ทดลองอ่านนิยายปิดประตูตาย

“มอลลี่เป็นยังไงบ้างคะ มันปรับตัวได้ใช่ไหม”

“ทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีปัญหาครับ ดูนี่สิ” เขาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อยื่นให้ฉันกับมิลลี่ดูรูปมอลลี่ขดตัวนอนอยู่ในตะกร้าของมัน

“งั้นพื้นก็เป็นกระเบื้องสินะ” ฉันพิจารณา “อย่างน้อยก็รู้หนึ่งอย่างเกี่ยวกับบ้านในอนาคตแล้ว”

“และนั่นคือทั้งหมดที่คุณจะได้รู้ครับ” เขาบอกแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเสื้อ “เอาล่ะ เราไปกันเลยไหม คนขับรถประหลาดใจเลยนะที่ผมขอให้เขาแวะมารับผมระหว่างทาง ถ้าเราไม่รีบออกไปตอนนี้เขาอาจจะคิดว่าผมมาเพื่อขอยกเลิกทุกอย่างก็ได้” แจ็คยื่นแขนให้ฉันกับมิลลี่ควงคนละข้าง พาพวกเราไปจนถึงตัวรถ ก่อนจะออกเดินทางไปสำนักทะเบียน

ตอนที่เรามาถึง ทุกคนรวมถึงพ่อแม่ฉันกำลังรอเราอยู่ พวกเขาเก็บของใส่กล่องเรียบร้อยเตรียมย้ายไปอยู่นิวซีแลนด์โดยตั้งใจว่าจะไปในอีกสองอาทิตย์หลังเรากลับมาจากฮันนีมูน ฉันแปลกใจนิดหน่อยเมื่อพวกเขาบอกว่าจะเดินทางเร็วขนาดนี้ แต่พอมาลองคิดดู พวกเขารอมานานถึงสิบหกปีแล้ว สัปดาห์ที่แล้วฉันกับแจ็คไปกินมื้อค่ำกับพวกเขา พ่อแม่ฉันเซ็นยินยอมให้เราดูแลมิลลี่อย่างเป็นทางการ ซึ่งก็หมายความว่าตอนนี้พวกเราเป็นผู้ปกครองตามกฎหมายของมิลลี่แล้ว พวกเราทุกคนยินดีกับข้อตกลงนี้ และบางทีเพราะพวกเขาคงรู้สึกผิดที่ให้แจ็ครับผิดชอบภาระด้านการเงิน พ่อแม่ฉันจึงบอกว่าจะช่วยเท่าที่ทำได้ แจ็คยืนกรานว่าฉันกับเขาจะรับผิดชอบมิลลี่เอง และสัญญากับพวกเขาว่ามิลลี่จะได้ทุกอย่างที่เธอปรารถนา

แขกของเราประหลาดใจเมื่อเห็นแจ็คก้าวลงมาจากรถพร้อมกับฉันและมิลลี่ ขณะที่เราก้าวขึ้นไปยังสำนักทะเบียน พวกเขาแกล้งแหย่แจ็คว่าคงอดใจนั่งโรลสลอยส์มาไม่ได้ พ่อเดินเคียงคู่ฉัน แจ็คเดินเคียงคู่มิลลี่ ลุงลีโอนาร์ดที่ฉันไม่ได้เจอมาหลายปีเดินควงแขนกับแม่ฉัน ฉันก้าวมาจนเกือบถึงขั้นสุดท้ายแล้วตอนที่ได้ยินเสียงร้องของมิลลี่ พอหันไปดูก็พบว่าเธอกำลังกลิ้งตกบันได

“มิลลี่!” ฉันกรีดร้อง พอเธอลงไปกองหยุดนิ่งอยู่ตรงเชิงบันไดฉันก็วิ่งลงไปถึงครึ่งทางแล้ว ดูเหมือนว่ามันยาวนานกว่าฉันจะผ่านฝูงชนรอบตัวเธอได้ ฉันคุกเข่าลงข้างเธอ ไม่สนว่าชุดจะเปื้อนหรือไม่ ฉันสนแค่มิลลี่ที่นอนแน่นิ่งอยู่เท่านั้น

“ไม่เป็นไร เกรซ เธอยังหายใจอยู่” อดัมที่คุกเข่าอยู่อีกด้านของมิลลี่พูดให้ฉันผ่อนคลาย ขณะที่ฉันควานหาชีพจรเธออย่างลนลาน “เธอจะปลอดภัย ไดแอนติดต่อรถพยาบาลอยู่ อีกเดี๋ยวก็คงมาถึง”

“เกิดอะไรขึ้นคะ” ฉันถามเสียงสั่นพลางรู้สึกได้ว่าแม่กับพ่อนั่งย่อตัวลงข้างๆ ฉันปัดผมที่ปรกหน้าเธอแต่ไม่กล้าขยับตัว

“เกรซ ผมขอโทษ” ฉันเงยหน้าขึ้นเห็นแจ็คหน้าซีดเป็นไก่ต้ม “เธอสะดุดกะทันหัน…ผมคิดว่าส้นสูงคงไปเกี่ยวกับชายผ้า แต่ยังไม่ทันจะรู้ว่าเกิดอะไรเธอก็ร่วงลงไปแล้ว ผมพยายามจะคว้าไว้แต่ก็ไม่ทัน”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันรีบบอก “คุณไม่ผิดหรอก”

“ผมควรจะจับเธอไว้แน่นกว่านี้” เขาพูดต่ออย่างสิ้นหวังพร้อมกับเอามือเสยผม “ผมควรจะคิดได้ว่าการขึ้นบันไดไม่ง่ายสำหรับเธอ”

“ขาที่งออยู่นั่นดูท่าไม่ดีเลย” พ่อพูดเบาๆ “เหมือนกระดูกหัก”

“โอ พระเจ้า” ฉันคราง

“ดูสิ เธอรู้สึกตัวแล้ว” แม่จับมือมิลลี่

“ไม่เป็นไรนะ มิลลี่” ฉันพึมพำเมื่อมิลลี่เริ่มขยับตัว “ไม่เป็นไร”

รถพยาบาลมาถึงในไม่กี่นาที ฉันอยากไปโรงพยาบาลด้วย แต่พ่อกับแม่บอกว่าพวกเขาจะไปเอง ก่อนเตือนว่าฉันยังมีงานแต่งอยู่นะ