ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 3

เมื่อประตูเปิดกว้าง งูในลานสวนต่างพากันเลื้อยเข้ามาในห้อง

เผยเสวียนจิ้งดึงมือต้วนเฉิงซื่อ “ไปเร็ว!” ทั้งสองฉวยโอกาสสับสนวุ่นวายหนีออกจากสำนักนางโลมอย่างรวดเร็ว

เพิ่งวิ่งมาถึงริมถนน คนรับใช้แซ่ล่ายที่เฝ้ารอคอยจนลูกตาแทบถลนก็ปราดเข้ามารับ “คุณชายน้อย ไฉนท่าน…”

ต้วนเฉิงซื่อกระโดดขึ้นรถม้าในก้าวเดียว หันหน้ากลับมาเรียกเผยเสวียนจิ้ง “พี่สาวนักพรต พวกเราไปด้วยกัน”

เผยเสวียนจิ้งยื่นมือขวาให้เขา “มอบขวดฝังเส้นทองให้ข้าก่อน” เมื่อครู่ขณะสับสนวุ่นวาย นางเห็นต้วนเฉิงซื่อคว้าขวดฝังเส้นทองที่อยู่บนโต๊ะเตี้ยข้างเสื่อกลับมา

ใบหน้าต้วนเฉิงซื่อเปลี่ยนจากขาวเป็นแดง ล้วงขวดฝังเส้นทองออกจากอกเสื้อส่งให้นาง ปากก็พึมพำอย่างน้อยใจ “ข้าคิดมอบให้ท่านบนรถหรอก พี่สาว วันนี้ล้วนเป็นข้าผิดไปแล้ว…” พูดพลางน้ำตาคลอเบ้า

เผยเสวียนจิ้งปลอบเสียงอ่อนโยน “พี่สาวไม่ตำหนิ รีบกลับบ้านเถิด จำไว้ เรื่องในวันนี้ หากปิดบังได้ก็ปิดบังไว้ ไม่ว่าผู้ใดก็ห้ามบอกเล่าเป็นอันขาด”

“ข้าเข้าใจ” ต้วนเฉิงซื่อถาม “พี่สาวนักพรต ท่านจะไม่ไปกับพวกข้าจริงๆ หรือ”

“ไม่ ข้ายังมีธุระอื่น”

รถม้าของต้วนเฉิงซื่อแล่นไปไกลแล้ว

เผยเสวียนจิ้งปราดไปยังมุมหนึ่งใต้ชายคา ลอบมองดูคนเข้าคนออกสำนักของตู้ชิวเหนียง เสียงเอ็ดตะโรโหวกเหวกดังอยู่ครู่ใหญ่ สุดท้ายค่อยๆ สงบลง น่าจะพบวิธีจัดการงูเหล่านั้นแล้วกระมัง

แต่หามีคนออกมาไล่ตามนางกับต้วนเฉิงซื่อไม่ ชุยเหมี่ยวก็ไม่ได้ปรากฏตัว

ถึงเวลานี้เผยเสวียนจิ้งจึงจัดแต่งอาภรณ์ ก้มศีรษะเดินเร็วรี่มุ่งออกจากตรอก

ลมหนาวปะทะตีเข้าบนใบหน้าเผยเสวียนจิ้งจนเจ็บปวด เวลาตลอดทั้งช่วงบ่ายก็ผ่านไปอย่างสับสนวุ่นวายเช่นนี้ ยามนี้ใกล้ย่ำค่ำแล้ว ผู้คนที่มาแสวงหาความสุขที่ตรอกผิงคังทยอยมากขึ้น มีบุรุษอาภรณ์แพรไหมขี่ม้าผ่านข้างกายเผยเสวียนจิ้งเป็นพักๆ นางสามารถรับรู้ถึงสายตาร้อนแรงของพวกเขาอย่างชัดเจน นักพรตหญิงหน้าตาสวยสะเดินตามลำพังบนถนนย่านโลกีย์ มิน่าเล่าเหล่าบุรุษจึงคิดฟุ้งซ่านเลยเถิด

บางทีนางสมควรไปกับรถม้าของต้วนเฉิงซื่อ อย่างน้อยออกจากตรอกผิงคังแล้วจึงตัดสินใจอีกครั้ง ทว่าเผยเสวียนจิ้งไม่ยินยอม เพราะว่าใจนางยุ่งเหยิงดั่งม้วนปอ มิอาจเก็บซ่อนอารมณ์ของตนเองต่อเบื้องหน้าต้วนเฉิงซื่อ

บ่ายวันนี้มีคนทำให้นางรู้สึกอดสูและพ่ายแพ้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มาตรว่าได้ขวดฝังเส้นทองมาแล้ว ทว่าความก้าวหน้าของคดีไม่อาจทำให้นางตื่นเต้นดีใจแต่อย่างใด

นางไม่เคยยอมรับความรู้สึกลึกซึ้งเช่นนั้นอย่างชัดเจน แต่ไม่ได้หมายความว่านางไม่ห่วงหา ความจริงนั้นนางห่วงหามากยิ่งนัก เกินกว่าที่ตนเองคิดไว้เสียอีก

เผยเสวียนจิ้งแค้นใจในความอ่อนแอของตนเองยิ่งนัก ดังนั้นจำเป็นต้องเดินตามลำพัง สงบอารมณ์อันยุ่งเหยิงลงเสีย

ทว่าเผยเสวียนจิ้งประเมินความปลอดภัยของย่านเป่ยหลี่แห่งฉางอันสูงเกินไป เดินต่อไปได้อีกไม่ไกลนัก เริ่มมีบุรุษสองคนสามคนชักม้าเคียงข้าง ดักหน้านางบ้าง ตามหลังนางบ้าง สายตาเกี้ยวพาราสี

เผยเสวียนจิ้งก้มหน้าเร่งฝีเท้า เพิ่งเลี้ยวผ่านริมถนนแห่งหนึ่ง พลันมีคนสกัดขวางอยู่เบื้องหน้า

คนผู้นั้นกล่าวว่า “ท่านนักพรต เจ้านายข้าเชิญท่านขึ้นรถ”