ทดลองอ่านนิยายปิดประตูตาย

ฉันไม่ได้เพ้อฝันเรื่องผู้ชายแบบนี้มาตั้งแต่สมัยวัยรุ่น มันทำให้ฉันรู้สึกตัวว่าตนเองท้อแท้เรื่องการแต่งงานและมีครอบครัวมากเพียงใด แม้ฉันจะทุ่มเทสุดตัวเพื่อมิลลี่ แต่ก็จินตนาการอยู่เสมอว่ากว่าเธอจะมาอยู่กับฉัน ตอนนั้นฉันก็จะมีลูกๆ ของตัวเองแล้ว เธอจะกลายเป็นสมาชิกครอบครัวคนหนึ่ง ไม่ใช่สมาชิกครอบครัวเพียงคนเดียวของฉัน

ฉันรักเธออย่างสุดหัวใจ แต่ก็รู้สึกกลัวเมื่อคิดว่าเราจะเติบโตและแก่เฒ่าไปด้วยกันแค่สองคน

สัปดาห์ถัดมา ในวันที่มีวงดนตรีบรรเลงในสวนสาธารณะ ฉันไม่เห็นแจ็คจนกระทั่งเขาเดินมาถึงตรงที่มิลลี่เต้นอยู่คนเดียวหน้าเวทีดนตรี แขนเธอโอบคู่เต้นซึ่งมีแต่เธอเท่านั้นที่เห็น ความรู้สึกที่มีต่อมิลลี่ก่อตัวขึ้นในใจฉันและพลุ่งพล่านจนยากจะควบคุม ฉันภูมิใจในตัวเธอมาก เพราะมิลลี่เต้นท่านั้นได้อย่างเชี่ยวชาญ ขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกอยากปกป้องเธออย่างรุนแรงเช่นเดียวกัน เมื่อได้ยินคนข้างหลังหัวเราะ ฉันต้องเตือนตัวเองว่าเสียงหัวเราะนั้นอาจจะเป็นความเอ็นดู และถึงจะไม่ใช่ มันก็ไม่ได้ทำให้มิลลี่หมดสนุกในสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่เสียหน่อย ทว่าแรงผลักดันให้ฉันลุกขึ้นไปพาเธอกลับมานั่งที่เก้าอี้ก็รุนแรงเหลือเกิน จนฉันเกลียดตัวเองที่คิดเช่นนั้น ทั้งยังเป็นครั้งแรกที่ฉันหวังให้มิลลี่เป็นแค่คนธรรมดา ภาพต่างๆ ปรากฏขึ้นมาในหัวว่าชีวิตของเราสองคน…ชีวิตของฉันเอง…จะเป็นเช่นไรได้บ้าง

ตอนที่ฉันรีบกะพริบตาถี่เพื่อขับน้ำตาแห่งความคับข้องใจที่เอ่อล้นออกไปนั้นเอง แจ็คก็เดินตรงไปยังมิลลี่

ทีแรกฉันจำเขาไม่ได้และคิดว่าคงเป็นใครสักคนที่จะมาบอกให้มิลลี่กลับไปนั่งที่ ฉันยืนขึ้นพร้อมจะเข้าไปขวาง แต่ทันทีที่เห็นเขาโค้งตัวให้เธอพร้อมกับผายมือนั้นฉันก็นึกออกว่าเขาคือชายที่ฉันฝันถึงทั้งสัปดาห์ ครั้นเขาพามิลลี่กลับเข้ามานั่งหลังเต้นรำถึงสองเพลง ฉันก็ตกหลุมรักเขาเสียแล้ว

“ขอผมนั่งด้วยได้ไหมครับ” เขาชี้มาที่เก้าอี้ข้างฉัน

“ได้สิคะ” ฉันยิ้มให้เขาอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณที่เต้นกับมิลลี่นะคะ คุณใจดีมากเลย”

“ยินดีครับ” เขาพูดด้วยความสุขุม “มิลลี่เป็นนักเต้นที่เก่งมาก”

“คนใจดี!” มิลลี่ร้องพลางยิ้มกว้างใส่เขา

“แจ็คครับ”

“แจ็คใจดี”

“ผมว่าผมควรจะแนะนำตัวดีๆ” เขายื่นมือมา “แจ็ค แองเจิลครับ”

“เกรซ แฮร์ริงตันค่ะ” ฉันจับมือทักทายเขา “มิลลี่เป็นน้องสาวฉันเอง คุณมาพักร้อนที่นี่เหรอคะ”

“เปล่าครับ ผมอาศัยอยู่ที่นี่”

ฉันรอให้เขาพูดต่อว่า ‘กับภรรยาและลูกๆ ของผม’ แต่เขาก็ไม่พูด ฉันจึงเหลือบมองมือซ้ายเขา และพอเห็นว่าไม่มีแหวนแต่งงานก็รู้สึกโล่งใจขึ้นทันที จนต้องเตือนสติตัวเองว่ามันไม่มีความหมายใดๆ เลย

“แล้วคุณล่ะครับ คุณกับมิลลี่มาเที่ยวลอนดอนเหรอครับ”

“ไม่เชิงค่ะ ฉันอยู่ในวิมเบิลดัน แต่สุดสัปดาห์มักจะมาที่นี่กับมิลลี่ค่ะ”

“เธออาศัยอยู่กับคุณใช่ไหมครับ”

“เปล่าค่ะ ปกติเธออยู่โรงเรียนประจำ แต่ฉันพยายามมาเจอเธอให้ได้ในทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่งานของฉันต้องเดินทางบ่อยเลยมาเจอเธอทุกครั้งไม่ได้ โชคดีที่เธอมีคนดูแลที่ดีมากคอยช่วยตอนที่ฉันไม่อยู่กับเธอ รวมถึงพ่อแม่ฉันด้วยค่ะ”

“งานคุณฟังดูน่าตื่นเต้นจัง ผมขอทราบได้ไหมครับว่าคุณทำงานอะไร”

“งานจัดซื้อผลไม้น่ะค่ะ” สายตาเขาเต็มไปด้วยคำถาม “ให้กับแฮร์รอดส์”