ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

ในขณะเดียวกันซ่งหลีเองก็มองเห็นใบหน้าของเจ้าบ้านผู้นี้ บนหน้าหลายแห่งล้วนเป็นรอยแผลเป็น โดยเฉพาะสองขีดที่แก้มและกรามดูสะดุดตาที่สุด เหมือนเคยมีสิ่งของอะไรทะลุผ่านปากแผลสองอันนี้

เจ้าบ้านมองซ่งหลีนานที่สุด

“ประเสริฐมาก” สุดท้ายมันกล่าวเพียงประโยคเดียว แล้วจึงไปจากบริวารถือโคมทั้งสองคน

ซ่งหลีที่ยืนอยู่ในความมืดยังคงไม่รู้ว่า สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าตน เป็นโชคชะตาเช่นไร

“การพบพานของข้ากับเจ้า หาได้บังเอิญไม่”

ขณะเหยาเหลียนโจวกล่าว เท้าเปล่าทั้งสองไถลไปบนพื้นไม้กระดานอย่างช้าๆ ในขณะเดียวกันเอวย่อบิด ไหล่ผายออก ทุกอย่างล้วนประสานกัน ร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่า กล้ามเนื้อขาวผ่องมันขลับทุกท่อนล้วนแฝงพลังยืดหยุ่นดีดสะท้อน

อินเสี่ยวเหยียนรู้ว่าได้เข้ามาที่นี่ในขณะนี้ มองเห็นเจ้าสำนักอู่ตังฝึกยุทธ์ด้วยตาตัวเอง คือโอกาสที่คนบนโลกมากมายใฝ่ฝันแต่มิอาจได้รับ สิ่งนี้แม้ไม่มีความหมายกับนางที่ไม่เป็นวรยุทธ์แม้แต่น้อย แต่นางก็มิอาจไม่คิดถึงระยะห่างระหว่างตนเองและบุรุษผู้นี้

ใต้รูปปั้นเทพใหญ่ยักษ์นั้น อินเสี่ยวเหยียนรู้สึกถึงความเล็กกระจ้อยของตนเองชัดเจนขึ้นกว่าเดิม

นางเริ่มเสียใจว่าเพราะเหตุใดตนเองจึงดื้อรั้นจะติดตามมันมา

…เขาอู่ตังอันมหึมา กลับหาได้มีที่ให้นางพักพิงไม่

“ตอนนั้นข้าพักที่ซีอาน เข้าหอนางโลม เพราะมีเหตุผล”

เหยาเหลียนโจวยืนย่อขา รำท่า ‘เยื้องร่างทุบ’ ช้าๆ พลางกล่าวไปด้วย

อินเสี่ยวเหยียนไม่อยากฟังต่อไปอีกแล้ว แน่นอน หอนางโลมเปิดขึ้นเพื่อบุรุษ บุรุษไปหอนางโลมก็ย่อมมีเหตุผลของมัน…

“ข้าไปหอนางโลม เพราะคิดถึงอาจารย์ของข้า”

เหยาเหลียนโจวรำจนถึงท่าจบสุดท้าย แขนทั้งสองค่อยๆ ลดลง ขาทั้งสองยืดตรง พ่นลมหายใจอันยาวเหยียดเฮือกหนึ่งออกมา บนทรวงอกอันแข็งแรงล้วนเต็มไปด้วยเหงื่อ

…ขณะฝึกยุทธ์ร่ายรำเพลงมวยห้ามเอ่ยปากพูดคุย โดยเฉพาะฝึกวิทยายุทธ์ภายในที่มุ่งเน้นการหายใจยาวและลึกระดับนี้ เหยาเหลียนโจวคุยไปรำไปจนเพลงมวยจบชุดกลับไม่หอบหายใจแม้แต่น้อย เห็นได้ถึงความลึกล้ำของวรยุทธ์มัน ร่างกายเองก็แข็งแรงเป็นปกติแล้วหลังจากถูกพิษ

อินเสี่ยวเหยียนได้ยินมันกล่าวเช่นนี้ก็รู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง

อาจารย์?

“ตอนที่ข้าอายุสิบหกปี อาจารย์พาข้าลงเขาขึ้นม้าเร็วไปที่เมืองกู่เฉิง” เหยาเหลียนโจวเช็ดเม็ดเหงื่อบนหน้าผาก เดินไปเบื้องหน้าอินเสี่ยวเหยียน “พวกเราเข้าหอนางโลมแห่งหนึ่งที่ใหญ่ที่สุดในเมือง อาจารย์ล้วงเงินตำลึงออกมาให้ข้าซื้อนางคณิกาที่งดงามที่สุดที่นั่น นั่นคือรสชาติที่ข้าลิ้มลองสตรีครั้งแรก”

หน้าของอินเสี่ยวเหยียนแดงจนเห็นได้ชัด แทบอยากจะป้องหูไม่ฟังแล้ว แต่สายตาของเหยาเหลียนโจวบ่งบอกว่านี่คือเรื่องที่สำคัญอย่างมากต่อนาง

“อาจารย์ทำเช่นนี้เพื่อจะให้ข้าไม่ถูกสตรีมอมเมาได้ง่ายดายในภายหลัง”