ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 1

มังกรวารีบิดหัวสะบัดหางส่งเสียงร้องเจ็บปวด เสียงนั้นอเนจอนาถราวจะฉีกห้วงนภาขาดริ้ว ทำให้ผู้คนที่กำลัง ‘ปราบมังกร’ ใกล้จะขวัญหนีดีฝ่อ ทว่าพวกมันรู้ดีว่าถึงเวลาเป็นตายอันสำคัญแล้ว ทนไม่ได้ก็ต้องทนให้ได้

ฝนธนูกระหน่ำรุนแรงยิ่งกว่าเดิม เสียงเพลงของ ‘นางเงือก’ ก็ยิ่งสูงยิ่งดัง กลบเสียงตะโกนของผู้คนและเสียงเจ็บปวดของมังกรวารี

ที่ประหลาดก็คือแม้มังกรวารีเจ็บปวดมากปานใดก็ไม่อาจจู่โจมโต้กลับ คาดว่า ‘นางเงือก’ คงใช้บทเพลงบริกรรมสะกดอำนาจของมัน ทำให้มังกรร้ายตัวนี้ได้แต่ถูกโจมตี ในเวลาอันรวดเร็วน้ำทะเลรอบด้านหลายหลี่ถูกโลหิตของมันย้อมแดงแล้ว สุดท้ายหัวของมันส่ายไปมาอย่างไร้เรี่ยวแรงบนผิวน้ำ มิอาจโงขึ้นได้อีก เสียงร้องโหยหวนก็หยุดลง ร่างที่ปักเต็มไปด้วยลูกธนูลอยนิ่งอยู่ในธาราเลือด มีเพียงปลายหางที่ยังกระตุกขึ้นลง

“ลงแห!” หัวหน้าที่อยู่บนเรือตะโกนสั่ง

บนเรือน้อยทั้งสามลำปล่อยตาข่ายแหยักษ์จำนวนมากจึงครอบร่างใหญ่โตไร้เปรียบปานของมังกรวารีได้พอดี มาถึงเวลานี้การลงมือทั้งหมดจึงเผยเป้าหมายแท้จริงออกมา

เมื่อดูจนมั่นใจแล้วว่ามังกรวารีที่หายใจรวยรินถูกมัดจนไม่อาจเคลื่อนไหวแล้ว หัวหน้าบนเรือหลักค่อยปีนขึ้นเสากระโดงอีกครา ปลดธงผ้าไหมห้าสีผืนนั้นลงมา

‘นางเงือก’ หยุดร้องเพลง จ้องมองเขม็งที่ธง ดวงตาไม่กะพริบ

หัวหน้าตะโกนขึ้น “ขอบคุณนางเงือก!” มันยกมือ ธงผ้าไหมลอยตกลงมาพอดีตรงระหว่างสองแขนที่ชูขึ้นสูงของ ‘นางเงือก’

เรือสามลำออกเดินทางอีกครามุ่งหน้าเข้าฝั่งด้วยความเร็วสูงสุด ลากมังกรวารีที่อ่อนล้าใกล้ตายไปด้วย เหล่าคนที่ใจยังหวาดระแวงหันไปมองด้านหลัง เห็น ‘นางเงือก’ ยังคงตัวตรงสงบนิ่งท่ามกลางระลอกคลื่นดังเดิม แสงจันทร์กระจ่างตกกระทบร่างจนร่างของนางโปร่งแสงราวความฝัน บนใบหน้าขาวสล้างดั่งหิมะนั้นปรากฏคราบน้ำตาสีแดงชัดเจนสองสายไหลอาบ

เป็นน้ำตาเลือด

“อะไรคือน้ำตาเลือด” เด็กอ้วนที่นั่งอยู่เชิงกำแพงถามขึ้น

“น้ำตาของนางเงือกจะกลายเป็นไข่มุก ถ้าผ่าไข่มุกแยกออกก็จะมีเลือดไหลออกมา ดังนั้นความจริงแล้วน้ำตาของนางเงือกรวมตัวขึ้นจากเลือด”

“แต่ไข่มุกในบ้านข้าล้วนสีขาว ข้าไม่เคยเห็นไข่มุกสีแดงมาก่อน”

“เจ้าไม่เคยอ่านบทกวีหรือ บทกวีของตู้จื่อเหม่ย* อย่างไรเล่า อาคันตุกะจากหนานหมิง มอบมุกนางเงือกข้า…ปิดไว้ในหีบหวาย…เปิดชมกลายเป็นโลหิต” หนุ่มน้อยที่ถูกล้อมอยู่ตรงกลางตอบอย่างเบื่อหน่าย “เข้าใจแล้วหรือไม่ ต้องผ่าออกถึงจะเห็นเลือด!”

บ่ายวันนี้หลังจากเรียนหนังสือแล้วก็รั้งอยู่ที่นี่เล่านิทานผจญภัยเรื่องจับมังกรทะเลใต้ให้ทุกคนฟัง เล่าออกรสชาติมาจนถึงเวลานี้ กระทั่งน้ำสักคำยังไม่ได้ดื่ม แม้เป็นเรื่องที่ชื่นชอบกระทำที่สุดก็นับว่าเหนื่อยยากลำบากจริงๆ

อากาศเดือนหนึ่งหนาวประหลาดนัก โดยรอบสำนักฉงเหวิน* แห่งวังตะวันออกแน่นขนัดไปด้วยป่าไผ่ผืนใหญ่ กระแสลมระยอดไผ่ลอยผ่านกำแพงสูงเข้ามาเป็นพักๆ อีกาหนาวเหน็บหลายตัวร่อนอยู่เหนือศีรษะส่งเสียงระคายหูไม่หยุดหย่อน หนุ่มน้อยกับบรรดาผู้ติดตามซ่อนตัวในลานเล็กฟากรับแสงตะวันด้านหลังห้องเรียน ตลอดทั้งบ่ายแดดอาบไล้อบอุ่น ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใดเขายังคงรู้สึกหนาวเยือกเป็นพักๆ

* จื่อเหม่ย เป็นชื่อรองของตู้ฝู่ปราชญ์แห่งกวี หนึ่งในกวีเอกสมัยถัง

* สำนักฉงเหวิน ชื่อสถานที่สำหรับเรียนหนังสือของเหล่าองค์ชายและบุตรหลานชนชั้นสูง ขึ้นตรงกับส่วนงานของวังตะวันออกในองค์รัชทายาท