ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 3

เผยเสวียนจิ้งตกใจจนผงะถอยครึ่งก้าว จากนั้นเห็นมีรถม้าหนึ่งคันจอดอยู่ข้างคนผู้นั้นจริงๆ ม้าและตัวรถมองแวบแรกธรรมดายิ่ง ผ้าน้ำมันสีดำปิดบังแน่นหนา

คนแปลกหน้าที่สกัดขวางนางนั้นแต่งกายธรรมดา ทว่าเรือนร่างสูงใหญ่ผึ่งผาย สองตาประกายแวววาว ท่วงท่าองอาจยิ่งนัก

เผยเสวียนจิ้งยิ่งตกใจ ลึกลับยากแยกแยะฐานะ หรือพบคนในแวดวงนักเลงเข้าแล้ว?

นางฝืนใจถามว่า “เจ้านายท่านคือผู้ใด ข้ารู้จักหรือไม่”

“ท่านนักพรตขึ้นรถย่อมรู้เอง” คนผู้นั้นยื่นมือคว้าไหล่ของเผยเสวียนจิ้ง นางยังไม่ทันร้องออกเสียงก็ถูกยัดเข้าไปในรถเสียแล้ว

เผยเสวียนจิ้งตกลงบนพรมในรถ นางมึนงงคุกเข่าอยู่ มือข้างหนึ่งยื่นเข้ามา

“นั่งเถอะ ไม่ต้องเคร่งธรรมเนียม”

นางจำเสียงนี้ได้ทันที ได้แต่ยินยอมจับตามมือข้างนั้น อาศัยแรงลุกขึ้นนั่ง แล้วจึงเงยหน้าขึ้นกล่าวว่า “…คุณชายหลี่”

องค์จักรพรรดิพยักหน้าเล็กน้อย

ในรถกับนอกรถช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน บนเก้าอี้ปูเบาะขนเตียว พรมปอซือที่เท้าปักลายพร้อยไปด้วยดอกไม้ใหญ่เมฆมงคล ทุกส่วนในห้องรถปิดประดับด้วยแพรไหมสีทอง ม่านผ้าโปร่งสีแดงห้อยย้อยลงจากเพดาน ที่สำคัญที่สุดคือในรถอบอวลด้วยกลิ่นหอมของเครื่องหอมหลงเสียน ทำให้เนื้อที่เล็กแคบนี้เปี่ยมบรรยากาศแดนเซียนไปในทันที สูงส่งถึงขีดสุด

จักรพรรดิกลับสวมชุดลำลองเป็นเสื้อตัวยาวคอกลมสีเขียวเข้ม หมวกแพรโปร่งดำ ที่เอวนอกจากห้อยหยกประดับไร้ราคีทั้งชิ้นแล้วก็ไม่มีเครื่องประดับอื่นใดอีก อย่างไรก็ตามเผยเสวียนจิ้งรู้สึกว่าองค์จักรพรรดิแต่งกายเช่นนี้ดูน่าใกล้ชิด กระทั่งใบหน้าอันสมบูรณ์เกินก็กลายเป็นอ่อนโยนมากแล้ว

ทรงเลิกมุมหนึ่งของม่านรถขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่างรถก่อนตรัสว่า “บางทีเราก็อยากเที่ยวชมในเมืองนี้ ดูราษฎรสามัญชน…ไพร่ฟ้าของเรามีชีวิตอย่างไร คิดไม่ถึงว่ากลับได้พบคุณหนู”

เผยเสวียนจิ้งรับคำ

สายตาของจักรพรรดิย้อนกลับมาหยุดบนใบหน้าของนาง เผยเสวียนจิ้งรอให้สอบถาม ครู่หนึ่งกลับได้ผ้าเช็ดหน้าไหมสีขาวหิมะมาหนึ่งผืนแทน

“เช็ดเสีย” เขากล่าว แล้วชี้ที่ด้านล่างของดวงตาตนเอง

เผยเสวียนจิ้งหลุดปากทันที “หม่อมฉันไม่ได้ร้องไห้”

“เป็นเศษฝุ่น”

เผยเสวียนจิ้งกระดากอายยิ่งนัก ได้แต่ใช้สองมือรับผ้าเช็ดหน้าไหมมาเช็ดที่ใต้ดวงตา เมื่อผ้าเช็ดหน้าไหมเข้าใกล้จมูก กลิ่นของเครื่องหอมหลงเสียนฟุ้งกำจาย ทำให้นางมึนงงไปในทันที

นางกำผ้าเช็ดหน้าไหมเอาไว้ ไม่รู้ว่าควรหรือไม่ควรส่งคืน

“เก็บไว้เถอะ แม้เคยซักแล้วหนึ่งครั้ง กลิ่นเครื่องหอมหลงเสียนก็ยังอยู่อีกนาน” พระองค์ตรัสราวอ่านใจได้

“ทราบแล้ว”