ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

…เสี่ยวหลี ขณะนี้เจ้าอยู่ที่ใด

นางไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใด

และไม่รู้ว่าวันนี้คือวันอะไร รู้เพียงผ่านมานานมาก นานมากๆ แล้ว และเดินบนเส้นทางที่ไกลมาก ไกลยิ่งนัก มิอาจจินตนาการได้ว่าขณะนี้ห่างไกลจากเขาชิงเฉิงเท่าใด

ในวันเวลาเหล่านี้ ซ่งหลีคิดไม่หยุดว่าชาติก่อนตนเองทำเรื่องร้ายอันใหญ่หลวงอะไรหรือไม่ ชีวิตที่เงียบสงบแต่เดิม วันแห่งเคราะห์กรรมวันนั้น เพียงพริบตาก็พังทลายสิ้น เด็กชายสองคนที่เคยเชื่อใจที่สุดในชีวิตสิบห้าปี ต่างก็ค่อยๆ ทิ้งนางไป…

ครั้นแล้วก็พบกับเรื่องเช่นนี้อีก

…สวรรค์ต้องเกลียดข้าอย่างยิ่งเป็นแน่กระมัง?

ตกอยู่ในวังวนแห่งโชคชะตา ทุกสิ่งล้วนมิใช่นางตัดสินใจได้เอง

ในวันนั้นเยียนเหิงมอบนางให้คนตำบลเว่ยเจียงดูแล ตนเองเหยียบบนเส้นทางแก้แค้น ไม่นานให้หลังก็มีศิษย์เก่าสำนักชิงเฉิงสองคนขึ้นเขามา

เมื่อก่อนแม้คนทั้งสองล้วนเพียงอยู่ที่เขาชิงเฉิงสามปีกว่า เป็นศิษย์ฝึกปฏิบัติที่ล้มเลิกกลางคัน แต่อาศัยวิชายุทธ์ที่เรียนมา เสาะหาจนได้เฝ้าดูแลและทำงานในบ้านคหบดีเมืองฉงชิ่ง จึงสำนึกในบุญคุณสำนักอย่างมาก พอได้ยินข่าวว่าสำนักชิงเฉิงถูกอู่ตังทำลายล้างก็อดมิได้ที่จะลามาสืบดู พวกมันมองเห็นสภาพอันน่าเวทนาของเรือนเสวียนเหมินด้วยตาตนเอง ลานฝึกเปลี่ยนเป็นสุสานของคนทั่วทั้งสำนักชิงเฉิง ก็รู้สึกปวดใจเป็นที่สุด

พวกมันสอบถามอีกจนได้รู้ว่าในเมือง ณ เชิงเขา ยังคงมีศิษย์น้องซ่งหลีสิ่งล้ำค่าที่ถูกทิ้งไว้ จึงรีบไปเยี่ยมเยือนและปลอบใจนางทันทีก่อนทิ้งเงินไว้จำนวนหนึ่ง ให้ซ่งหลีซื้ออาภรณ์เครื่องใช้

หลังวันนั้นยังไม่ถึงหนึ่งเดือน ซ่งหลีก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่งที่คนทั้งสองให้คนนำมาจากฉงชิ่ง ที่แท้พวกมันสอบถามจากเจ้านายตนเอง รับรู้ว่าดรุณีน้อยของสามีภรรยาค้าผ้าคู่หนึ่งในพื้นที่ป่วยตายเมื่อสองปีก่อน ฮูหยินพ่อค้าจมอยู่ในความเศร้าทุกเมื่อเชื่อวัน จนบัดนี้สภาพจิตใจยังไม่ฟื้นฟูเป็นปกติ พ่อค้าทุกข์ใจไม่หยุดหย่อนจึงคิดรับเลี้ยงดรุณีอายุไล่เลี่ยกันสักคนหนึ่งเพื่อปลอบใจภรรยา แต่จนถึงตอนนี้ยังหาคนที่เหมาะสมไม่พบ จดหมายฉบับนั้นแนะนำให้ซ่งหลีมาฉงชิ่งสักเที่ยวหนึ่ง ไม่แน่ว่าหากถูกชะตากับสามีภรรยาคู่นั้น อาจได้ที่อยู่อาศัยสักแห่ง จดหมายฉบับนั้นยังแนบเงินแท่งหนึ่งเป็นค่าเดินทาง

ซ่งหลีแม้มิใช่กุลสตรีบ้านคหบดีพ่อค้าขุนนางอะไร แต่ก็เป็นอนุชนสำนักชื่อดังในยุทธภพ ภูมิหลังบริสุทธิ์ หน้าตาก็สะสวย ด้วยเหตุนี้สองคนนั้นจึงกล้าเสนอแนะให้เจ้านายตนเอง ตำบลเว่ยเจียงอย่างไรก็เป็นสถานที่กันดาร ขณะซ่งหลีอยู่ที่สำนักชิงเฉิงไหนเลยจะเคยใช้ชีวิตลำบากพรรค์นี้ หากว่าได้พ่อค้าเมืองใหญ่อุปถัมภ์ ภายหน้าคงได้แต่งกับผู้มีฐานะดีเป็นแน่ ไยมิใช่เรื่องดี ภายใต้การแนะนำคนละคำสองคำของคนในตำบล ซ่งหลีจึงยินยอม คนในตำบลรีบจัดเตรียมเครื่องใช้ในการเดินทางให้นางทันที สองวันให้หลังจึงออกเดินทาง

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นางออกจากเขาชิงเฉิง

…กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้

ซ่งหลีหญิงสาวเยาว์วัยเดินทางไกลเพียงคนเดียวย่อมไม่สะดวกอย่างยิ่ง บังเอิญมีขบวนพ่อค้าซื่อชวนกลางขบวนหนึ่งผ่านทางมาที่เชิงเขาชิงเฉิงพอดี จะเดินทางไปทางตะวันออก ในนั้นมีพ่อค้าเร่จำนวนหนึ่งคุ้นเคยกับคนในตำบล กระนั้นจึงให้พวกมันนำซ่งหลีร่วมเดินทางไปด้วย พ่อค้าในมณฑลเหล่านั้นเองก็เลื่อมใสสำนักชิงเฉิงอย่างยิ่ง เมื่อรู้ว่าซ่งหลีคืออนุชนชิงเฉิงระหว่างทางจึงดูแลนางเป็นพิเศษ