ทดลองอ่านนิยายปิดประตูตาย

“ฉลาดมากครับ” เขาหยิบหนังสือเสียงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “ผมหวังว่าคุณคงยังไม่มีเรื่องจนศพสุดท้าย* หรอกนะครับ”

เธอส่ายหน้า

“เป็นเรื่องที่ฉันชอบเรื่องหนึ่งเลยค่ะ” เจนิสยิ้มบอก “เราเริ่มฟังกันคืนนี้เลยดีไหมจ๊ะ มิลลี่”

“ค่ะ” มิลลี่พยักหน้า “ขอบคุณค่ะ แจ็ค”

“ด้วยความยินดีครับ” เขาบอกเธอ “ตอนนี้ผมจะพาสุภาพสตรีทั้งสองที่ผมรักไปรับประทานอาหารกลางวันนะครับ ไปไหนกันดีครับ”

“โรงแรมค่ะ” มิลลี่ตอบทันทีทันใด ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงเลือกโรงแรม เหมือนกับที่ฉันรู้ว่าเหตุใดแจ็คจึงจะปฏิเสธ

“เราไปร้านอาหารริมทะเลสาบดีกว่าไหมครับ” เขาพูดราวกับว่ามิลลี่ไม่ได้พูดก่อนหน้านี้ “หรือจะเป็นร้านที่มีของหวานเป็นแพนเค้กแสนอร่อยดี”

มิลลี่หน้าหงอย

“ชอบแบบไหนมากกว่ากันครับ”

“ทะเลสาบค่ะ” มิลลี่บ่นอุบอิบ ผมสีเข้มหล่นปรกใบหน้าเธอ

มิลลี่ไม่ค่อยพูดตลอดทาง เธอต้องการให้ฉันนั่งเบาะหลังด้วยกัน แต่แจ็คบอกเธอว่าถ้าทำอย่างนั้นเขาจะรู้สึกเหมือนเป็นคนขับรถแท็กซี่

เมื่อเรามาถึงร้านอาหาร แจ็คก็หาที่จอดรถ และขณะเดินไปตามทาง เขาจับมือพวกเราคนละข้างให้เดินขนาบเขา พนักงานต้อนรับเราราวเจอเพื่อนเก่าเพราะแจ็คกับฉันมักจะพามิลลี่มาที่นี่บ่อยๆ บริกรพาเราไปยังโต๊ะกลมในมุมร้านใกล้หน้าต่างซึ่งเป็นมุมที่แจ็คชอบนั่ง เขานั่งหันหน้าเข้าหน้าต่าง ส่วนฉันกับมิลลี่นั่งข้างๆ ระหว่างที่เราดูเมนู ฉันยื่นขาใต้โต๊ะไปหามิลลี่ เป็นสัญญาณลับบอกเธอ

แจ็คใช้เวลาพูดคุยกับมิลลี่ระหว่างมื้ออาหาร โดยถามเธอว่าทำอะไรบ้างในช่วงสุดสัปดาห์ที่เราไม่ได้มาหา มิลลี่ตอบว่าครั้งหนึ่งเจนิสพาไปกินมื้อกลางวันที่บ้านเจนิสเอง อีกหนพวกเธอก็ไปจิบชายามบ่าย และอีกสัปดาห์พวกเธอก็ได้รับเชิญไปบ้านของเพื่อนที่ชื่อเพจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันขอบคุณพระเจ้าที่มิลลี่มีคนอย่างเจนิสคอยดูแลเวลาที่ฉันมาหาเธอไม่ได้

“พี่เกรซ เดินเล่นกันไหม” มิลลี่ถามขึ้นหลังกินเสร็จ “รอบทะเลสาบ”

“ได้แน่นอนจ้ะ” ฉันพับผ้าเช็ดปากให้เรียบร้อยแล้ววางบนโต๊ะ ตั้งใจทำทีไม่รีบร้อน “เราไปกันเลยไหม”

แจ็คถอยเก้าอี้ออก “ผมไปด้วย”

ถึงแม้ว่าฉันจะคาดไว้แล้ว แต่ยังมีความรู้สึกผิดหวังถาโถมฉันอยู่

“พวกเราเดินรอบเลยนะ” มิลลี่บอก

“เดินรอบไม่ได้หรอก” แจ็คแย้ง “ข้างนอกหนาวเกินไปที่จะอยู่นานๆ”

“งั้นแจ็คอยู่นี่ค่ะ” มิลลี่บอกเขา “ฉันไปกับพี่เกรซเอง”

“ไม่ครับ” แจ็คบอก “เราจะไปด้วยกันหมด”

มิลลี่จ้องแจ็คเขม็งจากอีกฝั่งของโต๊ะ

* นิยายเกี่ยวกับฆาตกรรมของอกาธา คริสตี มีชื่อภาษาอังกฤษว่า And Then There Were None

“ฉันชอบคุณนะ แจ็ค” เธอบอก “แต่ฉันไม่ชอบจอร์ด คูนี”

“ผมรู้ครับ” แจ็คพยักหน้า “ผมก็ไม่ชอบเขาเหมือนกัน”

“เขาน่าเกลียด” มิลลี่พูด

“ใช่ครับ เขาน่าเกลียดมาก” แจ็คเห็นด้วย

มิลลี่หัวเราะเอิ๊กอ๊าก

เราเดินไปบนทางเล็กๆ รอบทะเลสาบ แจ็คเดินตรงกลางระหว่างฉันกับมิลลี่ แจ็คบอกมิลลี่ว่าเขายุ่งกับการเตรียมห้องให้เมื่อเธอย้ายมาอยู่กับพวกเรา พอเธอถามว่าห้องสีเหลืองใช่ไหม เขาตอบว่าก็ต้องใช่อยู่แล้ว

แจ็คพูดถูก ข้างนอกหนาวเกินกว่าจะอยู่นานๆ หลังจากนั้นประมาณยี่สิบนาทีเรากลับขึ้นรถ ขากลับไปโรงเรียนมิลลี่เงียบกว่าเดิม ฉันรู้ว่าเธอกระวนกระวายเหมือนที่ฉันรู้สึก เมื่อเราบอกลากัน มิลลี่ก็ถามว่าสัปดาห์หน้าเราจะมาหาเธอไหม เมื่อแจ็คตอบว่าเขามั่นใจว่าเราจะมาแน่ ฉันก็ดีใจที่เจนิสอยู่ในระยะได้ยินด้วย