ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 4 บทที่ 3

อิ่นอิงชวนถาม “กระจ่างเช่นนี้…เจ้าเคยประมือกับศิษย์อู่ตังหรือ”

จิงเลี่ยยิ้มน้อยๆ ไม่ออกความเห็น

“ศิษย์อู่ตังมาถึงซีอานแล้ว” หยวนซิ่งเหมือนกล่าวกับตนเอง สีหน้ามันมิได้เคร่งเครียดแม้แต่น้อย ซ้ำกลับปรากฏความตื่นเต้นอยู่บ้าง

เป็นอิ่นอิงชวนที่กังวล ถ้าหากเหยาเหลียนโจวรวมตัวกับศิษย์คนอื่นๆ จะมิใช่ตัวคนเดียวอีกต่อไป เช่นนั้นการจับมันจะลำบากอย่างมาก

“อาจารย์อา เมื่อครู่ท่านบอกว่าเหยาเหลียนโจวรอพวกเราอยู่มิใช่หรือ” ติงจวิ้นฉีกล่าว “เช่นนั้นเพียงมันปรากฏตัวก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องส่งศิษย์มาสะกดรอยตามอีก ข้ากำลังคิดว่า…”

“พวกมันยังหาเจ้าสำนักของตนเองไม่พบ” อิ่นอิงชวนพยักหน้า

“นี่คือคำอธิบายเพียงหนึ่งเดียว” จิงเลี่ยกล่าว “ซ่อนหัวเผยหางมิใช่พฤติการณ์ของสำนักอู่ตัง พวกมันมักชอบโจมตีเข้ามาโดยตรง”

อิ่นอิงชวนเลิกคิ้วขาวด้านซ้ายขึ้นจ้องมองจิงเลี่ย “คนอย่างเจ้าทั้งไม่ยอมเข้าร่วมกับพวกเรา ทั้งกลับช่วยพวกเราเปิดโปงการสะกดรอยของสายลับผู้นี้ มีเจตนาอะไร”

“ข้าแค่มีพวกพ้องคนหนึ่ง แต่เลยเวลานัดหมายนานแล้วยังไม่กลับมาจึงออกตามหานาง กลับสืบข่าวได้ว่าพวกท่านเคลื่อนพลมาจากโรงเตี๊ยมหลินเหมิน” จิงเลี่ยยิ้มพลางกล่าว “เคราะห์ดีไล่ตามพวกท่านทันเห็นความสนุก ทั้งยังทำให้ข้าพบศิษย์อู่ตังผู้นั้นระหว่างทางอีก โชคดีจริงๆ”

“ในเมื่อเจ้าพบสายลับผู้นั้น ไยไม่ลอบจัดการมัน” อิ่นอิงชวนหน้าตาไม่ยินดี หากว่าจิงเลี่ยจับคนผู้นั้นได้อาจเค้นถามเรื่องราวออกมาได้มากมาย

“ข้าไม่มีโอกาสนี้สักหน่อย คนผู้นั้นไม่เหมือนเช่นพวกท่าน มันตื่นตัวอย่างยิ่ง” จิงเลี่ยยั่วเย้าหนึ่งประโยคก่อนกล่าวต่อ “อีกทั้งหากมิได้วิ่งไล่มันเป็นโขยงเช่นนี้ ก็ไม่มีละครสนุกให้ดูแล้ว”

“ละครสนุกอะไร” ติงจวิ้นฉีถามอย่างไม่พอใจ

“เมื่อคนของสำนักอู่ตังถูกพบร่องรอย พวกมันย่อมไม่หลบอีกต่อไป”

มันกล่าวพลางชี้ไปยังด้านตะวันออกของถนนใหญ่

กลุ่มนักสู้หันหน้ามองไป มีเงาร่างห้าเงาเป็นแถวหน้ากระดาน อยู่ห่างไกลออกไปบนถนนสายนั้นดังว่า พวกมันตรงมาหาทัพตะวันตกเหมือนเดินอยู่ในห้องโถงบ้านตัวเอง สามคนในนั้นล้วนพกอาวุธคมทั้งดาบทวน

ผู้ที่เดินอยู่ตรงกลางในห้าคน ผมยาวหยักศกปล่อยกระจาย บนหน้าผากปรากฏรอยสักอักขระหนึ่งแถว รูปร่างเหมือนลูกเหล็กกลมๆ ลูกหนึ่ง เป็นกุ้ยตันเหลยยอดฝีมือสายเต่าพิทักษ์สำนักอู่ตัง นำเจียวหงเยี่ย ซั่งซื่อหลาง หลี่ต้งสหายร่วมสำนักสายพลอีกาสามคน ยังมีจ้าวคุนศิษย์สายพญางูที่สะกดรอยตามล้มเหลวเมื่อครู่ เมื่อเดินถึงด้านหน้าเหล่านักสู้ทัพตะวันตกในระยะหลายจั้ง คนทั้งห้าจึงหยุดฝีเท้าลง

คนของสำนักอู่ตังพลันปรากฏตัวตรงหน้า อีกทั้งแต่ละคนลักษณะไม่ธรรมดา โดยเฉพาะกุ้ยตันเหลยที่ใช้มือเปล่ายิ่งแผ่ลมหายใจแห่งการต่อสู้ออกมาทั่วทั้งร่าง เหล่าผู้กล้าอดมิได้ที่จะเคร่งเครียดยกใหญ่ ทัพตะวันตกเกือบร้อยคนกลับถูกรูปขบวนของห้าคนนี้สยบ โดยเฉพาะนักสู้ที่มาจากสำนักเล็กๆ และผู้คุ้มภัยของสำนักคุ้มภัยเจิ้นซี ล้วนค่อยๆ ถอยไปอยู่ด้านหลังคนของสำนักปากว้า