ทดลองอ่านนิยาย หฤหรรษ์สังหาร ตอนที่ 1

“ผมรู้ แต่ก็ต้องลอง ดูซิว่าหมอแคนนิ่งว่างหรือเปล่า บางครั้งเขาก็ยอมออกมาถ้าคดีน่าสนใจ แล้วเขาก็เป็นมือหนึ่งด้วย”

“ผมจะดูว่าทำอะไรได้บ้าง แต่ก็ไม่รับปากหรอกนะ”

ฌอนสำรวจสถานที่เกิดเหตุ คดีฆาตกรรมส่วนใหญ่ใช้เวลาไขไม่นานหรอก ปกติแล้วคนที่น่าสงสัยที่สุดก็มักจะเป็นคนลงมือจริง ความตื่นตระหนกในเหตุอาชญากรรมเป็นขุมทรัพย์หลักฐานทางนิติเวชชั้นดี มากพอจะตัดสินความผิดได้ ในคดีพวกนี้ ตำรวจสืบสวนแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากรอให้ทางแล็บตรวจสอบข้าวของจากที่เกิดเหตุและส่งคำตอบทั้งหมดมาให้ แต่ขณะที่ฌอนมองไปรอบๆ อะไรบางอย่างก็สะกิดสัญชาตญาณเขาไม่หยุด

ดอนเนลลีพูดขึ้นอีกครั้ง “ดูไม่มีอะไรซับซ้อนนะ”

“ใช่ ผมค่อนข้างโอเคเลย” เขาปล่อยให้คำพูดนั้นอ้อยอิ่งอยู่

“แต่?…”

“เราเกือบแน่ใจได้ว่าเหยื่อต้องรู้จักกับฆาตกร ไม่มีร่องรอยงัดแงะ เพราะฉะนั้นเขาต้องปล่อยให้คนร้ายเข้ามา แฟนหนุ่มถือเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง นี่ดูเหมือนคดีฆาตกรรมฝีมือคนใกล้ชิด ดื่มหนักไปหน่อย มีปากเสียงกันรุนแรง เกิดการต่อสู้และหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ลงเอยด้วยทั้งสองคนอ่วมทั้งคู่และคนหนึ่งเสียชีวิต เป็นคดีฆาตกรรมบันดาลโทสะที่ฆาตกรไม่มีเวลาเตรียมตัว เขาขาดสติไปชั่วครู่ ฆ่าเพื่อนตัวเองหรือคนรัก ทีนี้ ทั้งหมดที่เขาอยากจะทำก็คือหนีไปให้ไกลจากแฟลตนี้ ไปอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ปลอดภัยเพื่อคิดว่าจะทำยังไงต่อไป แต่มีอะไรสองสามอย่างที่ขาดหายไปสำหรับผม”

“เช่น?”

“พวกเขาอาจจะกำลังดื่มกันอยู่ แต่ไม่มีแก้วอยู่ตรงไหนเลย มีเหตุฆาตกรรมในครัวเรือนไหนบ้างที่คุณจำได้ว่าไม่มีแอลกอฮอล์เข้ามาเกี่ยวด้วย”

“เขาอาจจะทำความสะอาดนิดหน่อยมั้ง” ดอนเนลลีลองเสนอ “ล้างแก้วเก็บไรงี้”

“เขาจะมัวล้างแก้วไปทำไมในเมื่อเลือดกับรอยนิ้วมือของเขาต้องอยู่ทั่วทุกที่หลังจากดุเดือดกันขนาดนี้”

“ตกใจรึเปล่า” ดอนเนลลีเดา “เขาคิดอะไรไม่ออก เลยล้างแก้วตัวเอง อาจจะเริ่มเก็บข้าวของอื่นๆ ด้วยก่อนจะรู้ตัวว่ากำลังเสียเวลาเปล่า”

“ก็อาจจะ”

ฌอนกำลังคิดหนัก การไม่มีร่องรอยแอลกอฮอล์เลยเป็นเพียงจุดเล็กๆ แต่ไม่ว่าตำรวจสืบสวนผู้มีประสบการณ์คนไหนๆ ก็ต้องคาดว่าจะเจอหลักฐานการใช้แอลกอฮอล์บ้างในสถานที่เกิดเหตุแบบนี้ อาจจะเป็นขวดเหล้าผลไม้เปล่าสักขวด ขวดวิสกี้เหลือครึ่งหนึ่ง หรือขวดแชมเปญไว้เติมเชื้อโทสะของบรรดาคนรวย แต่ภาพที่เขาเริ่มมองเห็นนี้ต่างหากที่จุดประกายความสงสัยขึ้นมา ภาพที่สมองเขาปะติดปะต่อเข้าด้วยกันโดยใช้หลักฐานที่ขาดหายไปมากพอๆ กับหลักฐานที่ปรากฏ ภาพร่างร่างหนึ่งคุกเข่าอยู่เหนือเหยื่ออย่างมุ่งมั่น ไม่มีความบ้าคลั่ง ไม่มีความโกรธแค้น มีเพียงความชั่วร้ายในร่างมนุษย์

“มีอย่างอื่นอีก” เขาบอกดอนเนลลี “เห็นได้ชัดว่าเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้นในห้องนั่งเล่นนี้ เรารู้ว่าเขาต้องออกไปทางประตูหน้าเพราะประตูหน้าต่างอื่นๆ ปิดล็อกแน่นหนา แต่โถงทางเดินกลับสะอาดสะอ้าน ไม่มีอะไรเลย พรมเป็นสีครีมอ่อน แต่กลับไม่มีรอยเท้าเปื้อนเลือดเลยสักนิด แล้วยังลูกบิดประตูอีกล่ะ ไม่มีอะไรเลย ไม่มีเลือด ไม่มีอะไรเลย

ดังนั้นฆาตกรของเราจะต้องซ้อมและแทงเหยื่อจนเสียชีวิตขณะบันดาลโทสะคลุ้มคลั่ง แต่กลับหยุดล้างมือก่อนเปิดประตูทุกบาน หลังจากฆ่าชายคนหนึ่งที่อาจจะเป็นคนรักของเขา ทันใดนั้นเขากลับใจเย็นมากพอจะถอดรองเท้าแล้วย่องออกไปงั้นเหรอ นั่นฟังดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่เลย”