ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 1

เหล่าขอทานขี้ขลาดถูกภาพตรงหน้าทำเอาขวัญกระเจิง พากันวิ่งไปคนละทิศคนละทาง พวกที่กล้าหน่อยและไม่อยากจะทิ้งที่ซุกหัวนอนอันแสนวิเศษอย่างที่นี่ไปต่างก็หลบเข้าตามซอกมุม มองขอทานสติวิปลาสตรงหน้าอย่างระแวดระวัง มีคนตะโกนเสียงสั่นว่า

“แม้น้ำแกงของเจ้าจะถูกพวกเรากินไปแล้ว แต่หมั่นโถวครึ่งลูกนั้นพวกเราไม่ได้แตะ มันแข็งยิ่งกว่าหินเสียอีก”

หลงชิ่งเงยหน้ามองขอทานที่พูดอย่างงงงวย ถามว่า

“แล้วหมั่นโถวของข้าอยู่ที่ใดเล่า”

ขอทานผู้นั้นชี้มายังศพที่มันนั่งคร่อมอยู่ ตอบว่า

“อยู่ในอกเสื้อเจ้านั่น”

หลงชิ่งใช้มือสั่นเทาลูบคลำไปตามหน้าอกของศพ ล้วงหมั่นโถวแข็งโป๊กครึ่งลูกนั้นออกมา มันเหม่อมองอยู่ครึ่งค่อนวัน แล้วจู่ๆ ก็จิ้มหมั่นโถวลงไปในกองเลือด ถามว่า

“จิ้มเลือดก็ทำให้นุ่มลงได้ใช่หรือไม่”

ไม่มีผู้ใดตอบ ยิ่งเมื่อเห็นมันยัดหมั่นโถวที่จิ้มเลือดจนชุ่มเข้าปากเคี้ยว ก็พากันเงียบกริบหดศีรษะเบือนหน้าหนีด้วยความหวาดกลัว บางคนยังบังเกิดความคิดแปลกๆ ขึ้นว่า ในโลกที่มีแต่ความโหดร้ายและกลิ่นคาวเลือดอยู่ทุกหนแห่ง การติดสอยห้อยตามคนสติฟั่นเฟือนแบบนี้ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นก็ได้

เพียงแต่พวกมันไม่รู้ว่าขอทานสติฟั่นเฟือนคนนี้ก็เคยมีศักดิ์ฐานะสูงส่งเป็นถึงองค์ชายมาก่อน ดังนั้นต่อให้วันหน้ามันจะยิ่งใหญ่จนได้กลายเป็นจ้าวแห่งขอทาน พวกมันยังจะคาดหมายอะไรได้มากไปกว่าหมั่นโถวจิ้มเลือดอีกหรือ

เร็วๆ นี้ บรรยากาศในเมืองถู่หยางซึ่งตั้งอยู่ไกลสุดบนแนวชายแดนทิศตะวันออกเฉียงเหนือของแคว้นต้าถังออกจะแปลกประหลาดอยู่บ้าง และหลังจากกองกำลังทหารม้าเสวียนฉีเกราะดำพันนายกลับจากทุ่งร้าง บรรยากาศที่ว่าก็ยิ่งเด่นชัดมากขึ้น แม้แต่ฝูงหมาป่าที่อาศัยอยู่บนเขาหมินซานห่างจากตัวเมืองออกไปไกลก็คล้ายจะสัมผัสรับรู้ได้และเกิดความกริ่งเกรงจนมิกล้าส่งเสียงเห่าหอนในยามค่ำคืนแม้แต่น้อย

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ย่อมมีความเกี่ยวข้องกับทหารม้าเสวียนฉีเกราะดำหนึ่งพันนายนั่น ชาวบ้านและทหารในเมืองพอจะรู้ข่าวมาบ้างว่ากรมทหารที่ฉางอันได้มีจดหมายมาสอบถามอย่างแข็งกร้าวว่า เพราะเหตุใดกรมทหารหรือในวังจึงมิเคยได้รับแจ้งว่าจะมีการเคลื่อนย้ายกำลังทหารอย่างมีนัยสำคัญ ในจดหมายยังขอให้ท่านแม่ทัพใหญ่มอบคำอธิบายออกมาโดยด่วน ทว่าจวนแม่ทัพกลับตอบสนองต่อคำเรียกร้องนี้ด้วยความเงียบ ทั้งยังมีข่าวลือว่าแม่ทัพใหญ่ซย่าโหวล้มป่วย อยู่ในระหว่างพักฟื้น ประตูใหญ่สีแดงสองบานปิดสนิทไม่เปิดรับอาคันตุกะนานแล้ว

ทว่าวันนี้ จู่ๆ ประตูจวนก็เปิดออก พวกทหารและชาวเมืองจึงต่างพากันประหลาดใจว่าผู้ใดหนอที่คู่ควรให้แม่ทัพใหญ่ปฏิบัติด้วยความเคารพถึงเพียงนี้ และยังสังหรณ์ใจอีกด้วยว่าจะต้องเกิดเรื่องใหญ่ตามมาอย่างแน่นอน

ไม่นาน ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน รถม้าเก่าโทรมคันหนึ่งก็วิ่งปุเลงๆ เข้ามาในเมืองถู่หยาง