ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 5 บทที่ 1

หากว่าเป็นยามปกติ การฝึกฝนวรยุทธ์และประสบการณ์ของซือเย่าอู่ควรอยู่เหนือกว่าจิงเลี่ยเล็กน้อย แต่วันนี้มันเตรียมขึ้นเวทีมาแสดงตามที่กำหนดไว้ล่วงหน้า มิได้ฝึกซ้อมมาอย่างเต็มที่โดยสิ้นเชิง ถึงขนาดยังดื่มสุราเล็กน้อยกับศิษย์น้องหลายคน หลังเข้าสนามพลันรู้ว่าเปลี่ยนเป็นสู้จริงแล้ว ภายใต้ความรีบร้อนในการเปลี่ยนแปลงสภาพจิตใจรับศึก จิตใจก็เคร่งเครียดอย่างเลี่ยงมิได้ สิ่งนี้ส่งผลกระทบต่อการสำแดงวิชาและสมรรถภาพร่างกายอย่างมาก หลังสองฝ่ายปะทะกันหลายสิบดาบ ปากของซือเย่าอู่ก็ค่อยๆ อ้ากว้างยิ่งขึ้น เห็นได้ชัดว่าเริ่มจะใช้ปากช่วยหายใจแล้ว

จิงเลี่ยเหลือบเห็นอากัปกิริยานี้ก็เชิดมุมปากขึ้น มันรู้ว่ากลยุทธ์เผาผลาญของตนเองบรรลุผลแล้ว

เผยซื่ออิงไหนเลยจะไม่รู้ถึงกลยุทธ์ของศิษย์หลาน มันเองก็เผยรอยยิ้มคล้ายคลึงกับจิงเลี่ยอยู่ล่างเวที

ซือชิ่งหรงก็สังเกตว่าศิษย์หลานบนเวทีมีทีท่าไม่ดีเสียแล้ว จึงตะโกนหนึ่งเสียง “นิ่งเข้าไว้! อย่าใจร้อน!” แต่ก็สายเกินไปแล้ว

จิงเลี่ยฟาดดาบดิ่งตรงจากเหนือศีรษะแสกหน้าซือเย่าอู่

ขณะที่มันออกดาบก็รู้อยู่แล้วว่าซือเย่าอู่จะสกัดอย่างไร

ส่งผ่านแรงเต็มเปี่ยมยกดาบขวางมาอีกครั้ง คิดจะกระแทกดาบในมือข้าให้หลุด

คาดเดาเจตนาของศัตรูก่อน ไม่ว่าฝึกทักษะหรือต่อสู้ล้วนต้องใช้สมอง นี่คือสิ่งล้ำค่าที่สุดที่อาจารย์อาเผยสอนมัน

ดาบไม้ของซือเย่าอู่กวาดขวางบรรลุถึงดังคาดเดาไว้ไม่แตกต่างแม้แต่น้อย อีกทั้งเป็นเพราะสูญเสียแรงกาย อานุภาพและความเร็วของดาบกวาดนี้ล้วนอ่อนลง

…ได้เวลาแล้ว

ดาบฟันตรงของจิงเลี่ยฟาดออกไปครึ่งทางพลันชะงักนิ่ง อก ไหล่ กล้ามเนื้อแขนขวาเกร็งหดจนแข็งแกร่งสุดขีดในชั่วพริบตา ข้อต่อแข็งแน่น เปลี่ยนเป็นรับการกวาดดาบของซือเย่าอู่สุดกำลัง!

ภายใต้การปะทะอย่างดุเดือด ดาบไม้ของซือเย่าอู่หยุดชะงักลงแล้ว

หมัดซ้ายที่เตรียมปล่อยออกอยู่ก่อนแล้วของจิงเลี่ย ฉวยโอกาสอันแสนสั้นนี้เสยหมัดพยัคฆ์ห้าวชิระจากล่างขึ้นบน ใช้ข้อต่อนิ้วกลางโจมตีข้อนิ้วมือขวาที่จับดาบของซือเย่าอู่อย่างแม่นยำ!

ความเจ็บปวดจากกระดูกข้อนิ้วแตกดุจสายฟ้าผ่าไปตามแขน ส่งผ่านสู่สมอง ไม่ว่าจะล่ำสันอย่างไรก็มิอาจต้านรับ นิ้วทั้งห้าของมือขวาซือเย่าอู่ปล่อยด้ามดาบออกโดยไม่รู้ตัว

วิชาโจมตีข้อต่อนิ้วผู้อื่นประเภทนี้ จิงเลี่ยคิดออกมาเองทั้งหมด เผชิญหน้ากับผู้ใหญ่ที่สูงใหญ่บึกบึนกว่าตนเอง หากใช้กระบวนท่าหมัดมือเปล่าโจมตีเป้าหมายใหญ่บริเวณศีรษะ ท้อง เอวเหล่านี้ย่อมไม่มีผลอะไร จะประชิดตัวโจมตีหู ตา ลำคอ ของลับ จุดสำคัญเหล่านี้ ช่วงแขนของตนเองก็ยาวไม่พอ…คิดไปคิดมา ที่ปลอดภัยและได้ผลที่สุดก็คือโจมตีนิ้วมือที่กระดูกบอบบางที่สุดที่ฝ่ายตรงข้ามยื่นได้ไกลที่สุด

แน่นอนว่าจะโจมตีถูกนิ้วมือที่เคลื่อนไหวรวดเร็วและเป้าหมายเล็กนั้น นอกจากต้องแม่นยำสุดขีดแล้ว ยังต้องหาวิธีทำให้มันช้าลง…ดังเช่นเมื่อครู่

การประลองอาวุธบนเวทีโดยทั่วไป หากอาวุธของฝ่ายใดหลุดมือร่วงลงก็ตัดสินแพ้ชนะได้แล้ว แต่ซือเย่าอู่ผู้เดือดดาลไม่ยินยอมเป็นอันขาด เมื่อมือขวาเจ็บปวดจนต้องปล่อยดาบ มือซ้ายก็พลันยื่นออกไปหมายจับหมัดซ้ายของจิงเลี่ยเพื่อพันตูประชิดตัว