ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 5 บทที่ 1

ถ้าหากเป็นผู้อื่นที่คุ้นเคยกับกฎเกณฑ์การต่อสู้ การจู่โจมกะทันหันอย่างไม่ยอมแพ้นี้ของซือเย่าอู่อาจจะสัมฤทธิผล แต่กลับไร้ประโยชน์ต่อจิงเลี่ยที่เหยียบขึ้นเวทีประลองเป็นครั้งแรกโดยสิ้นเชิง เส้นประสาทมันทั้งร่างล้วนตื่นตัวอย่างมาก หมัดซ้ายหดกลับมาก่อนแล้ว ในขณะเดียวกันมือขวาก็ใช้ด้ามดาบกระแทกกลับไปยังนิ้วทั้งห้าที่กางยื่นมาของซือเย่าอู่ ทุบนิ้วก้อยมันหักหนึ่งนิ้ว!

จิงเลี่ยอย่างไรก็มีนิสัยเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป กอปรกับประลองกับคนนอกครั้งแรกก็สู้ได้ราบรื่นดั่งใจหมายเช่นนี้ก็เกิดความตื่นเต้นประเดี๋ยวหนึ่ง ดาบในมือเปลี่ยนไปตามท่า ปลายดาบแทงหยั่งออกไปเฉียงๆ

ซือเย่าอู่รู้สึกเพียงศีรษะข้างซ้ายแสบร้อน หูด้านขวามีหยดเลือดกลุ่มหนึ่งกระเด็นออกมา!

ริ้วขบวนธงด้านโน้น คนผู้หนึ่งลุกพรวดพราดขึ้นจากเก้าอี้ ทว่ามิใช่เจ้าสำนักของสำนักหู่จุนหรือสำนักหลิงซาน กลับเป็นเฉิงปินผู้ดูแลนักสู้สำนักหมิ่นเจียว

เนื่องเพราะดาบแทงกระบวนท่านี้ของจิงเลี่ยมิใช่กระบวนท่าดาบของสำนักหู่จุน แต่เป็น ‘ท่าเกล็ดเงินสู้คลื่น’ ที่ใช้บ่อยของ ‘เพลงกระบี่คลื่นเมฆา’ สำนักหมิ่นเจียว

ไอ้เด็กเวรคนนี้ไปเรียนมาจากที่ใด

คำตอบง่ายดายอย่างยิ่ง ก่อนหน้าตอนที่จิงเลี่ยยังมิได้เรียนยุทธ์ ได้เบียดอยู่ระหว่างผู้ใหญ่เพื่อชมดูการต่อสู้ประลองฝีมือทุกครั้ง ในสี่ปีที่เรียนยุทธ์นี้มันมองดูอย่างตั้งใจยิ่งขึ้น ชัดเจนยิ่งขึ้น

‘ไปเรียนสิ่งที่ควรค่าแก่การเรียนทั้งหมด จากนั้นค่อยเปลี่ยนเป็นของตนเอง’ นี่คือคำสอนที่อาจารย์อามอบให้แก่มัน

ซือเย่าอู่ทนความเจ็บปวดของใบหูและนิ้วมือทั้งสองไว้ และอ้าแขนทั้งสองพุ่งเข้าไปกอดรัดจิงเลี่ย

นี่คือครั้งแรกที่ซือเย่าอู่สู้ตายเพื่อรักษาชื่อเสียงของสำนักหลิงซานอย่างจริงจังตั้งแต่มีชีวิตอยู่มายี่สิบแปดปี

ดาบไม้และหมัดของจิงเลี่ยปลุกจิตวิญญาณที่ควรจะมีแต่กลับหลับลึกอยู่นานของนักสู้ขึ้นมา

จิงเลี่ยมิได้ยิ้มอีกต่อไป สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคารพ

เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ยังรู้จักโต้กลับคนหนึ่ง ความเคารพคือสิ่งที่ควรมีให้แก่กัน

แขนทั้งสองของซือเย่าอู่สวมกอดความว่างเปล่า เห็นเพียงจิงเลี่ยที่หดร่างก้มศีรษะลงต่ำยิ่งกว่าสะดือของมัน จิงเลี่ยใช้มือขวาเหยียดยันพื้น เด้งขาทั้งสองขึ้นสูง ไขว้กันดั่งกรรไกรหนีบเอวของซือเย่าอู่ไว้!

ครั้งนี้เป็นตาของเมิ่งซิงกุ้ยเจ้าสำนักตี้ถังแห่งฝูเจี้ยนตบเก้าอี้อย่างเดือดดาล ‘บาทากรรไกร’ นี้ คือวิชาอันแสนภาคภูมิของสำนักตี้ถัง!

ขาข้างหนึ่งของจิงเลี่ยคล้องเอวของซือเย่าอู่ไว้แล้ว ขาอีกข้างหนึ่งตวัดเข้าใส่หลังข้อพับเข่าทั้งสอง ยืมการหมุนเอวออกแรงตัดกำลังขา ซือเย่าอู่ถูกบิดรัดจนหงายหลังล้มตึงลงไปนอน จิงเลี่ยรีบพลิกขึ้นมาอยู่ด้านบน คุกเข่ายันบนกระดูกอกซือเย่าอู่ ทำให้มันดีดตัวมิได้ พร้อมหมุนดาบไม้เป็นพลิกจับ ชูสูงเหนือศีรษะ เสียบลงไปหาใบหน้าของซือเย่าอู่สุดแรง

“อย่านะ!” เผยซื่ออิงร้องตกใจอยู่ล่างเวที

เสียงของวัตถุแข็งแตกกระจายดังลั่น

สิ่งที่แตกหาใช่กระดูกจมูกหรือกระดูกหน้าของซือเย่าอู่ไม่ แต่เป็นพื้นกระดานของเวทีประลองด้านข้างศีรษะมัน แม้ดาบไม้ไม่อาจแทงผ้าใบหนาของพื้นเวทีขาดได้ แต่ยังคงเสียบไม้กระดานด้านล่างทะลุ

จิงเลี่ยลุกขึ้นยืน ห่างจากซือเย่าอู่ที่นอนหอบหายใจอยู่บนเวที