ทดลองอ่านนิยายปิดประตูตาย

ขณะหยิบลูกทับทิม ความรู้สึกเมื่อได้สัมผัสมันทำให้ฉันนึกย้อนไปยังอดีต สถานที่ที่ต่างออกไป เป็นที่ที่ใบหน้าฉันสัมผัสความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ เสียงจ้อกแจ้กจอแจที่เคยมองข้าม ฉันหลับตาชั่วครู่พลางคำนึงถึงชีวิตในสมัยก่อน

ฉันรู้สึกว่าแจ็คกำลังรออยู่ เพราะเขายื่นมือมา ฉันจึงส่งผลไม้ให้เขาผ่าครึ่ง ส่วนฉันใช้ช้อนควักเมล็ดแล้วโรยบนผลไม้ที่เหลือ เท่านี้ของหวานก็เสร็จแล้ว ฉันถือไปยังห้องอาหาร เสียงอุทานดังต้อนรับเป็นเครื่องยืนยันว่าแจ็คตัดสินใจถูกแล้วที่ไม่เลือกเกาลัดหรือช็อกโกแลตเค้กที่ฉันอยากทำมากกว่า

“คุณเชื่อไหมว่าเกรซไม่เคยเรียนทำอาหารเลยนะ” ไดแอนบอกเอสเธอร์ พลางมองของหวานด้วยตาลุกวาว แล้วหยิบช้อนขึ้นมา

“ฉันล่ะทึ่งความสมบูรณ์แบบนี้จริงๆ คุณคิดอย่างนั้นไหม ถึงมันคงทำให้ฉันใส่บิกินีที่ซื้อไม่ได้ก็เถอะ”เธอครวญครางและตบท้องที่อยู่ภายใต้ผ้าลินินสีน้ำเงินเข้มเบาๆ “ฉันไม่ควรมานั่งกินแบบนี้เลย ทั้งๆ ที่เราเพิ่งจองตั๋วไปเที่ยวในหน้าร้อน แต่อาหารอร่อยจนฉันอดไม่ได้จริงๆ!”

“คุณจะไปไหนเหรอครับ” รูฟัสถาม

“ประเทศไทยครับ” อดัมตอบ “ตอนแรกพวกเราจะไปประเทศเวียดนามแต่พอเห็นรูปแจ็คกับเกรซเมื่อวันหยุดครั้งล่าสุดที่ประเทศไทย พวกเราก็เก็บแผนไปเวียดนามไว้ปีหน้าแทน” เขามองไปที่ไดแอนและยิ้มกว้าง “พอไดแอนเห็นโรงแรมที่พวกเขาพักก็ตัดสินใจได้ครับ”

“แปลว่าพวกคุณจะพักที่โรงแรมเดียวกันอย่างนั้นเหรอ”

“ไม่ครับ โชคไม่ดีเท่าไหร่ที่ห้องเต็ม แล้วเราไม่มีเวลาอื่นนอกเหนือจากวันหยุดเทศกาล”

“เที่ยวให้เต็มที่เลยนะคะ” เอสเธอร์บอกแล้วหันกลับมาหาฉัน

“ก็ตั้งใจไว้อย่างนั้นนะ”

“ปีนี้พวกคุณจะกลับไปประเทศไทยไหม” อดัมถาม

“ถ้าพวกเราว่างก่อนเดือนมิถุนายนก็จะไปครับ แต่ไม่น่าจะได้เพราะมีคดีโทมาซินตามมาติดๆ” แจ็คเอ่ย และมองข้ามโต๊ะมาทางฉันอย่างมีนัย “หลังจากนั้น มิลลี่ก็จะมาอยู่กับเรา”

ฉันกลั้นหายใจ หวังว่าจะไม่มีใครเสนอนะว่าถ้าเรารออีกหน่อย เราก็จะพามิลลี่ไปด้วยกันได้

“โทมาซินเหรอครับ” รูฟัสเลิกคิ้ว “ผมเคยได้ยินมาบ้างนะ ลูกความของคุณคือภรรยาของเขาเหรอครับ”

“ใช่ครับ เธอคือลูกความผม”

“ดีนา แอนเดอร์สัน” เขาตรึกตรอง “ดูท่าจะเป็นคดีที่น่าสนใจนะ”

“ใช่ครับ” แจ็คเห็นด้วย จากนั้นเขาก็หันมาหาฉัน “ที่รัก ถ้าทุกคนกินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทำไมคุณไม่ให้เอสเธอร์ดูรูปวันหยุดครั้งที่แล้วของเราที่ไปประเทศไทยล่ะ”

หัวใจฉันแทบหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม “ฉันว่าเธอคงไม่อยากดูรูปถ่ายวันหยุดของเราหรอกค่ะ” ฉันจงใจพูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่แค่ท่าทางไม่เห็นด้วยเพียงเล็กน้อยนั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเอสเธอร์

“ฉันอยากดูค่ะ!” เธอร้อง

แจ็คถอยเก้าอี้แล้วยืนขึ้น เขาหยิบอัลบั้มรูปถ่ายจากลิ้นชักยื่นให้เอสเธอร์ “งั้นผมกับเกรซจะไปชงกาแฟระหว่างที่คุณดูรูปพวกนี้นะครับ คุณไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นดีไหมครับ จะได้สบายกว่า”