ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 2

“เสี่ยวอิง วันนี้เจ้าแปลกมากนะ”

โหวอิงจื้อจึงตื่นขึ้นมาจากภวังค์ มองเห็นเยี่ยเทียนหยางหยุดฝีเท้าลง หันหน้ามองมา ต้องเป็นเพราะเมื่อครู่ตนเองเผยสีหน้าโศกสลดออกมาอย่างแน่นอนกระมัง

“ไม่มีอะไร…นึกถึงเรื่องเก่านิดหน่อยเท่านั้น” โหวอิงจื้อแค่นยิ้มตอบ

คนทั้งสองเดินต่อไป โหวอิงจื้อรู้ว่าคิดเรื่องในอดีตต่อไปก็ไร้ประโยชน์ มิสู้รักษาพวกพ้องตรงหน้าไว้ดีกว่า

แต่เมื่อมองดูเยี่ยเทียนหยาง โหวอิงจื้อก็เกิดความระทมทุกข์อีกชนิดหนึ่งขึ้นมาอีก

เยี่ยเทียนหยางเป็นอีกตัวอย่างหนึ่ง ซึ่งพิสูจน์ว่าความสามารถไม่แน่ว่าจะสืบทอดได้ เยี่ยเฉินยวนคืออัจฉริยะวิชากระบี่ที่โลกหล้าล้วนยอมรับนับถือ แต่บุตรชายโทนผู้นี้ของมันเพียงเลื่อนขั้นสู่ลานยุทธ์เสวียนสือก็แสดงออกบ้างแล้วว่าเริ่มฝืนเกินกำลังตัว เห็นได้ชัดเจนยิ่งว่ามิได้รับพรสวรรค์ด้านนั้นจากบิดา

โหวอิงจื้อคิดว่าเยี่ยเทียนหยางเป็นเช่นนี้ต่อไปช้าเร็วต้องบาดเจ็บสาหัสไปจนถึงสูญสิ้นชีวิต บนลานยุทธ์สำนักอู่ตังอันหฤโหด มันเชื่อว่ามิมีเพียงตนเองที่คิด เหล่าศิษย์พี่สำนักอู่ตังไปจนถึงเยี่ยเฉินยวนเองก็มองออก แต่คล้ายไม่มีคนใดจะหยุดยั้งเรื่องนี้

มันนึกถึงวันที่เข้าสำนักวันนั้น ศิษย์พี่กุ้ยตันเหลยนำมันไปชมสุสานผืนนั้น

…นี่คือความเศร้าสลดที่ต้องรับเอาไว้

โหวอิงจื้อพลันทอดถอนใจ ต่อให้คนที่เคยใกล้ชิดที่สุดก็ต้องมีสักวันที่รั้งไว้มิได้ คนเราถึงตอนสุดท้ายยังคงเดียวดาย

…สิ่งที่พึ่งพาได้เพียงหนึ่งเดียวในชีวิต มีเพียงการกุมพลังไว้ในมือตนเอง มีเพียงกระบี่เท่านั้น

โหวอิงจื้อหักกิ่งไม้กิ่งหนึ่งข้างกายอย่างเรื่อยเปื่อย แสดงท่าทางกระบวนท่ากระบี่อู่ตังที่เรียนในหลายเดือนนี้กลางอากาศ มันรู้ตัวว่าต้องทุ่มเทฝึกฝนยิ่งกว่าตอนอยู่เขาชิงเฉิงก่อนหน้า…ความยิ่งใหญ่ของสำนักอู่ตัง จำนวนของศิษย์ แรงบันดาลใจชนิดนั้นแรงกล้าเหลือเกินโดยแท้จริง อีกทั้งด้วยฤทธิ์ยาของสุราสยงเซิ่ง บาดแผลและความเหน็ดเหนื่อยหลังการฝึกซ้อมก็หายเป็นปกติได้ง่ายดายกว่าเดิม จึงฝึกฝนสุดแรงโดยไม่ต้องพะวงอีกแม้แต่น้อย

“เสี่ยวอิง” เยี่ยเทียนหยางหันหน้ามองดูมันพลางถาม “ภายหน้าหากมีโอกาสได้รับเลือก เจ้าอยากเป็นสายพลอีกาหรือเป็นสายเต่าพิทักษ์ล่ะ”

“สายพลอีกา” โหวอิงจื้อตอบอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย เดินทางปราบปรามทั่วแดนดิน ใช้คมกระบี่โบกโบยวายุโลหิต ใช้การต่อสู้พิสูจน์ความแข็งแกร่งที่สุด…นี่จึงเป็นวิถีแห่งนักสู้ในอุดมคติของมัน

“ข้าเองก็เช่นกัน” เยี่ยเทียนหยางยิ้มน้อยๆ ตอบ “แต่ที่ข้าคิดเช่นนี้ไม่เพียงเพราะต้องรับช่วงสืบต่อจากท่านพ่อหรอกนะ”

โหวอิงจื้อแค่นยิ้ม ในใจมันกระจ่างแจ้ง สหายรักผู้นี้คงไม่มีโอกาสได้สวมชุดดำของสายพลอีกา

มันไม่อยากคิดเรื่องนี้อีกและอยากเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างมาก จึงระลึกถึงคำถามหนึ่งในใจ

“ใช่แล้ว มีเรื่องหนึ่งข้าที่อยากถามนานมากแล้ว…เห็นศิษย์พี่ที่พิการถืออาหารและเสื้อผ้าเดินไปทางป่าด้านหลังอารามอวี้เจินอยู่เนืองๆ ทำเช่นนั้นเพราะเหตุใด”

เยี่ยเทียนหยางพอได้ยิน ใบหน้าแดงเรื่อแต่เดิมพลันเปลี่ยนเป็นซีดเซียว เมื่อโหวอิงจื้อมองเห็นก็รู้ว่าตนเองถามคำถามที่ไม่ปกติอย่างยิ่งเข้าแล้ว