ทดลองอ่านนิยายปิดประตูตาย

เราเดินทางเข้าสู่ลอนดอน ระหว่างนั่งรถอยู่นั้นฉันนึกถึงงานเลี้ยงอาหารค่ำที่เราจัดเมื่อคืน ฉันทำมันสำเร็จได้อย่างไรนั้นยังคงเป็นปริศนา ในเมื่อหลายๆ อย่างมีสิทธิ์ผิดพลาดได้ง่ายเหลือเกิน

“ซูเฟล่ของคุณยอดเยี่ยมดีนี่” แจ็คบอก แปลว่าไม่ใช่ฉันเพียงคนเดียวที่นึกถึงคืนวานนี้ “คุณฉลาดนะที่คาดไว้ว่าเราจะไปที่โต๊ะช้าและคำนวณรวมไว้แล้ว ฉลาดมากจริงๆ แต่ดูเหมือนเอสเธอร์ไม่ประทับใจคุณเท่าไหร่ ผมสงสัยจังว่าทำไม”

ฉันรู้ว่าต้องสรรหาคำที่จะใช้อย่างระมัดระวัง

“เธอไม่ชอบความสมบูรณ์แบบค่ะ” ฉันตอบ

เขาพอใจคำตอบนั้นและเริ่มฮัมทำนองเบาๆ ระหว่างที่ฉันมองไปยังทิวทัศน์รอบข้างก็นึกถึงเอสเธอร์ ถ้าได้พบกันในสถานการณ์อื่นฉันอาจจะชอบเธอนะ แต่ความฉลาดของเธอนั้นเป็นภัยต่อฉัน ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบความสมบูรณ์แบบอย่างที่คิดในตอนแรกหรอก แต่เป็นเพราะเธอสงสัยในความสมบูรณ์แบบมากกว่า

เราใช้เวลาไปเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงโรงเรียนของมิลลี่ ระหว่างนั้นฉันคิดเรื่องดีนา แอนเดอร์สันลูกความของแจ็ค ฉันไม่รู้เรื่องนี้เท่าไรนัก ยกเว้นเรื่องที่เธอเพิ่งจะแต่งงานกับคนใจบุญผู้ร่ำรวย เป็นที่เคารพนับถือจากงานการกุศลนับไม่ถ้วน และเพราะเหตุนี้เขาจึงเป็นบุคคลที่ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่ในคดีทำร้ายภรรยา แต่นั่นแหละ ฉันรู้ดีว่าภาพลักษณ์ภายนอกหลอกลวงเราได้ แล้วถ้าแจ็คตกลงรับมาเป็นลูกความแสดงว่าเธอต้องมีหลักฐานแน่นหนามากแน่ อย่างที่เขาพร่ำบอกไม่หยุดหย่อนว่าคำว่าพ่ายแพ้ไม่เคยอยู่ในพจนานุกรมของเขาด้วยซ้ำ

เราไม่เห็นมิลลี่มาเป็นเดือน มิลลี่เองก็รอที่จะพบเราไม่ไหวแล้ว จึงมานั่งอยู่กับผู้ดูแลเจนิสที่ม้านั่งนอกประตูหน้า ใส่หมวกกับผ้าพันคอสีเหลือง…สีเหลืองเป็นสีที่เธอชอบ…เมื่อฉันก้าวออกจากรถปุ๊บ เธอก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที ดวงตาเธอทอประกายจากหยาดน้ำตาแห่งความโล่งใจ ขณะที่ฉันกอดเธอแน่นก็ตระหนักว่าแจ็คกำลังมองพวกเราอยู่ เจนิสเดินเข้ามาหา ฉันได้ยินแจ็คบอกเธอว่าเราเข้าใจดีว่ามิลลี่รู้สึกผิดหวัง แต่เราไม่กล้ามาหาเธอหากฉันยังไม่ฟื้นตัวและหายดีจากไข้หวัดร้ายที่ทำให้รู้สึกอ่อนแรง

เจนิสยืนยันว่าเราทำถูกแล้ว ซึ่งเธอก็อธิบายมิลลี่ให้แล้วว่าทำไมเราถึงมาไม่ได้

“แต่เธอทำใจลำบากมากค่ะ” เธอยอมรับ “มิลลี่รักพวกคุณมากเหลือเกิน”

“พวกเราก็รักเธอครับ” แจ็คตอบพร้อมยิ้มให้มิลลี่อย่างเอ็นดู

“ทักทายแจ็คสิ มิลลี่” ฉันเตือนเธอเงียบๆ มิลลี่ผละจากอ้อมกอดหันไปหาแจ็ค

“สวัสดีค่ะ แจ็ค” เธอทักทายแล้วยิ้มกว้างใส่ “ฉันดีใจที่ได้เจอคุณนะ”

“ผมก็ดีใจมากที่ได้เจอครับ” เขาหอมแก้มเธอ “มิลลี่เข้าใจใช่ไหมครับว่าทำไมก่อนหน้านี้เราถึงมาไม่ได้”

มิลลี่พยักหน้า “ค่ะ พี่เกรซที่น่าสงสารไม่สบาย แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”

“ดีขึ้นมากครับ” แจ็คเอ่ยย้ำ “ผมมีอะไรจะให้คุณด้วยนะมิลลี่ เป็นของขวัญที่อดทนรอพวกเรา”

เขาเอามือล้วงไปในกระเป๋าเสื้อคลุม “เดาออกไหมครับว่าเป็นอะไร”

“อกาธา คริสตีเหรอคะ” ดวงตาสีน้ำตาลของเธอสดใสขึ้นด้วยความดีใจ เพราะนอกจากเรื่องปริศนาคดีฆาตกรรมที่เธอชอบฟังก็ไม่มีอย่างอื่นอีกแล้ว