ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

เพราะเหตุใด…ข้าศิษย์อู่ตังตรงหน้าผู้นี้คือคนที่ท่านสมควรเฝ้าปรารถนาต่างหาก! เหตุใดท่านให้ความสำคัญคนผู้นั้นยิ่งกว่า

คำกล่าวของโหวอิงจื้อนั้น เหยาเหลียนโจวมิได้เห็นด้วยเลยแม้แต่น้อย

ในหออิ๋งฮวา มันมองเห็นความมั่นใจในตนเองและความทะนงของเยียนเหิงด้วยตาตัวเอง หากว่านิสัยของเยียนเหิงขณะอยู่ที่เขาชิงเฉิงเมื่อก่อนอ่อนแอเช่นนั้นประหนึ่งที่โหวอิงจื้อกล่าวจริงๆ ประสบการณ์แสนสั้นไม่กี่เดือนนี้หลังจากสำนักชิงเฉิงถูกทำลายก็ได้ทำให้มันเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง หากสำนักชิงเฉิงยังคงอยู่ เยียนเหิงคงไม่กลายเป็นบุคคลที่แม้แต่เหยาเหลียนโจวเองจะสนใจ

ยิ่งเป็นนักสู้แข็งแกร่งหาญกล้า สวรรค์ยิ่งประทานอุปสรรคและความท้าทายที่ไม่ธรรมดามาให้…เหยาเหลียนโจวเชื่อมั่นเช่นนี้อย่างปราศจากความสงสัย

เหยาเหลียนโจวถามโหวอิงจื้ออีกว่ารู้จักจิงเลี่ย ถงจิ้ง และหู่หลิงหลันหรือไม่ โหวอิงจื้อส่ายหน้า หมายความว่าพวกพ้องแปลกประหลาดเหล่านี้ของเยียนเหิงล้วนเป็นผู้ที่เพิ่งพบพานหลังออกจากเขาชิงเฉิง พรหมลิขิตนี้ได้พิสูจน์มุมมองต่อโชคชะตาของเหยาเหลียนโจวยิ่งขึ้น

เหยาเหลียนโจวโบกมือเป็นนัยให้โหวอิงจื้อออกไปได้แล้ว โดยมิได้ถามเรื่องที่เกี่ยวกับโหวอิงจื้อสักประโยคเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ

…อันที่จริงหากเปลี่ยนเป็นยามปกติ เหยาเหลียนโจวต้องสนใจศิษย์ที่มาเข้าร่วมอู่ตังด้วยตัวเองหลังสำนักเดิมถูกทำลายผู้นี้เป็นแน่ แต่บังเอิญในยามนี้หัวใจของเหยาเหลียนโจวได้ถูกผู้อื่นและเรื่องมากมายยึดครองแล้ว จึงมองข้ามโหวอิงจื้อไป

โหวอิงจื้อก้าวออกจากประตูตำหนักเจินเซียน เงยหน้ามองดูแสงอาทิตย์ที่ยังคงแรงกล้า มันรู้สึกว่าวันนี้คือวันที่แย่ที่สุดนับแต่ขึ้นเขาอู่ตังมา

ภาพลักษณ์ของเยียนเสี่ยวลิ่วสลัดไม่หลุดไปจากหัวสมองมัน…โดยเฉพาะตอนที่มันจินตนาการว่าบนร่างเสี่ยวลิ่วกำลังพกกระบี่พยัคฆ์มังกรคู่ผู้เมียที่สืบทอดปณิธานสำนักชิงเฉิงเอาไว้

ไม่…เส้นทางที่ข้าเดินต่างหากถูกต้อง เข้าร่วมสำนักอู่ตังศึกษาเพลงกระบี่ชั้นสูงสุด ขอเพียงข้าอดทนฝึกหนัก ภายหน้าต้องแข็งแกร่งกว่าเสี่ยวลิ่วอย่างมากเป็นแน่! ห้าปี หกปีให้หลัง มือกระบี่เลื่องชื่อในยุทธภพคนแรกต้องเป็นข้า!

มันสวมรองเท้าที่วางไว้หน้าประตูอารามไปพลางซ้ำยังมองดูอินเสี่ยวเหยียนที่นั่งอยู่บนขั้นบันไดหินไปพลาง อินเสี่ยวเหยียนเองก็ยิ้มน้อยๆ พยักหน้าให้มันอีกครั้ง

โหวอิงจื้อพลันนึกถึงซ่งหลี เป็นเพราะเรื่องของเยียนเสี่ยวลิ่วและเพราะดรุณีที่ลักษณะคล้ายคลึงกับซ่งหลีเล็กน้อยตรงหน้านี้

ในวันนั้นมันทิ้งซ่งหลีไว้คนเดียวแล้วจากไปอย่างเร่งรีบ มิได้อธิบายกับนางสักประโยคเดียว มิได้พิจารณาสักนิด ระหว่างกระบี่กับนาง มันเลือกได้อย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย ในหลายเดือนมานี้ถึงขั้นไม่เคยคิดถึงนางเลยสักครั้งเดียว

แต่ตอนนี้เห็นอินเสี่ยวเหยียนผู้แสนน่ารักตรงหน้า อดมิได้ที่จะทำให้มันเกิดความคิดถึงขึ้นมา

มีเรื่องราวเรื่องหนึ่ง โหวอิงจื้อไม่เคยกล่าวกับเสี่ยวลิ่วมาก่อน มันกับเสี่ยวหลีเคยลอบจูบกันในป่าเขาครั้งหนึ่ง

โหวอิงจื้อเคยคิดว่าชั่วชีวิตของตนเองจะจำความรู้สึกสัมผัสอันยอดเยี่ยมจากริมฝีปากอันอ่อนนุ่มนั้นของนางได้ แต่หวนนึกขึ้นมาตอนนี้ราวกับเปลี่ยนเป็นความทรงจำอันแสนไกลไปแล้ว…