ทดลองอ่านนิยายปิดประตูตาย

“ไม่เลยครับ ผมยินดีที่มิลลี่จะมาอาศัยอยู่ที่นี่ เธอจะช่วยเพิ่มมุมมองใหม่ๆ ให้ชีวิตคู่ของเรา ใช่ไหมที่รัก”

ฉันยกแก้วขึ้นจิบไวน์เพื่อที่จะได้ไม่ต้องตอบคำถามใดๆ

“คุณเข้ากับมิลลี่ได้ดีอย่างเห็นได้ชัดเลยนะคะ” เอสเธอร์ออกความเห็น

“อา ผมก็หวังให้เธอรู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกนะ ถึงจะต้องให้เวลามิลลี่สักพักหนึ่งหลังผมกับเกรซแต่งงานกัน”

“ทำไมล่ะคะ”

“ฉันคิดว่าเธอคงจะสะเทือนใจเรื่องที่เราแต่งงานกัน” ฉันบอกเธอ “มิลลี่ชอบแจ็คมาตั้งแต่แรก แต่พอเรากลับจากฮันนีมูนเธอก็ตระหนักว่าแจ็คจะอยู่กับฉันตลอดเวลา เลยเกิดอิจฉาขึ้นมา แต่ตอนนี้เธอดีขึ้นแล้วนะคะ สำหรับมิลลี่ ยังไงแจ็คก็คือคนที่เธอชื่นชอบเหมือนเดิม”

“ต้องขอบคุณจอร์จ คลูนีย์ที่มาเป็นคนที่มิลลี่ไม่ชอบแทนผมนะครับ” แจ็คหัวเราะ

“จอร์จ คลูนีย์เหรอคะ” เอสเธอร์สงสัย

“ใช่ค่ะ” ฉันพยักหน้าปนดีใจที่แจ็คพูดเรื่องนี้ขึ้นมา “ฉันชอบเขามากนะ…”

“พวกเราทั้งหมดแหละ” ไดแอนพึมพำ

“…มิลลี่ไม่ชอบเขาเอามากๆ มีอยู่ปีหนึ่งเพื่อนของฉันให้ปฏิทินของจอร์จ คลูนีย์เนื่องในวันคริสต์มาส เธอถึงกับเขียนหวัดๆ ลงบนปฏิทินว่าฉันไม่ชอบจอร์จ คลูนีย์ เพียงแต่เธอสะกดตามเสียงอ่าน จ-อ-ร์-ด คู-นี เธอมีปัญหานิดหน่อยกับตัว ล” ฉันอธิบาย “น่ารักมากเลยค่ะ”

ทุกคนหัวเราะเฮฮา

“และตอนนี้เธอเอาแต่บอกทุกคนว่าเธอชอบผมแต่ไม่ชอบเขา เริ่มเป็นเหมือนคำสวดเลยล่ะครับ ฉันชอบคุณนะแจ็ค แต่ฉันไม่ชอบจอร์ด คูนี แต่ยอมรับนะครับว่าผมค่อนข้างปลื้มที่ได้อยู่ในประโยคเดียวกับเขา” แจ็คกล่าวพลางยิ้มอย่างถ่อมตัว

สายตาเอสเธอร์จับอยู่ที่แจ็ค “อืม คุณก็ดูคล้ายๆ เขาเหมือนกันนะคะ”

“เว้นแค่แจ็คดูดีกว่าโขเลย” อดัมยิ้มกว้าง “คุณคงไม่เชื่อหรอกว่าพวกเราโล่งใจแค่ไหนที่แจ็คแต่งกับเกรซ อย่างน้อยก็พอจะทำให้พวกผู้หญิงที่ที่ทำงานเลิกเพ้อฝันถึงเขาได้…พวกผู้ชายก็ด้วยเหมือนกัน” เขาเสริมขำๆ

แจ็คถอนหายใจอย่างอารมณ์ดี “พอได้แล้วน่า อดัม”

“แล้วคุณไม่ได้ทำงานเหรอคะ” เอสเธอร์หันกลับมาถามฉัน ฉันจับได้ว่าเสียงของเธอซ่อนความตำหนิอยู่เล็กน้อย ซึ่งผู้หญิงทำงานมักใช้กับคนที่อยู่แต่บ้าน ฉันจึงรู้สึกอยากปกป้องตัวเองขึ้นมา

“ฉันเคยทำค่ะ แต่ลาออกมาก่อนงานแต่งงานของเรา”

“จริงเหรอคะ” เอสเธอร์ขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ”

“เกรซไม่ได้อยากเลิกหรอกครับ” แจ็คแทรกขึ้น “แต่เธอทำงานที่ต้องรับผิดชอบเยอะ ผมไม่อยากเหน็ดเหนื่อยกลับบ้านแล้วมาเจอเกรซที่อ่อนล้าเหมือนกัน อาจจะดูเห็นแก่ตัวที่ขอให้เธอออกจากงาน แต่ผมก็อยากกลับมาบ้านแล้วผลักภาระหนักใจทั้งวันออกไปมากกว่าโดนตีหน้าเครียดใส่ งานเกรซยังต้องเดินทางบ่อยอีกด้วย ผมอยู่ตัวคนเดียวมาหลายปีแล้วครับเลยไม่อยากกลับมาบ้านที่ว่างเปล่าอีก”

“คุณทำงานอะไรเหรอคะ” เอสเธอร์ถาม ตาสีฟ้าซีดของเธอจ้องมาที่ฉัน

“ฉันเป็นผู้จัดซื้อให้กับแฮร์รอดส์ค่ะ”