ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

แต่คณะพ่อค้ายังมิได้เดินออกจากเขตเมืองหลวง โจรภูเขาก็บุกมา

ซ่งหลีหาได้มองเห็นว่าเรื่องราวเกิดขึ้นอย่างไรไม่ นางเพียงหลบอยู่ในห้องรถม้าที่โคลงเคลงไม่หยุดนั้นอย่างหวาดกลัว ด้านนอกถ่ายทอดเสียงร้องอันน่าเวทนาและเสียงตะโกนเข่นฆ่ามาอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าผู้สร้างความเสียหายหรือผู้ได้รับความเสียหาย เสียงร้องล้วนประหนึ่งสัตว์ป่า

ของเหลวสีเข้มสาดมาบนหน้าต่างกระดาษของรถม้าจากด้านนอก

ซ่งหลีหวนนึกถึงวันที่แสนน่ากลัวนั้นเมื่อหลายเดือนก่อน ก่อนหน้าที่ตนเองหมดสติ มองเห็นโลหิตสดของซ่งเจินผู้เป็นบิดาสาดกระเซ็นออกมาจากร่าง…

นอกห้องรถม้าค่อยๆ เงียบลง มีคนกำลังครวญครางด้วยความเจ็บปวด ต่อด้วยเสียงดังประหลาด จากนั้นเสียงครวญครางก็…หยุดลงแล้ว

ซ่งหลีคิดว่า เป็นข้า โชคร้ายของข้าทำร้ายคนเหล่านี้จนตาย

ดวงตากลมโตทั้งสองของนางมองดูประตูรถอย่างหวาดหวั่น ในใจปรารถนามิให้มีคนมาเปิดมันออก ให้โจรภูเขานอกรถหานางไม่พบแล้วจากไป…แต่ขณะเดียวกันนางกระจ่างแจ้งอย่างมากว่าตนเองไม่มีโชคดีเช่นนี้

ในขณะที่แสงแดดส่องเข้ามาผ่านช่องประตู ซ่งหลีก็หลั่งน้ำตาออกมาแล้ว

ตรงหน้าคือโจรภูเขาโสมมกลุ่มหนึ่ง แต่ละคนถืออาวุธเปื้อนเลือด ใช้แววตาเหมือนหมาป่าจ้องมองนาง

ซ่งหลีคิดว่าเฉินดาบปีศาจที่ถูกเสี่ยวลิ่วเอาชนะในกระบวนเดียวผู้นั้นคงจะเป็นคนเช่นโจรภูเขาเหล่านี้กระมัง?

หากว่าเป็นแต่ก่อน ขอเพียงกล่าวคำว่าสำนักชิงเฉิงออกมา คนเหล่านี้คงไม่มีสักคนกล้าแตะนางแม้ผมสักเส้น แต่วันนี้ซ่งหลีมิกล้ากล่าวเป็นอันขาด บนโลกไม่มีสำนักชิงเฉิงอีกแล้ว ในโจรภูเขาเหล่านี้ เป็นไปได้มากว่าอาจเคยได้รับการสั่งสอนจากคนของสำนักชิงเฉิงมาก่อน หากกล่าวออกมาจุดจบอาจเพียงน่าสังเวชยิ่งกว่าเดิม

แววตาที่แสดงออกมาหลังสังหารผู้คนของโจรภูเขา ทำให้ซ่งหลีนึกถึงศิษย์อู่ตังสวมชุดดำกลุ่มนั้นที่ขึ้นเขาชิงเฉิงมาในวันนั้น หมาป่าฝูงนั้นที่ดุร้ายกว่าร้อยเท่า แต่ผู้ที่ซ่งหลียินยอมเผชิญหน้าเสียยังดีกว่าคือพวกมัน

…หากในวันนั้นถูกพวกมันสังหารด้วยกระบี่เดียวยังจะดีเสียกว่า

โจรภูเขาคนหนึ่งที่ดูเหมือนเป็นหัวโจกยื่นมือออกมาจับคางของซ่งหลีเอาไว้ สายตาแสดงความปรารถนาอันชั่วร้ายอย่างเห็นได้ชัด มุมปากยังมีน้ำลายไหลนอง

ซ่งหลีหวนนึกถึงจูบที่เคยกระทำกับโหวอิงจื้อในป่าเขา แขนของโหวอิงจื้อครั้งเยาว์วัย ทว่าแข็งแรงและเปี่ยมด้วยไออุ่นร้อนกอดนางไว้เบาๆ นางทำเหมือนล้อเล่น แท้จริงในใจมาดมั่น เงยหน้าให้กลีบปากของตนประทับแนบริมฝีปากของมัน…

ความทรงจำนี้กลายเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตซ่งหลี แต่แม้กระทั่งสิ่งนี้ก็กำลังจะถูกทำลายเป็นผุยผง

ยามนี้กลับมีคนผู้หนึ่งยื่นมือออกมา จับแขนของหัวโจกโจรภูเขาผู้นั้นเอาไว้ หัวโจกเก็บรอยยิ้มทันที และรีบปล่อยแก้มของซ่งหลี แสดงชัดว่าผู้ที่มาใหม่นี้มีตำแหน่งสูงยิ่งกว่าเจ้าหัวโจกเล็กๆ นั่น

มันผู้นั้นสวมชุดเปื้อนเลือดเช่นกัน เพียงแต่ใช้ของดีกว่าโจรภูเขาคนอื่นทั้งหมด

มันดึงซ่งหลีเข้ามาใกล้ประตูรถ มองดูใบหน้าและร่างกายของนางอย่างละเอียดภายใต้แสงอาทิตย์

“นี่คือสินค้าชั้นดี ห้ามย่ำยี”