ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

เฉินไต้ซิ่วพบว่าศิษย์น้องกลับมาก็เพียงผงกศีรษะเล็กน้อยและกล่าว “ใกล้เสร็จแล้ว รออีกสักครู่” มันก้มหน้าเย็บด้ายอีกครั้ง

ซีเสี่ยวเหยียนไม่รู้สาเหตุ ได้แต่นั่งอยู่บนเตียงว่างเปล่าอีกตัวหนึ่งด้านข้าง มันอดมิได้ที่จะยื่นมือไปลูบไม้กระดานเตียง เตียงตัวนี้เป็นของซีเจาผิงพี่ชายมัน บนไม้กระดานเตียงมีหลุมยุบรุนแรงอย่างเห็นได้ชัดเจนด้านหนึ่งอันเกิดจากไหล่ขวาประหลาดนั้นของพี่ชาย มันนิ่งเงียบไม่เอ่ยคำ

“เสร็จแล้ว” คิ้วทั้งสองของเฉินไต้ซิ่วกระตุก มันกัดด้ายดำจนขาด กางชุดดำในมือออก

ซีเสี่ยวเหยียนจึงมองเห็น ที่แท้เป็นชุดต่อสู้ดำของสายพลอีกา ตรงอกซ้ายเย็บสัญลักษณ์ปลาหยางตัวขาวตาดำของไท่จี๋

“ข้าบอกกับรองเจ้าสำนักซือซิงเฮ่าแล้ว มันเองก็เห็นด้วย” เฉินไต้ซิ่วกล่าว “จากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าย้ายจากสายเต่าพิทักษ์เป็นศิษย์สายพลอีกา ออกศึกทัพหน้าจึงเหมาะสมกับเจ้าที่สุด”

“ขอบคุณ…” ซีเสี่ยวเหยียนหยิบชุดดำมา ดวงตาทั้งสองเปียกชุ่ม นี่คือชุดต่อสู้สีเดียวกันกับพี่ชาย

…ข้าจะสะสางภารกิจที่พี่ยังทำไม่สำเร็จ

แม้ว่าเพิ่งกลับบ้านไม่นาน ซีเสี่ยวเหยียนก็ร้อนใจจนรอจะไปฝึกยุทธ์ไม่ไหวแล้ว มันผลัดเปลี่ยนสวมเครื่องแบบสายพลอีกา รู้สึกว่าด้านขวาเย็บแขนเสื้อกว้างยาวเป็นพิเศษช่วงหนึ่ง เหมาะกับแขนขวาประหลาดของมันพอดี ซีเสี่ยวเหยียนมองเฉินไต้ซิ่วอย่างซาบซึ้ง อีกฝ่ายก็แย้มยิ้มให้มัน

“รีบไปสิ ต้องเห็นเจ้ากลัดกลุ้มเช่นนั้นตลอดทาง รำคาญแทบตาย”

ซีเสี่ยวเหยียนถือดาบไม้ขึ้นมา วิ่งออกจากเรือนพักไปยังลานยุทธ์ซิงหนิง (ดาวระยับ) ที่ใช้ฝึกฝนวิชาเป็นประจำทุกวัน ห่างจากทางลาดเขาไปไม่ถึงร้อยฉื่อ

ชื่อ ‘ลานยุทธ์ซิงหนิง’ นี้ เป็นเพราะพื้นลานสองฝั่งล้วนเป็นหินผาประหลาดพิสดารชนิดหนึ่ง ทั่วแผ่นผืนเป็นสีเขียวคราม ในนั้นเต็มไปด้วยแร่จุดเล็กๆ ไม่ชัดเจน ยามมองใกล้ๆ ดูราวกับหมู่ดาวเปล่งแสง โดยเฉพาะเมื่อถึงคืนเดือนเพ็ญ แสงสะท้อนบนจุดแร่นับไม่ถ้วนนั้นชวนให้รู้สึกเหมือนอยู่ท่ามกลางทะเลดาว

ซีเสี่ยวเหยียนเข้าสู่ลานยุทธ์แล้ว เห็นจำนวนผู้ฝึกยุทธ์มีเพียงครึ่งเดียวก็รู้ว่าทัพเดินทางไกลซื่อชวนที่รองเจ้าสำนักเยี่ยเฉินยวนเป็นผู้นำยังไม่กลับมา

มันมองเห็นที่มุมหนึ่งของลานยุทธ์ เจียวหงเยี่ยกำลังอยู่เพียงลำพัง ใช้มือซ้ายแสดงท่าทางกระบวนท่ากระบี่

ศึกหลังคาหออิ๋งฮวาที่ซีอาน แขนซ้ายเจียวหงเยี่ยถูกมีดบินของเลี่ยนเฟยหงปักเข้า ยังดีที่มิได้รับบาดเจ็บจนถึงเส้นเอ็น ระหว่างการเดินทางได้หายเป็นปกติแล้ว แต่กระบี่ตามลักษณ์สกัดชีพจรของถงจิ้งกลับทำลายการใช้แรงของข้อมือขวาของมัน วิชากระบี่ที่ตรากตรำร่ำเรียนมาสิบกว่าปีสูญเสียไปในชั่วพริบตา

แต่เจียวหงเยี่ยเริ่มฝึกกระบี่มือซ้ายแล้ว เพลงกระบี่มือขวาไม่เหลือ แต่เพลงกระบี่ในหัวสมองและในใจยังอยู่ นักสู้สายพลอีกามิใช่ผู้ที่จะล้มเลิกง่ายดายเช่นนั้น ต่อให้ต้องใช้ฟันกัดด้ามกระบี่ มันก็จะฝึกต่อไป

ระหว่างกลุ่มคนที่ซีเสี่ยวเหยียนเดินผ่านเข้าลานยุทธ์ ไม่มีผู้ใดทักทายถามสารทุกข์สุกดิบมัน ทุกคนล้วนยุ่งอยู่กับการตั้งใจฝึกซ้อม บรรยากาศเย็นชาประเภทนี้ซีเสี่ยวเหยียนคุ้นเคยนานแล้ว ซ้ำยังเห็นเป็นเรื่องธรรมดา ขณะตัวมันเองฝึกยุทธ์ก็เป็นเช่นเดียวกัน