ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 4 บทที่ 1

หยวนซิ่งราวกับสัตว์ป่าตัวหนึ่งพบคู่ต่อสู้ที่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ตรงหน้า สีหน้าหวาดระแวงเลือนหายไป มิได้สนใจหลี่จวินหยวน เดินตามกองกำลังใหญ่ไปต่อ

หลี่จวินหยวนรู้สึกว่าแรงกดดันหายไปแล้วจึงสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งเฮือก มันออกห่างหน้าต่างเดินเข้าไปในบริเวณที่มืดของห้อง ใช้แขนเสื้อเช็ดเม็ดเหงื่อบนหน้าผาก

หวังฟางมองเห็นฉากนี้กลับไม่รู้สึกแปลกใจ ในการประลองที่เรือนเป้าฝาง มันเคยเปิดหูเปิดตาลักษณะไม่ธรรมดาของยอดฝีมืออู่ตังมาก่อน

หลี่จวินหยวนจิบชาหนึ่งอึก ครั้นสมาธินิ่งแล้วจึงต่อคำพูดที่ยังไม่จบเมื่อครู่

“เจ้าเองก็เห็น พวกมันคือคนบ้าเช่นนี้ จะรวบรวมคนประเภทนี้ต้องสร้างโอกาส วิธีที่ดีที่สุดคือให้พวกมันต่อสู้กัน”

ทัพใหญ่ฝ่ายศัตรูเคลื่อนไหวแล้ว มิใช่เวลาหลบเลี่ยงอีกต่อไป

ครั้นได้รับรายงานด่วนของฟางจี้เจี๋ย…กุ้ยตันเหลย เฉินไต้ซิ่ว ซีเสี่ยวเหยียน และนักสู้สายพลอีกาห้าคนก็มารวมตัวกันหน้าคอกม้าที่ลานหลังโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว

คนทั้งแปดมิได้คำนึงว่าจะถูกคนในโรงเตี๊ยมพบเห็น ต่างคนต่างพกอาวุธ มัดแขนเสื้อและชายชุดคลุมบนร่าง ฝูหยวนป้าศิษย์สายพลอีกาผู้มีรูปร่างสูงใหญ่ที่สุดในนั้นถือโอกาสฉีกแขนเสื้อ เผยให้เห็นท่อนแขนอันแข็งแกร่งสองท่อน มันเป็นเช่นเดียวกับหลี่ซานหยางสหายร่วมสำนักที่ตายในเฉิงตู มุ่งฝึกเพลงดาบตัดม้าอู่ตัง ดาบพัวเตาด้ามยาวนั้นตั้งสูงขึ้นเท่าจมูก แม้จะใช้ผ้าห่อไว้แล้วแต่ยังคงดึงดูดความสนใจผู้คนอย่างยิ่ง

แม้จะใช้กำลังไม่ถึงสิบคนต่อต้านสองร้อยคน แต่นักสู้อู่ตังแปดคนนี้มิได้เผยอารมณ์เคร่งเครียดแม้แต่น้อย

ความมั่นใจในตนเองคืออาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดของสำนักอู่ตัง

เจียวหงเยี่ยและฝูหยวนป้าสองในห้านักสู้สายพลอีกามิอาจติดตามเยี่ยเฉินยวนเดินทางไกลซื่อชวนตั้งแต่ต้นมิใช่เพราะกำลังไม่พอ แต่ในตอนนั้นเป็นเพราะฝึกฝนจนได้รับบาดเจ็บจึงถูกบังคับให้อยู่ที่เขาอู่ตัง บัดนี้บาดแผลหายดีแล้ว ทั้งหัวใจคือความขัดเคืองที่ไม่อาจตามทัพเดินทางไกล แรงกายและปณิธานต่อสู้ที่เพิ่มขึ้นได้สั่งสมเต็มร่างนานแล้ว

แต่ซีเสี่ยวเหยียนนับแต่รู้ข่าวการตายของซีเจาผิงผู้เป็นพี่ชาย ความแค้นก็ไร้ที่ระบาย ตลอดทางจากเขาอู่ตังถึงซีอาน กลางคืนหลับฝันล้วนคิดว่าต่อกรกับคนของสำนักอื่นอยู่ ขณะตื่นขึ้นดวงตาทั้งสองล้วนเป็นสีแดง

พวกมันเปรียบดั่งฝูงหมาป่าที่หิวโซจนได้ที่แล้ว

“เจ้าสำนักอยู่ในเมืองซีอานจริงหรือ” ใบหน้าสีน้ำตาลหยาบกร้านของเจียวหงเยี่ยยับย่น ฝ่ามือกุมฝักกระบี่ตรงข้างเอวแน่น “คนเหล่านั้นจะออกจากเมืองหรือไม่…”

“หากว่าออกจากเมืองก็ไม่จำเป็นต้องแบ่งยาตราสองกลุ่มหรอก อีกทั้งมิได้นำรถม้ามา” กุ้ยตันเหลยส่ายผมยุ่งที่หยักศก “แบ่งด้านกันยาตราเช่นนี้ ดูเหมือนจะสำรวจหาที่อยู่ของเจ้าสำนักในเมือง”

เฉินไต้ซิ่วซึ่งเป็นศิษย์อาวุโสสายเต่าพิทักษ์เช่นกันกลับกล่าวแทรก “ข้ากลับกังวลว่าเป็นอุบาย…ไม่แน่ว่าพวกมันอาจเดาได้ว่าพวกเราที่เป็นกำลังเสริมของสำนักอู่ตังมาถึงซีอานแล้ว จึงแสร้งออกมาโจมตี หลอกล่อให้พวกเราออกมา ที่แบ่งเป็นสองส่วนก็เพื่อตัดทอนกำลังพลของพวกเรา”