ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

ใต้อาภรณ์นั้นซั่งซื่อหลางยังคงใช้แถบผ้าพันทรวงอก หมัดแขนเกราะไขว้แยกทองที่หยวนซิ่งหลวงจีนเส้าหลินต่อยทรงพลังโดยแท้ บาดแผลภายในของซั่งซื่อหลางยังไม่หายดีทั้งหมด ออกแรงหายใจยังคงมีความเจ็บปวด ทำได้เพียงฝึกซ้อมกระบวนท่าเบาๆ ไม่อาจฝึกฝนสุดแรงได้

“ชี้แนะเคล็ดลับของไท่จี๋แปรพลังจับทุ่มให้ข้าได้ไหม” ซีเสี่ยวเหยียนไม่แม้แต่จะทักทาย มันกล่าวต่อศิษย์พี่ซั่งซื่อหลางโดยตรง “ไม่มีสิ่งนี้ วรยุทธ์ของข้าก็ยังมีจุดอ่อน ภายหน้ายังคงสู้นักล่าผู้นั้นมิได้!”

ใบหน้าราบเรียบและธรรมดาของซั่งซื่อหลางไม่มีการตอบสนองอะไร แต่มันหยุดมือลง

“มีเงื่อนไข”

ซีเสี่ยวเหยียนตกตะลึง การแลกเปลี่ยนความรู้ด้านวรยุทธ์หรือชี้แนะซึ่งกันและกันระหว่างสหายร่วมสำนักอู่ตังไม่เคยมีความเห็นแก่ตัวมาก่อน

“เจ้าเองก็ต้องชี้แนะแนวทางการออกแรงของขั้วหยางให้ข้า” ซั่งซื่อหลางกล่าวสืบต่อ “พบเจอเจ้าโล้นเส้าหลินนั่นคราวหน้า ข้าจะแสดงความเคารพคืนมันด้วยกำปั้นที่แกร่งกว่าแข็งกว่า”

“ได้!” ซีเสี่ยวเหยียนตอบอย่างตื่นเต้น

เดิมซั่งซื่อหลางยิ้มน้อยมาก แต่ยามนี้ก็อดมิได้ที่จะเผยฟันออกมา

คนทั้งสองล้วนตัดสินใจแล้วว่าขณะพบพานศัตรูเก่าครั้งหน้า สิ่งที่ติดบนหน้าอกตนเองจะเป็นสัญลักษณ์ไท่จี๋แบบสมบูรณ์

สิ่งที่น่าเสียดายคือเจ้าสำนักเหยาให้สัญญาสงบศึกห้าปีต่อหน้าทั้งยุทธภพไปแล้ว หมายความว่าแม้ซีเสี่ยวเหยียนจะฝึกได้เร็วเพียงไร แต่ประลองกับจิงเลี่ยอีกครั้งก็ต้องเป็นเรื่องในห้าปีหลัง

ครั้นคิดถึงสิ่งนี้ ซีเสี่ยวเหยียนก็ใจร้อนจนจะเป็นบ้า มันมิอาจรอคอยได้ยาวนานขนาดนั้น

…โดยเฉพาะมันรู้ว่าข้างกายจิงเลี่ย ยังมีคนที่มันอยากพบยิ่งกว่าคนหนึ่ง

ประกายดาบที่ทั้งยาวทั้งโค้งนั้น ดุจมวยผมของเมฆ กล้ามเนื้อมันขลับสีน้ำตาล ใบหน้างดงามที่มีประกายความกล้าคุกคามคนขณะต่อสู้…

ซีเสี่ยวเหยียนราวกับยกดาบไม้ยาวขึ้นอย่างไร้สติ ชี้ไปยังสถานที่ไกลโพ้นล่างเขา

ในใจมันกำลังคิดว่าต้องพบนางอีก ไม่ว่าต้องทุ่มเทเพียงใด

ติดตามเรื่องราวทั้งหมดในนิยายฉบับเต็ม