ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 4 บทที่ 1

หนิงอ๋องคิดจะรวบรวมมือกระบี่และนักสู้เหล่านี้ไว้ใช้งานส่วนตัว

หวังฟางมองทะลุจุดนี้แล้ว รู้ว่าเป็นโอกาสอันดีเลิศในการรีดไถเงินสินบน มันมองเหล่านักสู้บนถนนที่ค่อยๆ แบ่งเป็นฝั่งตะวันออกและตะวันตก ก่อนถามหยั่งเชิงหลี่จวินหยวน “ท่านหลี่ ข้ามีข้อสงสัยอย่างหนึ่งมาโดยตลอด ตำหนักอ๋องรู้ข่าวที่เหยาเหลียนโจวผู้นี้ลงเขาเพียงลำพังได้อย่างไร ซ้ำยังให้พวกเรากระจายข่าวอีก”

หลี่จวินหยวนคือบุตรชายของหลี่ซื่อสือกุนซืออันดับหนึ่งใต้อาณัติหนิงอ๋อง และเป็นคนสนิทข้างกายท่านอ๋องหลายปี คำถามนี้ของหวังฟางไหนเลยมันจะไม่เข้าใจความหมาย หลี่จวินหยวนยิ้ม ไม่ตอบคำซ้ำยังถามกลับ “ใต้เท้าหวัง ท่านคิดเช่นไรล่ะ”

หวังฟางเองก็ไม่เกรงใจที่จะแสดงความฉลาดของตนเอง “ข้าขอบังอาจคาดเดา…ท่านอ๋องส่งคนแทรกซึมอยู่บนเขาอู่ตังกระมัง”

หลี่จวินหยวนพอได้ยินก็ละสายตาจากหน้าต่างมองไปยังหวังฟาง

หวังฟางกล่าวสืบต่อ “อยู่บนเขาอู่ตังได้อย่างยาวนาน ซ้ำยังสืบข่าวใหญ่หลวงนี้ได้ สายลับผู้นี้ต้องมิใช่พวกคนงานเป็นแน่ แต่เป็นศิษย์อู่ตังอย่างมิต้องสงสัย สำนักใหญ่ซุ่มซ่อนอยู่ในเขาลึกเช่นอู่ตัง รั้วรอบขอบชิด จะแทรกซึมหรือซื้อตัวศิษย์สักคนไม่ง่ายดายแน่นอน และมิใช่เรื่องในชั่ววันชั่วคืน…”

กล่าวถึงตรงนี้ หวังฟางจ้องมองหยกเขียวชิ้นนั้นบนร่างหลี่จวินหยวนอย่างไม่หลบเลี่ยงแม้แต่น้อย

“ท่านหนิงอ๋องหมายชักชวนชาวยุทธภพ ดูเหมือนวางแผนไว้นานแล้ว”

หลี่จวินหยวนยิ้มน้อยๆ พลางปลดจี้หยกตรงข้างเอวลง ยัดใส่กลางฝ่ามือของหวังฟางเบาๆ

“ท่านอ๋องเดิมโปรดปรานยอดบุรุษในแผ่นดิน บำเหน็จไม่เคยตระหนี่”

ปากของหวังฟางยิ้มจนเหมือนฉีกออก หยกงามหายลับไปในอกเสื้อมันอย่างไร้สุ้มเสียง

“มีเพียงเรื่องเดียวที่ข้าไม่เข้าใจ อยากขอให้ท่านหลี่ชี้แนะ…” หวังฟางกล่าวพลางยื่นมือชี้ไปยังนอกหน้าต่าง

หลี่จวินหยวนย่อมรู้ว่าที่หวังฟางถามคืออะไร “หนิงอ๋องเพียงอยากชักจูงและรับนักสู้ร้ายกาจเหล่านี้ ไยต้องปลุกปั่นศึกใหญ่ด้วย”

หลี่จวินหยวนสอดฝ่ามือทั้งสองเข้าในแขนเสื้อ กอดอกมองดูกองทัพนักสู้ขบวนแบ่งครึ่งเป็นสอง จากประตูใต้เพื่อมุ่งหน้าไปตะวันออกและตะวันตก ขบวนที่กำลังยาตราเข้ามาใกล้ทางด้านนี้คือทัพตะวันตก อิ่นอิงชวนสำนักปากว้าและหยวนซิ่งหลวงจีนเส้าหลินเด่นสะดุดตาในกลุ่มคนเหล่านั้น หลี่จวินหยวนจับจ้องเกราะทองสำริดครึ่งร่างเป็นพิเศษ หยวนซิ่งที่หน้าตาห้าวหาญดุดันทำให้มันเผยสีหน้าพึงพอใจออกมา

“บนโลกมีคนประหลาดมากจำนวนหนึ่ง ทรัพย์สินเงินทองซื้อมิได้ ยศถาบรรดาศักดิ์มิอาจสะเทือนมัน มีเพียงศักดิ์ศรีและชัยชนะ มีเพียงการต่อสู้จึงทำให้คนประเภทนี้เดือดพล่าน ในตอนที่พวกมันเกิดความปรารถนา พวกเราจึงมีโอกาสให้สิ่งที่พวกมันต้องการ”

หลี่จวินหยวนก้มมองขบวนแถวนักสู้ที่เดินมาถึงด้านล่างหอหลินเซียน

ในขณะเดียวกันหยวนซิ่งที่กำลังเดินผ่านไปบนถนน ทั้งร่างล้วนเข้าสู่ภาวะต่อสู้ สัมผัสทั้งห้าฉับไวผิดปกติ จึงรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาจากชั้นสองได้ทันที มันหยุดฝีเท้าเงยหน้าครึ่งซีกขึ้น ดวงตากลมโตทั้งสองมองตรงไปหาหลี่จวินหยวน

หลี่จวินหยวนถูกหลวงจีนผู้นี้ถลึงมอง แผ่นหลังพลันผุดเหงื่อเย็น พูดต่อมิออกไปพักหนึ่ง มันฝืนคงไว้ซึ่งรอยยิ้ม แต่กลับค่อยๆ ลดสายตาลงเช่นกัน