ทดลองอ่านนิยายปิดประตูตาย

อดีต

ชีวิตในอุดมคติของฉันเริ่มต้นขึ้นเมื่อสิบแปดเดือนก่อน วันนั้นเป็นวันที่แจ็คเต้นรำกับมิลลี่ที่สวนสาธารณะ บางส่วนที่ฉันเล่าให้เอสเธอร์ฟังเป็นเรื่องจริง…ฉันเห็นแจ็คในสวนสาธารณะตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วแต่ไม่คิดว่าเขาจะมาสนใจคนอย่างฉัน ประการแรก เขาดูดีอย่างหาตัวจับยากและในตอนนั้นฉันก็ไม่ได้เลิศเลอเท่านี้ และยังมีมิลลี่อีก

บางครั้งฉันเล่าเรื่องมิลลี่ให้แฟนทั้งหลายฟังตั้งแต่ต้น บางครั้ง…ถ้าฉันชอบพวกเขามากๆ…ฉันจะบอกว่าฉันมีน้องสาวอยู่ที่โรงเรียนประจำ แต่ฉันจะบอกว่าเธอเป็นดาวน์ซินโดรมก็สองสามสัปดาห์หลังจากคบกันแล้ว เมื่อฉันบอกพวกเขาไป บางคนไม่รู้จะพูดอะไรและไม่ได้อยู่ด้วยนานพอให้พูดด้วยซ้ำ บางคนรู้สึกสนใจหรือแม้กระทั่งสนับสนุนช่วยเหลือ จนกระทั่งพวกเขาได้พบมิลลี่ ไม่มีใครบอกว่าความเป็นธรรมชาติของเธอนั้นยอดเยี่ยมเหมือนที่แจ็คพูด มีผู้ชายที่ดีที่สุดสองคนยังอยู่หลังจากได้พบมิลลี่ แต่กระนั้นพวกเขายังมีปัญหากับการรับเธอเข้ามาเป็นส่วนสำคัญในชีวิต

ข้อสรุปยังคงเหมือนเดิมทุกครั้ง ฉันบอกมิลลี่ตั้งแต่แรกแล้วว่าเมื่อถึงเวลาที่เธอต้องจากโรงเรียนแสนวิเศษแต่แพงหูฉี่ เธอจะมาอาศัยอยู่กับฉัน ฉันไม่ได้คิดจะทำให้เธอผิดหวัง นั่นหมายถึงหกเดือนก่อน ฉันต้องเลิกกับอเล็กซ์ชายที่ฉันคิดว่าฉันจะใช้ชีวิตที่เหลือด้วยกัน ชายที่ทำให้ฉันมีความสุขมากตลอดสองปี ทว่าเมื่อมิลลี่อายุสิบหกปี ยิ่งเธอใกล้จะมาอยู่ด้วยมากเท่าไหร่ ความเป็นจริงก็ยิ่งถาโถมใส่เขา จึงเป็นสาเหตุว่าทำไมตัวฉันเมื่ออายุสามสิบสองปีถึงโสดอีกครั้ง พลางสงสัยอย่างจริงจังว่าจะเจอคนที่ยอมรับทั้งฉันและมิลลี่ได้ไหม

วันนั้นในสวนสาธารณะ ไม่ใช่ฉันเพียงคนเดียวที่สังเกตเห็นแจ็ค ถึงแม้ฉันอาจจะเป็นคนที่แอบไม่ให้เขารู้ที่สุดก็ตาม ผู้หญิงบางคนซึ่งส่วนใหญ่อ่อนวัยกว่าจะยิ้มให้เขาอย่างเปิดเผย พยายามดึงดูดความสนใจ ส่วนเด็กสาวๆ ก็เอามือป้องปากหัวเราะคิกคักและกระซิบอย่างตื่นเต้นว่าเขาจะต้องเป็นดาราภาพยนตร์แน่ๆ ส่วนผู้หญิงที่อายุมากหน่อยก็จะมองเขาอย่างชื่นชม และบ่อยครั้งก็จะกลับมามองผู้ชายคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างตัวด้วยสายตาราวกับว่าพวกเขาไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ ขนาดพวกผู้ชายเองก็หันมองแจ็คตอนที่เขาเดินผ่านสวนสาธารณะเช่นกัน เพราะท่าทางสง่างามในแบบสบายๆ ของเขาช่างโดดเด่น มีเพียงมิลลี่คนเดียวเท่านั้นที่ไม่สนใจเขา เพราะเธอกำลังหมกมุ่นอยู่กับเกมการ์ดที่เราเล่นกันอยู่ สิ่งที่อยู่ในหัวเธอมีแต่คำว่าชนะเท่านั้นแหละ

พวกเราจัดปิกนิกกันบนพื้นหญ้าไม่ไกลจากเวทีดนตรีเหมือนกับวันอื่นๆ ในช่วงปลายเดือนสิงหาคม ฉันชำเลืองมองแจ็คที่เดินมายังม้านั่งใกล้ๆ และเมื่อเขาหยิบหนังสือออกจากกระเป๋า ฉันก็หันกลับมาสนใจมิลลี่ ตั้งใจว่าจะไม่ให้เขารู้ตัวว่าฉันแอบมองอยู่ ตอนที่มิลลี่แจกไพ่สำหรับเกมต่อไป ฉันก็ลงความเห็นว่าเขาคงเป็นชาวต่างชาติ บางทีอาจจะเป็นชาวอิตาเลียนที่มาอยู่ในลอนดอนช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์กับภรรยาและลูกๆ ที่กำลังเยี่ยมชมสถานที่ต่างๆ หรือกำลังทำอย่างอื่นอยู่แล้วจะมาสมทบภายหลัง

เท่าที่ฉันรู้ ในบ่ายวันนั้นเขาไม่ได้มองมาทางฉันเลย ดูเหมือนว่าเสียงร้องดังว่า “ชนะ!” ของมิลลี่ก็ยังกวนใจเขาไม่ได้ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเราก็ออกจากสวนสาธารณะเพราะฉันต้องรีบพามิลลี่กลับโรงเรียนตอนหกโมงเย็นเพื่อให้ทันเวลามื้อค่ำตอนหนึ่งทุ่ม ถึงแม้ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก แต่ในหัวกลับหวนไปหาภาพของชายที่เจอในสวนสาธารณะซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันแสร้งบอกตัวเองว่าเขายังไม่แต่งงาน เขาสังเกตเห็นฉันนะ เขาตกหลุมรักฉัน และนอกจากนี้ยังวางแผนจะไปที่สวนสาธารณะอีกครั้งในสัปดาห์ถัดไปเพื่อที่จะได้เจอฉันอีกครั้งด้วยล่ะ