ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 5 บทที่ 3

แต่กุ้ยตันเหลยเชื่อมั่นว่าเป็นการถอยเพียงชั่วคราว หัวสมองมันกำลังเค้นหาวิธีจับจุดอ่อนของคู่ต่อสู้โดยไม่หยุดสักขณะ

ในใต้หล้า ไม่มีวรยุทธ์ที่สำนักอู่ตังทำลายมิได้!

อิ่นอิงชวนยืนอยู่ในพื้นที่ได้เปรียบ เพลงดาบลมวายุสะบั้นหญ้าที่ไปหมุนทางขวากับอัคคีเพลิงผลาญฟ้าด้านซ้ายนั้นใช้สลับกัน บีบให้กุ้ยตันเหลยถอยอีกแปดก้าว

อิ่นอิงชวนร้อนใจวูบหนึ่ง

มารดาเจ้า! นานเพียงนี้สักกระบวนก็ยังไม่ออก เจ้าคือคู่ต่อสู้ที่ข้ารอคอยมานานแล้วหรือไม่กันแน่…

คมดาบสะท้อนแสงอาทิตย์ออกมา ส่องกลับไปยังเม็ดเหงื่อที่เปียกชุ่มบนขนคิ้วขาวดำของอิ่นอิงชวน มันหมุนตัวออกดาบซ้ำไปซ้ำมาเช่นนี้ สิ่งที่ใช้ยังเป็นอาวุธหนักที่หนักสิบกว่าชั่ง แรงกายที่สูญเสียไปอย่างมากนั้น คนทั่วไปยากที่จะจินตนาการ และมันในวัยเกินห้าสิบปี เรี่ยวแรงคือส่วนที่ตกเป็นรอง แต่ตลอดมาจนถึงขณะนี้อิ่นอิงชวนลงมือเหนือกว่าศิษย์อู่ตังที่ชาวยุทธภพหวาดกลัว จิตใจฮึกเหิมสุดขีด รู้สึกเพียงเรี่ยวแรงเต็มเปี่ยมไม่แพ้วัยฉกรรจ์

การต่อสู้สุดฤทธิ์สุดเดชทำให้มันรู้สึกเหมือนเยาว์วัยไปขณะหนึ่ง

อนึ่ง กลยุทธ์ประเภทนี้มิต้องใช้ติดต่อกันอีกนานเท่าใดแล้ว อิ่นอิงชวนมองเห็นระหว่างออกดาบ ตรอกเส้นนั้นด้านหลังกุ้ยตันเหลยเหลือระยะไม่ถึงยี่สิบก้าว ขอเพียงบีบกุ้ยตันเหลยออกจากปากตรอก พอถึงถนนที่ค่อนข้างกว้างขวาง ศิษย์สำนักปากว้าและเหล่าผู้กล้าที่อยู่ด้านหลังก็จะกรูกันออกไปได้ ต่อให้ไม่ล้อมโจมตีกุ้ยตันเหลยก็เร่งไปเสริมทัพที่หออิ๋งฮวาได้ ยามนั้นหน้าที่สำคัญของกุ้ยตันเหลยก็จะล้มเหลว จิตใจต้องปั่นป่วนเป็นแน่ กอปรกับดาบใหญ่จะสำแดงได้สุดกำลังในพื้นที่กว้างขวาง แผนการชิงชัยของอิ่นอิงชวนก็มีโอกาสมากขึ้น

กุ้ยตันเหลยย่อมไม่ว่างหันไปมองด้านหลัง แต่ก่อนหน้ามันเคยสำรวจความยาวของตรอกเส้าฉือแห่งนี้ไว้แล้ว และรู้ดีว่ายามนี้เหลือช่องว่างให้ถอยได้ไม่มาก

หากว่าให้พวกมันบุกออกไปจากปากตรอกได้ก็เท่ากับพ่ายแพ้แล้ว!

ความจริงในใจกุ้ยตันเหลยมีแผนการตีโต้รางๆ อยู่หนึ่งแผน แต่วิธีนี้ค่อนข้างเสี่ยงอันตราย มันยังคงอยากสำรวจกระบวนท่าดาบของฝ่ายตรงข้ามให้มากขึ้นอีกครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยตัดสินใจว่าจะใช้หรือไม่

ยังเหลือสิบก้าว

…ไม่มีเวลาเหลือให้ชมดูอีกแล้ว

กุ้ยตันเหลยสูดลมหายใจหนึ่งเฮือก มองดูจังหวะที่อิ่นอิงชวนจะสำแดงลมวายุสะบั้นหญ้า ครั้งนี้มันไม่ถอยอีกแล้ว

ชั่วขณะนั้นอิ่นอิงชวนสังเกตว่ามีความผิดปกติ แต่ในยามหน้าสิ่วหน้าขวานนี้ไม่มีที่ว่างให้เปลี่ยนกระบวน มีเพียงฟันดาบออกไปสุดแรง ใช้ท่าดาบทรงพลังที่เหนือกว่าทำลายกระบวนท่าใดๆ ก็ตามของคู่ต่อสู้!

กุ้ยตันเหลยไม่ถอย แต่ก็ไม่เดินหน้า

เสมือนฝ่าเท้ามันเหยียบแอ่งน้ำหรือหิมะน้ำแข็ง จู่ๆ ขาซ้ายห่างจากพื้น ตัวก้มต่ำลงไปดุจลื่นล้ม!

การย่อนี้ของกุ้ยตันเหลยรวดเร็วยิ่ง เนื่องเพราะในใจใช้วิชายืมภาวะ จินตนาการว่าฝ่าเท้าเป็นพื้นหญ้าอ่อนนุ่มที่ล้มไม่เจ็บผืนหนึ่ง ใช้พลังจินตนาการสะกดสัญชาตญาณหวาดกลัวของมนุษย์ จึง ‘ล้ม’ ลงไปสุดแรงอย่างวางใจมากโดยแท้จริง

ในสายตาของอิ่นอิงชวน กุ้ยตันเหลยที่มีร่างกายใหญ่หนาเหมือนเลือนหายไปจากเบื้องหน้าคมดาบในชั่วพริบตา