ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

มันแหงนมองหน้าของเทพเสวียนอู่ราวกับมองเห็นกงซุนชิงผู้เป็นอาจารย์ที่ล่วงลับไปแล้วจากที่นั่น

“ในวันนั้นอาจารย์บอกข้าว่านักสู้ผู้หนึ่งมิอาจยอมจำนนต่อสิ่งใดๆ แม้กระทั่งความชอบที่มีต่ออิสตรี”

มันลดสายตาลงมามองตาอินเสี่ยวเหยียน

“สิบกว่าปีมานี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจคำพูดนี้ของเขา เนื่องเพราะข้าหาได้มีสตรีที่ชอบไม่ หรือสมควรกล่าวว่า ข้ายังมิได้พบกับสตรีที่ข้าปรารถนาและชมชอบ กระทั่งตอนนี้”

เหยาเหลียนโจวจับมือของอินเสี่ยวเหยียนไว้ นางรับรู้สัมผัสเสียดสีจากหนังด้านกลางฝ่ามือที่เกิดจากการฝึกกระบี่เช้าค่ำของมัน ทั้งหยาบกร้านทั้งแข็ง แต่ก็กลับมีความอ่อนโยนอย่างประหลาด

“ข้าไม่รู้ว่าจะบอกความในใจของข้าต่อเจ้าอย่างไร อยู่ที่นี่ไม่เคยมีคนสอนข้า” ขณะเหยาเหลียนโจวกล่าวคำ มันปราศจากความเชื่อมั่นในตนเองและความผ่อนคลายในยามปกติ เห็นได้ชัดว่าพยายามอย่างมาก แต่กลับไม่สบายใจอยู่บ้าง ถ้อยคำเองก็เร่งขึ้น “ระหว่างทาง ความจริงข้าอยากพาเจ้ากลับมาอย่างมาก…แต่ข้าไม่รู้ว่าหลังกลับมาข้าจะให้อะไรเจ้าได้ และไม่รู้ว่าในใจเจ้าคิดเช่นไร…ด้วยเหตุนี้จึงถามเจ้าเช่นนั้น เคราะห์ดี เจ้าเลือกกลับมากับข้า”

รักคนผู้หนึ่ง คือต้องเปิดตัวเองต่ออีกฝ่ายอย่างไม่กักเก็บไว้แม้แต่น้อย แม้ว่าจะเป็นจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุด แต่สันดานนักสู้ของเหยาเหลียนโจวกลับต่อต้านการอ่อนข้อไม่หยุด ในเรื่องความรัก มันเปรียบเสมือนเด็กน้อย

อินเสี่ยวเหยียนทนไม่ไหวอีกต่อไป นางโถมเข้าในอ้อมอกอันร้อนผ่าวของเหยาเหลียนโจว

“เมื่อครู่มองเห็นศิษย์เหล่านั้นด้านนอก เจ้าสมควรเข้าใจว่าสิ่งที่ข้าแบกรับสำคัญเพียงไร มีคนเท่าใดฝากฝังชีวิตและความหวังไว้บนตัวข้า ด้วยเหตุนี้ข้ามิอาจให้คำมั่นสัญญากับเจ้าได้มากนัก แม้ว่าเจ้าจะไม่เห็นข้าบ่อยๆ แต่ข้ายังคงอยากให้เจ้าอยู่ข้างกายข้ายิ่งนัก ได้ไหม”

บุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด ก็มักจะเห็นแก่ตัวที่สุดในขณะเดียวกัน

…แต่การรักคนผู้หนึ่ง จะไม่มีวันเลือกรักเพียงด้านที่ดีของอีกฝ่ายได้

อินเสี่ยวเหยียนใช้หน้าผากซบบนอกของเหยาเหลียนโจว ก้มหน้าผงกศีรษะ น้ำตาของนางผสมกับเหงื่อร้อนของมัน

ในตอนนี้เหยาเหลียนโจวจึงเข้าใจคำพูดของกงซุนชิงผู้เป็นอาจารย์ อินเสี่ยวเหยียนเองก็เพิ่งเข้าใจคำพูดของซูเฉียวทั้งหมด

นั่นมิใช่คำเตือน แต่เป็นความอิจฉา…ซูเฉียวที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก อิจฉาอินเสี่ยวเหยียนที่ชอบบุรุษผู้หนึ่งโดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา แม้บุรุษผู้นั้นมิอาจนำความสุขมาให้นาง

ความกล้าระดับนี้ ไม่ด้อยไปกว่าความปรารถนาเดิมในการมุ่งหมายครอบครองยุทธภพของนักสู้อู่ตัง

ซีเสี่ยวเหยียนกลับถึงที่พักที่ตั้งอยู่ตรงไหล่เขาด้านตะวันออก เป็นเรือนสีเทาดูเรียบง่ายแฝงอยู่ในป่าเขา พื้นที่กว้างขวาง พักอาศัยได้ห้าหกสิบคน เป็นเรือนพักของศิษย์ระดับสูงหลังหนึ่งในสำนักอู่ตัง

ในเรือนปัดกวาดจนสะอาดอย่างมาก แต่เครื่องเรือนไม่ครบถ้วนอย่างยิ่ง เตียงนอนเรียงติดกันเป็นแถวๆ อย่างเป็นระเบียบ บนผนังแขวนเครื่องแบบสำหรับผลัดเปลี่ยน อาวุธใช้ฝึกฝนและอุปกรณ์ชนิดต่างๆ เต็มไปหมด สิ่งเดียวที่เรียกได้ว่าเป็นเอกลักษณ์คือตู้หนังสือเล็กๆ หลังหนึ่ง ยัดไว้ด้วยตำราวรยุทธ์ที่ทั้งเก่าและขาดหลายแถว

ซีเสี่ยวเหยียนเดินไปหน้าเตียงของตนเอง กลับเห็นคนผู้หนึ่งนั่งอยู่ เป็นเฉินไต้ซิ่วศิษย์พี่สายเต่าพิทักษ์กำลังถือชุดดำตัวหนึ่งเอาไว้และก้มหน้าใช้เข็มกับด้ายเย็บอะไรบางอย่างอยู่