ทดลองอ่านนิยายปิดประตูตาย

ฉันชำเลืองมองพลางคิดว่าเขาประชดอยู่หรือไม่ เพราะพ่อแม่ฉันแทบไม่ยอมลำบากเพื่อเราเลย แต่แล้วฉันก็นึกเรื่องที่เขาเคยเล่าให้ฟังได้ แจ็คบอกว่าพ่อแม่ของเขาที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนห่างเหินกับเขาอย่างยิ่ง ด้วยเหตุนี้เองเขาเลยเห็นคุณค่าการต้อนรับอันอบอุ่นพอควรของพ่อแม่ฉันมาก

พวกเราเดินไปไกลอีกหน่อยจนมาถึงเวทีดนตรีที่เขาเคยเต้นรำกับมิลลี่ เขาดึงฉันให้หยุดเดิน

“เกรซ คุณจะให้เกียรติแต่งงานกับผมได้ไหมครับ” เขาถาม

ฉันไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะขอแต่งงาน จึงคิดว่าเขาพูดเล่นในตอนแรก ถึงแม้ฉันจะมีความหวังที่แอบซ่อนไว้ว่าความสัมพันธ์ของเราจะนำไปสู่การแต่งงานสักวันหนึ่ง แต่ฉันก็วาดฝันไว้ว่าการแต่งงานอาจเกิดขึ้นหนึ่งหรือสองปีถัดจากนี้ บางทีอาจเป็นเพราะเขารู้สึกได้ว่าฉันลังเล จึงโอบฉันไว้ในอ้อมกอด

“ผมรู้ตั้งแต่นาทีที่ผมเห็นคุณนั่งกับมิลลี่บนพื้นหญ้าห่างออกไปว่าคุณคือผู้หญิงที่ผมเฝ้ารอมาตลอดทั้งชีวิต ผมไม่อยากรอนานกว่านี้อีกแล้ว ที่ผมขอพบพ่อแม่คุณก็เพื่อขออนุญาตพ่อคุณ และผมดีใจนะที่ท่านยอมตกลงอย่างมีความสุข”

ฉันอดขำไม่ได้ที่พ่อตกลงให้ฉันแต่งงานกับคนที่เพิ่งเคยเจอและไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยสักนิดอย่างรวดเร็วขนาดนี้ แต่ในขณะที่ฉันตกอยู่ในอ้อมแขนของแจ็ค ความปีติล้นที่เขาขอฉันแต่งงานก็แผ่วลงเพราะความรู้สึกวิตกกังวลที่คอยวนเวียนอยู่ เมื่อฉันคิดออกว่าเป็นเพราะกังวลเรื่องมิลลี่ เขาก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ก่อนคุณจะให้คำตอบผมนะครับ เกรซ ผมมีอะไรจะบอกคุณ” น้ำเสียงเขาจริงจังมากเสียจนฉันคิดว่าเขากำลังสารภาพเรื่องภรรยาเก่า ลูก หรือโรคภัยร้ายแรง “ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าไม่ว่าเราจะอยู่ที่ใด ยังคงมีที่ว่างสำหรับมิลลี่เสมอ”

“คุณไม่รู้หรอกว่านั่นมีค่าสำหรับฉันขนาดไหนที่ได้ยินคุณพูดแบบนั้นออกมา” ฉันพูดกับเขาทั้งน้ำตา “ขอบคุณค่ะ”

“ถ้าเช่นนั้น คุณจะแต่งงานกับผมไหมครับ” เขาถาม

“แน่นอนที่สุดค่ะ ฉันจะแต่งกับคุณ”

เขาหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋า วางมือฉันบนมือเขา แล้วสวมแหวนให้ฉัน

“เร็วแค่ไหนครับ” เขากระซิบ

“เร็วเท่าที่คุณต้องการค่ะ” ฉันก้มมองเพชรบนแหวน “แจ็ค แหวนสวยจังค่ะ!”

“ผมดีใจที่คุณชอบนะ อืม ถ้าเป็นสักวันในเดือนมีนาคมล่ะครับ”

ฉันระเบิดหัวเราะออกมา “เดือนมีนาคม เราจะจัดงานแต่งงานทันได้ยังไงในเวลาอันสั้นคะ”

“ไม่ยากเกินไปหรอกครับ ผมคิดสถานที่จัดงานไว้แล้วที่สวนสาธารณะแครนลีห์ในเฮคเคิลสกอมบ์ เป็นบ้านพักส่วนตัวในชนบทที่เพื่อนของผมเป็นเจ้าของ ปกติแล้วเขาจะจัดงานเลี้ยงสำหรับสมาชิกในครอบครัว แต่ผมว่าไม่เป็นปัญหาหรอก”

“ฟังดูวิเศษไปเลย” ฉันกล่าวอย่างสุขใจ

“ตราบเท่าที่คุณไม่เชิญคนมาเยอะเกินไปนะครับ”

“ไม่ค่ะ แค่พ่อแม่ฉันและเพื่อนบางคนค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นตกลงตามนี้นะครับ”

หลังจากนั้นเขาขับรถมาส่งฉันที่บ้าน เขาชวนฉันดื่มด้วยกันช่วงเย็นวันถัดมาเพราะมีบางเรื่องที่เขาอยากคุยกับฉันก่อนฉันเดินทางไปอาร์เจนตินาในวันพุธ

“คุณเข้ามาได้นะคะตอนนี้ถ้าต้องการ” ฉันเสนอ

“เกรงว่าผมต้องกลับแล้วล่ะครับ ผมต้องไปทำงานเช้าตรู่วันพรุ่งนี้”

ฉันรู้สึกผิดหวังอย่างช่วยไม่ได้