคลุมคืนให้ทุกคน และขณะที่เขาช่วยไดแอนกับเอสเธอร์สวมเสื้อคลุมอยู่นั้น ฉันตกลงที่จะเจอพวกเขาวันศุกร์ถัดไปในเมืองที่ร้านเช หลุยส์เพื่อกินมื้อกลางวันกันตอนเที่ยงครึ่ง ไดแอนกอดลาฉัน และตอนที่จับมือลาเอสเธอร์ ฉันบอกเธอว่าจะรอคอยที่จะได้พบอีกครั้งตอนมื้อกลางวันนะ พวกผู้ชายจูบลาฉัน ขณะที่พวกเขากำลังจะกลับ ทุกคนขอบคุณเราสำหรับค่ำคืนที่วิเศษ ที่จริงตอนที่แจ็คปิดประตูตามหลังพวกเขาก็มีเสียงชมว่าเลอเลิศดังก้องทั่วห้องโถง ฉันรู้ว่าตัวเองคว้าชัยในครั้งนี้ แต่อยากแน่ใจว่าแจ็ครับรู้เหมือนกัน

“พรุ่งนี้พวกเราต้องออกสิบเอ็ดโมง” ฉันหันไปบอกเขา “จะได้ไปทันรับมิลลี่ไปกินมื้อกลางวันด้วยกัน”