ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

ระหว่างทางมันมองเห็นคนผู้หนึ่งยันไม้เท้าเอาไว้ ขาขวาเป๋บวมอย่างร้ายแรงยิ่งนัก กลับยังชี้แนะผู้อื่นในการฝึกฝนบนลาน มันคือเลี่ยวเทียนอิงศิษย์พี่ชั้นสูงสายเต่าพิทักษ์ ยอดฝีมือที่ตรงหน้าอกมีสัญลักษณ์ไท่จี๋ ครึ่งปีก่อนศิษย์พี่เลี่ยวประกาศเป็นตัวสำรอง เตรียมท้าประลองกับรองเจ้าสำนักซือซิงเฮ่า ที่แท้ศึกนี้เสร็จสิ้นแล้ว

ด้านข้างลานยุทธ์ก็มีคนที่มิได้กำลังฝึกยุทธ์ เป็นฝูหยวนป้าและถังเลี่ยงที่เพิ่งกลับขุนเขา พวกมันกำลังพูดคุยอยู่กับศิษย์พี่ตาเดียวแขนขาพิการคนหนึ่งอยู่ ซีเสี่ยวเหยียนจำได้ว่าเป็นศิษย์พี่เจียงหนิงเอ้อร์ เจียงหนิงเอ้อร์แม้รับหน้าที่เพียงจัดการงานจิปาถะที่ลานยุทธ์ชางอวิ๋นขั้นแรกสุด แต่มันเป็นห่วงกิจการสำนักอย่างยิ่งมาโดยตลอด มักช่วยเหลือทุกแห่งบนเขาอู่ตัง มันตั้งใจมา ย่อมอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่ซีอาน ซีเสี่ยวเหยียนเห็นแล้วก็มิได้รู้สึกประหลาดใจ

ซีเสี่ยวเหยียนเดินไปหน้ามนุษย์ไม้ที่ใช้ฝึกอาวุธตัวหนึ่ง มนุษย์ไม้นั้นทุกแห่งล้วนเป็นรอยขีดข่วน ผ้าป่านที่ห่อหุ้มบนร่างเองก็มีหลายแห่งขาดทะลุ เผยหญ้าฟางใต้ผืนผ้าออกมา

แขนขวาที่ถือดาบของซีเสี่ยวเหยียนกลับมิได้ฟันออก เพียงพลิกมือจับไว้ และตั้งหมัดซ้ายโจมตีตำแหน่งทรวงอกของมนุษย์ไม้นั้น

หลายเดือนระหว่างเดินทางกลับ ทุกวันมันมิอาจไม่หวนนึกถึงฉากต่อสู้กับจิงเลี่ย ศัตรูคู่แค้นที่สังหารพี่ชายอยู่ตรงหน้าตนเอง มันกลับพลาดโอกาสสังหาร ซ้ำยังถูกฝ่ายตรงข้ามทุ่มจนเกือบตาย ในใจมันบังเกิดความเสียใจและละอายอย่างแรงกล้าขึ้น

…หากว่าข้าฟังคำของท่านพี่

แขนซ้ายของมันออกแรงเหวี่ยงชกอีกครั้ง ครั้งนี้โจมตีด้วยหมัดพิฆาตสองภวะวิชาสันทัดขณะยังมีชีวิตของพี่ชาย หลังหมัดหมุนบิดสู่ด้านใน คมหมัดต่อยข้างลำคอมนุษย์ไม้อย่างแรงจากด้านข้าง เนื่องเพราะความสัมพันธ์ของการออกแรงจำเพาะ กำปั้นกระทบถูกไม้หาได้ดีดออกไม่ แต่กลับติดหนึบกับมนุษย์ไม้เหมือนแส้อ่อน หมัดนี้ของซีเสี่ยวเหยียนมีพลังคล้ายของพี่ชายเจ็ดแปดส่วนแล้ว

ยามนี้ซีเสี่ยวเหยียนหวนระลึกถึงวิธีต่อสู้ของพี่ชาย ซ้ำยังจินตนาการว่าขณะมันต่อสู้กับจิงเลี่ยเป็นเช่นไร

ขณะซีเสี่ยวเหยียนคิด มือซ้ายก็ชกออกไปหลายหมัดติดต่อกัน ท่วงท่าของมันเองก็ปรับเปลี่ยนแล้ว เปลี่ยนเป็นท่าต่อสู้ตะแคงตัวหาศัตรูคล้ายซีเจาผิง มันไม่มีโล่แขนมือขวาดั่งหินผานั้นเหมือนพี่ชายไว้ป้องกัน แต่มันมีดาบ

มือขวาใช้ดาบยาวต่างโล่ มือซ้ายใช้พลังอ่อนเหวี่ยงหมัด…ซีเสี่ยวเหยียนเริ่มจับจุดว่าจะนำวิธีโรมรันประชิดตัวของพี่ชายมาผสมผสานในวิชายุทธ์ของตนเองเช่นไร

เอาล่ะ! ขอเพียงฝึกหมัดพิฆาตสองภวะได้ ดาบขวาหมัดซ้ายก็ชดเชยส่วนที่ขาดของการต่อสู้ระยะประชิดของข้าได้…

หลังซีเสี่ยวเหยียนเหวี่ยงหมัดออก กลับพลันแปรหมัดเป็นกรงเล็บ จับส่วนไหล่ของมนุษย์ไม้เอาไว้ดึงตัวเองให้ใกล้ยิ่งขึ้น

มิใช่…จิงเลี่ยผู้นั้นยังกระทำการพันตูระยะใกล้กว่าได้! หมัดพิฆาตสองภวะยังไม่เพียงพอที่จะใช้รับมือมัน…ยังต้อง…

ยามนี้มันก้มหน้ามองดูตำแหน่งอกซ้ายของเครื่องแบบตนเอง ปลาหยางไท่จี๋ครึ่งซีก ในสายตามันกลับมองเห็นเพียงอีกครึ่งซีกที่ขาดหาย

ซีเสี่ยวเหยียนปล่อยมนุษย์ไม้ เดินทั่วลานยุทธ์ซือหนิง ในที่สุดก็หาซั่งซื่อหลางพบ