ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 4 บทที่ 2

เหยียนชิงถงยิ้มน้อยๆ มองดูไต้ขุย ทุกอย่างล้วนอยู่ในแผนการของมัน ต่งซานเฉียวและหานเทียนเป้าแห่งสำนักมี่จงล้วนเป็นผู้อาวุโสที่หลักแหลม คงจะไม่ชิงเป็นแนวหน้าอย่างแน่นอน เยียนเหิงตัวคนเดียวไม่จำเป็นต้องกังวลใจ สำนักคงถงแม้แต่เงาก็ยังไม่มี ส่วนทัพตะวันตก เมื่อครู่ภายนอกมันสั่งการให้ผู้คุ้มภัยคนนั้นไปแจ้งข่าวอย่างรวดเร็ว ทว่าความจริงกำชับก่อนแล้วว่าถ่วงเวลาสักหน่อยค่อยไปแจ้ง กว่าอิ่นอิงชวนและหยวนซิ่งจะเร่งมาตลาดต้าชา เหยาเหลียนโจวก็กลายเป็นนักโทษไปแล้ว

ทัพตะวันออกที่มีข้านำด้วยตัวเองจับเจ้าสำนักอู่ตังได้ก่อน ผู้ที่ลงมือยังเป็นศิษย์น้องสหายร่วมสำนักของข้า…จากนี้ไปใต้หล้ายุทธภพยังจะมีผู้ใดไม่รู้จักข้าเหยียนชิงถง

นับตั้งแต่มันล้มเลิกฝึกยุทธ์กลางคันและออกจากฐานใหญ่สำนักซินอี้อำเภอฉีเซี่ยนแห่งซานซี แม้ว่ากิจการสำนักคุ้มภัยจะราบรื่นแต่ก็ติดว่าตำแหน่งในยุทธภพด้อยกว่าผู้อื่นมาโดยตลอด ครั้งนี้คว้าโอกาสอันใหญ่หลวงนี้ไว้ได้ กุมยอดฝีมือยุทธภพที่สูงส่งกว่าตนจำนวนมากไว้ในมือ เหยียนชิงถงภาคภูมิใจอย่างยิ่ง

หลายปีก่อนมันเริ่มมิได้ทำหน้าที่คุ้มกันในสำนักคุ้มภัยเจิ้นซีด้วยตนเองแล้ว เอาแต่ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติตลอดมา ฝึกทักษะก็ล้วนเกียจคร้าน ตอนนี้นำเหล่าผู้กล้าวิ่งบนถนนก็อ่อนล้าอยู่บ้าง เรือนร่างอ้วนหนานั้นเปียกเหงื่อเสียแล้ว

แต่มันไม่รู้สึกลำบากเลยสักนิดเมื่อเทียบกับคนทั้งหมดในที่นั้น มันเพียงปรารถนาจะเห็นป้ายใหญ่ของหออิ๋งฮวาอย่างเร่าร้อนยิ่งกว่าใคร

เหยียนชิงถงหารู้ไม่ว่าแอ่งที่ราบกวนจงนอกเมืองมีกองกำลังสามทาง แบ่งเป็นด้านตะวันตก ด้านตะวันออกและด้านใต้ ควบม้าวิ่งปรี่มายังเมืองซีอานพร้อมกัน

อินเสี่ยวเหยียนทำตามคำสั่งของแขกผู้นั้น ใช้ผ้าคลุมเตียงแขวนปิดแถบหน้าต่างที่หันหาถนนทั้งหมด ในห้องมืดมัวทันใด

หลังแขวนผ้าคลุมเสร็จแล้วอินเสี่ยวเหยียนรีบกลับไปยังข้างกายแม่นางซูเฉียวทันที ซูเฉียวนอนขดอยู่บนเตียงเป็นก้อนคล้ายเหน็บหนาวมาก นิ้วมือจิกที่นอนแน่น ใบหน้างดงามนั้นขาวดั่งกระดาษ ย่นเป็นกระจุกอย่างทุกข์ระทม บนหน้าผากล้วนเป็นเม็ดเหงื่อ ริมฝีปากที่สูญเสียโลหิตอ้าออกหายใจอย่างถี่กระชั้น

อินเสี่ยวเหยียนกุมมือของซูเฉียวขึ้นมา ฝ่ามือนั้นช่างเปียกลื่นและหนาวเย็น

นางร้อนใจจนเบ้าตาแดง แต่ฝืนไม่ร้องไห้ออกมา หันหน้ามองดูแขกผู้นั้น

มันนั่งตัวตรงอยู่ในมุมมืดข้างประตูห้อง ใบหน้าซ่อนอยู่ในเงามองไม่เห็นโฉมหน้าและอารมณ์ หัวไหล่ห่มไว้ด้วยชุดคลุมยาวสีขาวบริสุทธิ์ประหลาดชุดนั้น ห่อผ้ายาวขณะนี้วางขวางอยู่บนตักของมัน ฝ่ามือขวาพาดอยู่บนห่อผ้าเบาๆ

ฝ่ามือข้างนั้นกำลังสั่นไหวเล็กน้อย

“ข้า…ข้า…” อินเสี่ยวเหยียนมองดูป้านน้ำชาที่พลิกคว่ำนั้นบนโต๊ะ “ข้า…ไม่รู้…ไม่รู้ว่าน้ำชานี้…เกิดขึ้นได้อย่างไร…”

แม้มองไม่เห็น แต่อินเสี่ยวเหยียนรู้สึกได้รางๆ ว่าดวงตาทั้งสองของแขกผู้นั้นกำลังมองตนเองอยู่ คล้ายกำลังตัดสินว่านางโป้ปดหรือไม่

อินเสี่ยวเหยียนรู้ว่าขอเพียงแขกผู้นี้ตัดสินใจ ตนเองจะต้องบอกลาโลกใบนี้เร็วกว่าแม่นางซูเฉียวเป็นแน่

ครู่หนึ่งให้หลัง ฝ่ามือของแขกผู้นั้นเคลื่อนห่างจากห่อผ้ายาว

“เจ้ากลัวมากหรือไม่” สุ้มเสียงที่กล่าวคำของมันกระชั้นกว่าปกติ